a:

Sommige economen identificeren ondernemerschap als een productiefactor omdat dit de productieve efficiëntie van een bedrijf kan verhogen. Er bestaan ​​veel verschillende definities van ondernemers en ondernemerschap, en veel van deze definities plaatsen ondernemers in dezelfde kritische categorie als meer consistent geïdentificeerde productiefactoren.

Sommige economen definiëren bijvoorbeeld een ondernemer als iemand die de andere factoren - land, arbeid en kapitaal - gebruikt voor winst. Andere definities beschouwen ondernemerschap op een meer abstracte manier; ondernemers identificeren nieuwe kansen tussen de andere factoren zonder ze noodzakelijkerwijs te beheersen.

AD:

Aangezien disruptieve innovaties het resultaat zijn van menselijk inzicht, is het niet helemaal duidelijk dat ondernemerschap als een afzonderlijke productiefactor van arbeid moet worden beschouwd. Economen zijn het oneens over de vraag of ondernemers anders zijn dan arbeiders, een subset van arbeiders zijn of dat ze beide tegelijk kunnen zijn.

Theorie van de ondernemer

Een van de minst ontwikkelde aspecten van de reguliere micro-economie is de theorie van de ondernemer. De 18e-eeuwse econoom Richard Cantillon noemde ondernemers een 'speciale, risicodragende groep mensen'. Sinds die tijd is risicodragend een belangrijk kenmerk van de economische ondernemer.

AD:

Latere economen zoals Jean-Baptiste Say en Frank Knight waren van mening dat marktrisico het cruciale element van de ondernemer was. Pas in het midden van de 20e eeuw ontwikkelden Joseph Schumpeter en Israel Kirzner zelfstandig uitgebreide toepassingen van risicodragende producten in een productief kader.

Schumpeter merkte op dat de andere productiefactoren een coördinatiemechanisme vereisten om economisch nuttig te zijn. Hij geloofde ook dat winst en rente alleen bestaan ​​in een dynamische omgeving waar sprake is van economische ontwikkeling. Volgens Schumpeter vindt ontwikkeling plaats wanneer creatieve individuen nieuwe combinaties van de productiefactoren bedenken. Schumpeter betoogde dat ondernemers dynamiek en groei creëerden.

AD:

Betaling aan de productiefactoren

Sommige economen definiëren de productiefactoren als die inputs die waarde genereren en rendement ontvangen. Arbeid genereert waarde en ontvangt lonen als betaling voor werk. Kapitaal ontvangt rente als betaling voor het gebruik ervan. Land ontvangt huurprijzen als betaling voor het gebruik ervan. Het is de ondernemer, volgens deze theorie, die winst ontvangt.

Deze theorie maakt duidelijk onderscheid tussen de arbeider en de ondernemer op basis van het type rendement. Er zijn enkele belangrijke uitdagingen voor deze opvatting.Ontvangen ondernemers bijvoorbeeld winst die evenredig is aan hun marginale inkomstenproduct? Is er een definieerbare markt voor ondernemerschap die overeenkomt met het rendement, wat overeenkomt met een opwaartse aflopende aanbodscurve?

Ondernemerschap en eigendomsrechten

Deze kwesties smeken om een ​​andere vraag: heeft een ondernemer noodzakelijkerwijs toegang tot economische middelen nodig? Sommige economen zeggen nee; het zijn ideeën die er toe doen. Dit staat ook wel bekend als de pure ondernemer. Volgens deze theorie zijn ondernemershandelingen niet-marginaal en puur intellectueel.

Anderen zijn het daar niet mee eens, omdat alleen een eigenaar van bedrijfsmiddelen hen in gevaar kan brengen. Deze visie veronderstelt dat ondernemerschap wordt belichaamd in de oprichting en de werking van een bedrijf en de inzet van de andere factoren. <99> De Oostenrijkse econoom Peter Klein zegt dat als ondernemerschap wordt behandeld als een proces of eigenschap - en niet als een arbeidscategorie - het niet als een productiefactor kan worden behandeld. Normale productiefactoren kunnen worden afgeschreven in tijden van economische strijd. Dit is echter niet van toepassing op attributen.