Er zijn maar weinig aandelenallocatiestrategieën die trendvol zijn in alle beleggingskringen dan 'slimme bèta'. Interessant is dat er geen vaste sectordefinitie bestaat voor slimme bètastrategieën. De meeste, maar niet alle, slimme bèta-literatuur is gebaseerd op methodologie en het enige universele kenmerk lijkt een gebrek aan vertrouwen in traditionele, op marktkapitalisatie gebaseerde toewijzingsstrategieën.

Smart Beta werd voor het eerst ontwikkeld door Research Affiliates in 2005 en won aan populariteit na de financiële crisis in 2008, toen beleggers op zoek waren naar een slimmere, op blootstelling gebaseerde allocatie die het risico zou verminderen en het rendement zou verbeteren. Eerder dit jaar brachten de makers van de strategie echter een rapport uit getiteld "Hoe kan Smart Beta vreselijk verkeerd gaan?" waarin ze verklaarden dat er een redelijke kans is op een smart beta-crash als gevolg van de stijgende populariteit. (Zie voor meer: ​​ Smart Beta: instellen voor een herfst? )

Deze strategie is een schot in de bocht van de Efficient Market Hypothesis (EMH), die ervan uitgaat dat beleggers kunnen komen tot een optimale portefeuille door activa op een juiste manier te diversifiëren. Activa in de EMH worden ten dele geïdentificeerd aan de hand van prijs en marktkapitalisatie. Impliciet in de EMH-methodiek is de overtuiging dat activa op financiële markten efficiënt geprijsd zijn, wat smart beta afkeurt.

Het is volkomen redelijk dat slimme beta-voorstanders marktkapitalisatie-indexering weigeren. Immers, de meeste mensen accepteren dat financiële markten niet perfect efficiënt zijn. De echte problemen met smart beta zijn oplossingen, niet de kritiek. Hieronder volgen drie redenen om een ​​slimme beta-toewijzing in uw portefeuille te vermijden.

1. U bent waarschijnlijk de verkeerde slimme bèta kiezen

Stel dat u besluit een slimme bètastrategie te gebruiken voor uw aandelenportfolio. Je zult meteen een grote horde tegenkomen: het is niet duidelijk welke variatie het beste is. Dit is een ogenschijnlijk klein probleem met grote vertakkingen.

Smart beta maakt gebruik van subjectieve maatregelen om risicodrempels te bepalen, dus de ene versie kan compleet anders zijn dan de andere. Er zijn potentieel onbeperkte slimme bètastrategieën, maar veronderstel omwille van de eenvoud dat er 20 populaire variaties zijn. Afwijken van biases, zou u slechts een kans van 5% hebben om de beste variatie voor uw portfolio te selecteren, of een kans van 95% om de verkeerde variatie te kiezen.

In het slimme bèta-onderzoek van FTSE Russell naar vermogensbezitters hebben beleggers consequent gemeld dat "het bepalen van de beste strategie of combinatie van strategieën en het beheren van onbedoelde factorvertekeningen" de grootste zorgen met betrekking tot de implementatie van een slimme bètastrategie vormen. (Zie meer: ​​Investopedia's Guide to Smart Beta ETF Investing.) Dan

2. In Smart Beta geeft Excess als resultaat extra risico's

Het beweren dat extra rendementen extra risico's betekenen voor een slimme bètastrategie, is niet echt een kritiek op smart beta.Het is eerder een kritiek op slimme bèta-systemen die beweren te veel rendement te behalen zonder extra risico's te nemen. De meeste slimme bètastrategieën kantelen toewijzingen naar goedkopere activa en weg van grotere, duurdere activa.

Een populair slim bètsysteem bijvoorbeeld, richt zich op waardegerelateerde factoren, zoals de koers-winstverhouding of dividenden. Dit is logisch, aangezien waardeaandelen relatief goedkoop zijn. Een andere slimme bètastijl heeft betrekking op een gelijke weging van een index die doorgaans een gewogen marktkapitalisatie heeft. Het nettoresultaat is een grotere focus op aandelen die doorgaans kleiner zijn, minder consistente inkomstenverhalen hebben, een hoge hefboomwerking hebben of een ander prijsbeperkend kenmerk hebben.

Ongeacht de bouwmethodiek correleren extra rendementen bijna altijd met hoger veronderstelde risico's. Smart Beta is niet anders, ongeacht hoe het op de markt wordt gebracht.

3. Factorblootstellingen creëren vaak ongewenste kantelingen

Een belangrijk punt van kritiek op slimme bètasystemen is hun gebrek aan interne logica. Een slimme beta-constructie is waarschijnlijk gericht op prestaties uit het verleden, omdat dat is hoe factoren worden geïdentificeerd. Factoren die de sterkste correlatie vertonen met actieve managementprestaties hebben de voorkeur. Dat is even diep als de diagnose gaat met veel slimme bèta-beleggingsfondsen en exchange-traded funds (ETF's).

Net als echte technische quants onderzoeken slimme bètamanagers niet de onderliggende economische logica achter prestaties, wat tot problematische toewijzingen kan leiden. Een op volatiliteit gerichte factor kan bijvoorbeeld leiden tot overweging in specifieke sectoren, zoals nutsbedrijven. Hoewel ze gericht zijn op de beoogde risico's, kunnen beleggers kwetsbaar worden blootgesteld aan grotere onbedoelde risico's.