U hebt waarschijnlijk gehoord van de beruchte Enron- en WorldCom-schandalen, maar wellicht bent u geïnteresseerd in de minder bekende, grootschalige fraude van de geschiedenis. Hoewel al deze oplichtingspraktijken in omvang zijn overtroffen door recente bedrijfsschandalen, worden deze eerdere gevallen van fraude nog steeds genoemd, omdat sommige van deze gebeurtenissen leidden tot belangrijke veranderingen in het accountantsberoep en de invoering van nieuwe overheidswetten.

ZIEN : 10 juridische praktijken van Dubieuze ethiek

Equity Funding Corporation of America
Equity Funding Corporation of America (EFCA) begon in het begin van de jaren zestig met het verkopen van levensverzekeringen, met een innovatieve draai die de veiligheid van traditionele levensverzekeringen combineerde met het groeipotentieel van aandelenfondsen. Het bedrijf zou een beleggingsfonds verkopen aan een klant, die vervolgens zou lenen tegen het fonds om een ​​levensverzekering te kopen. Deze strategie was gebaseerd op de veronderstelling dat het rendement op het onderlinge fonds voldoende zou zijn om de premies op de verzekeringspolis te betalen.

De fraude begon in 1964, toen EFCA tegen een deadline aan stootte om zijn jaarverslag in te vullen en uit te brengen. De nieuwe mainframecomputer van het bedrijf kon de benodigde nummers niet op tijd produceren en Stanley Goldblum, de CEO van het bedrijf, gaf fictieve boekhoudingen op in de financiële overzichten van het bedrijf om de deadline te halen.

Goldblum en andere medewerkers van EFCA zetten deze fraude voort door valse levensverzekeringspolissen te creëren om inkomsten te genereren ter ondersteuning van deze eerdere valse vermeldingen. Het bedrijf herverzekerde deze nep-polissen vervolgens bij een aantal andere verzekeraars en imiteerde zelfs de dood van sommige van deze niet-bestaande personen.

De fraude bereikte uiteindelijk gigantische proporties, met tienduizenden nepverzekeringspolissen en bijna $ 2 miljard aan niet-bestaande inkomsten over een periode van meerdere jaren. Een schokkend onderdeel van de fraude was het aantal werknemers dat deelnam. Aanklagers hebben 22 personen met succes ten laste gelegd en schatten dat 50 anderen bij het bedrijf kennis hadden van de fraude.

In 1973 meldde een ontevreden werknemer, die was ontslagen door Equity Funding Corporation of America, de fraude aan Ray Dirks, een analist van Wall Street die de verzekeringssector dekt. Dirks deed zijn eigen onderzoek en besprak het bedrijf vervolgens met zijn klanten, van wie velen de voorraad verkochten voordat de fraude bekend werd.

Een ander opmerkelijk deel van de zaak is dat dit heeft geleid tot de oprichting van een nieuw juridisch precedent met betrekking tot handel met voorkennis door de rechtbanken. Nadat de fraude openbaar werd, heeft de Securities and Exchange Commission (SEC) Dirks gecensureerd voor medeplichtigheid aan en schendingen van de Securities Exchange Act van 1934 en Rule 10b-5, die handel met voorkennis verbiedt.

Dirks vocht de censuur door verschillende beroepen totdat hij zich in 1983 voor de Supreme Court bevond. De rechtbank oordeelde in zijn voordeel, en zei dat er geen overtreding plaatsvond omdat Dirks geen fiduciaire plicht jegens de aandeelhouders van EFCA had en geen misbruik maakte of illegaal de informatie verkrijgen.

De fraude bij EFCA wordt door sommigen beschouwd als de eerste computerfraude, omdat het creëren van valse documenten die nodig zijn om een ​​back-up te maken van het nepbeleid zo omslachtig werd dat het bedrijf computers begon te gebruiken om het bedrog te automatiseren.

Crazy Eddie Crazy Eddie was een winkelketen gerund door de familie Antar, die in de jaren zestig begon als een privébedrijf. De fraude bij Crazy Eddie was een van de langstlopende in de moderne tijd, gaande van 1969 tot 1987.

ZIE:

4 History-Making Wall Street Crooks Naarmate de keten groeide, begon de familie Antar met het plannen van een eerste openbare aanbieding (IPO) van Crazy Eddie en verminderde de fraude zodat het bedrijf zou winstgevender zijn en een hogere waardering krijgen van de publieke markt. Deze strategie was een succes en Crazy Eddie ging in 1984 naar de beurs voor $ 8 per aandeel.

ZIE:

IPO-basis: Wat is een IPO? De laatste fase van de Crazy Eddie-fraude begon na de IPO en werd gemotiveerd door de wens om de winst te verhogen, zodat de aandelenkoers hoger kon worden en de familie Antar zijn aandelen in de loop van de tijd kon verkopen. Het management draaide nu de stroom van magere contant geld om en verplaatste fondsen van geheime bankrekeningen en kluisjes naar bedrijfskas en boekte de contanten als inkomsten. De regeling omvatte ook het opblazen en creëren van valse inventaris in de boeken en het verminderen van de te betalen rekeningen om de winst bij het bedrijf te verhogen.

De fraude werd ontdekt in 1987 nadat de familie Antar werd verdrongen van Crazy Eddie na een succesvolle vijandige overname door een investeringsgroep. Gekke Eddie mankte nog een jaar voordat hij werd geliquideerd om crediteuren te betalen.

Eddie Antar, de CEO van Crazy Eddie, werd beschuldigd van effectenfraude en andere misdaden, maar vluchtte voor zijn rechtszaak. Hij bracht drie jaar onderduiken door voordat hij werd gepakt en uitgeleverd aan de Amerikaanse Antar en twee andere familieleden werden ook veroordeeld voor hun rol in de fraude.

McKesson & Robbins

McKesson & Robbins was halverwege de jaren twintig een drugs- en chemiebedrijf dat de aandacht trok van Philip Musica, een persoon met een onsmakelijk verleden met criminele handelingen en meerdere valse namen.
Onder de naam Frank D. Costa begroette Musica de komst van U. S. Prohibition in 1919 met de oprichting van een bedrijf dat haartonicum en andere producten met een hoog alcoholgehalte produceerde. Deze producten werden verkocht aan bootleggers, die de alcohol gebruikten om drank te verkopen aan klanten.

Musica heeft McKesson & Robbins in 1924 gekocht met de naam F. Donald Coster en het bedrijf met familieleden gezaaid om het bedrijf te helpen plunderen. De fraude bestond uit nepaankooporders, opgeblazen inventaris en het onttrekken van contanten aan de verkoop van het bedrijf, en gebeurde ondanks de aanwezigheid van Price Waterhouse als auditors van het bedrijf. Toen de zwendel uiteindelijk werd ontdekt in 1937, bepaalde de SEC dat 19 miljoen dollar aan fictieve voorraden op de balans van het bedrijf stond. Dit komt overeen met ongeveer $ 285 miljoen in huidige dollars.

McKesson & Robbins hadden een diepgaande impact op de boekhoudsector en leidden tot de goedkeuring van algemeen aanvaarde controlestandaarden (GAAS), inclusief het concept van een onafhankelijke auditcommissie. Een andere verandering was dat auditors persoonlijk de inventaris moesten inspecteren om het bestaan ​​ervan te verifiëren.

Republic of Poyais

De Poyais-fraude was een groot schandaal in de negentiende eeuw. Deze fraude was zeker de meest gedurfde en fantasierijke van allemaal, aangezien de dader, Gregor MacGregor, een fictief land in Midden-Amerika creëerde.
MacGregor diende in het Britse leger en was betrokken bij verschillende operaties in Noord- en Zuid-Amerika. Tijdens zijn reizen bezocht hij de kustgebieden van het huidige Honduras en Belize. MacGregor beweerde een landbeurs van een lokale inheemse leider te hebben ontvangen en kondigde bij zijn terugkeer in Londen de nieuwe natie van de Republiek Poyais aan.

MacGregor creëerde een vlag, een wapenschild, valuta en andere attributen van een soevereine natie en ging vervolgens over tot het verkopen van grond aan investeerders en kolonisten op de Londense markten. Hij gaf ook een staatsschuld uit die werd gesteund door de belofte van deze nieuwe natie, en bracht kolonisten met gloeiende rekeningen van de hoofdstad en de vruchtbaarheid van de grond.

De eerste groep kolonisten arriveerde in 1823 in Poyais en vond niets behalve dichte jungle en verlaten houten hutten. Drie andere scheepsladingen kolonisten kwamen de komende jaren aan en vonden een soortgelijke situatie. Ziekte en honger werkten al snel door de kolonisten en bijna 200 kolonisten stierven.

Het nieuws bereikte uiteindelijk Londen en de autoriteiten arresteerden MacGregor. In afwachting van zijn proces, vluchtte hij naar Frankrijk en probeerde hij dezelfde Poyais-schijn op Franse investeerders. MacGregor belandde in Venezuela, waar hij de natie hielp in zijn strijd voor onafhankelijkheid en voor zijn inspanningen een pensioen kreeg en de titel van generaal door de pas opgerichte regering.

De bottom line

Zoals u nu weet, heeft bedrijfsfraude een lange en uitgebreide geschiedenis. Ondanks de beste regelgevende inspanningen van verschillende federale overheden lijken deze grootschalige zwendelacties alleen maar toe te nemen en te escaleren.