Zou u het niet kunnen doen als u de mogelijkheid had om het marktrendement gedurende langere perioden te overtreffen? Het behalen van betere rendementen in uw portefeuille is misschien eenvoudiger dan u denkt. Het heeft niets te maken met geluk, vaardigheden of inzicht in Wall Street. In plaats daarvan heeft het alles te maken met portfolio-constructie. Dus, gooi de pijltjes weg, negeer het egocentrische cocktailparty gebabbel en vergeet je ingevingen. De waarheid over het uitoefenen van een betere controle over uw beleggingsresultaten ligt voor de hand.

Onderzoek, geen intuïtie
Succesvolle portefeuilles zijn gebaseerd op onderzoek en redelijke verwachtingen, niet op intuïtie. Onlogische beleggers proberen te raden welke manager, aandelen of beleggingscategorie de beste prestaties van morgen zullen hebben. Dat is waarom zovelen consequent hebben gefaald. Succesvolle, rationele beleggers blinken uit door een duidelijke methodiek en, uiteraard, discipline. Welk type belegger ben jij? Welk type belegger wil je zijn?

Zie: Aandelenselectiestrategieën

Asset Allocation
Asset allocation gaat over hoe beleggers hun portefeuille verdelen over drie belangrijke activacategorieën: contanten, obligaties en aandelen. De asset-allocation beslissing, ook wel bekend als het beleggingsbeleid, is misschien wel de belangrijkste bepalende factor voor het rendement op lange termijn van een portefeuille. In een onderzoek van Brinson, Hood en Beebower, "Determinants of Portfolio Performance" (1986, 1991), wordt gesteld dat het beleggingsbeleid goed is voor 94% van de variatie in het rendement van een portefeuille, waardoor de timing van de markt en de aandelenselectie slechts 6% uitmaken . (Zie Vijf dingen die u moet weten over Asset Allocation en 6 Asset Allocation Strategies die werken .)

Een overweldigende hoeveelheid bewijsmateriaal toont aan dat er weinig voordeel is bij pogingen om markten te timen of individuele aandelen te selecteren. Dergelijke inspanningen resulteren in plaats daarvan in extra kosten, extra risico en lagere opbrengsten in de loop van de tijd.

Risico en beloning
Risico's en beloningen zijn gerelateerd. Een belegger moet worden aangespoord door een potentieel beleggingsrendement om een ​​risicovrij alternatief zoals een Treasury-factuur op te geven. Hetzelfde geldt voor aandelen van kleine bedrijven. Zou je niet een groter potentieel rendement eisen om een ​​prille, onbekende onderneming te kopen in plaats van Microsoft? Het is een no-brainer. Er is meer risico verbonden aan de transactie, dus u moet vragen om meer betaald te krijgen, toch?

Investeren op de aandelenmarkten kan een risicovolle propositie zijn. Beleggers waren tientallen jaren alleen maar bezig met één factor, bèta, in hun portefeuilleselectie. Dus, bèta, de relatieve volatiliteit van een actief (of portefeuille) voor marktbewegingen werd verondersteld het grootste deel van het rendement van een portefeuille te verklaren. Dit éénfactorenmodel, ook wel het Capital Asset Pricing Model (CAPM) genoemd, houdt in dat er een lineair verband bestaat tussen het verwachte rendement van een actief en de bijbehorende bèta.In werkelijkheid is bèta echter niet de enige bepalende factor voor portefeuillerendementen. Daarom is CAPM uitgebreid met twee andere belangrijke risicofactoren die samen de portefeuillerendementen beter verklaren: marktkapitalisatie en boekwaarde / marktwaarde. (Voor meer informatie, zie Marktvolatiliteit, Zwakke Economy Delay Grote beursintroducties .)

Three-Factor Model
Een baanbrekend onderzoek door gerenommeerde academici, Eugene Fama en Ken French, suggereert dat drie risicofactoren : dimensies van markt (bèta), omvang (marktkapitalisatie) en prijs (boeken / marktwaarde) verklaren 96% van de historische aandelenprestaties. Dit model gaat verder dan CAPM om rekening te houden met het feit dat twee specifieke soorten aandelen op regelmatige basis beter presteren dan de markt: waardeaandelen (hoge boekwaarde / marktwaarde) en small-caps. Hoewel het niet duidelijk is waarom dit zo is, blijft dit patroon bestaan ​​in meerdere tijdframes en elke wereldwijde markt waar we gegevens kunnen verzamelen. Hieronder staan ​​historische gegevens die aantonen dat tussen 1960 en 2004 kleine waarde (small-cap, high-book / marktwaarde) aandelen beter presteerden dan zowel de markt (S & P 500) als aandelen met een hoge waarde. Wat dit impliceert, is dat in de geschiedenis 'kleine incidenten' plaatsvinden om een ​​hoger rendement en hogere volatiliteit te behalen dan de aandelenmarkt als geheel. (Zie voor meer informatie Hoe wordt de waarde van de S & P 500 berekend?)

Met het Fama-Franse drie-factorenmodel kunnen beleggers berekenen hoe portefeuilles verschillende soorten risico's nemen en hun verwachte rendement berekenen. In de volgende expositie wordt getoond hoe portefeuilles worden geplot met behulp van hun risicoposities. De verticale en horizontale assen vertegenwoordigen de blootstellingen aan waarde en small-caps. Portefeuilles die zijn blootgesteld aan risicobeoordeling (small-cap aandelen) plotten langs de verticale as (afmeting); en degenen die risico nemen op noodlijdende bedrijven (waardeaandelen) plotten op de horizontale (waarde) as. Aangezien alle aandelenportefeuilles uitgaan van een marktrisico (bèta), is er geen extra as nodig. Het marktrisico wordt weergegeven net onder de kruising van de assen, en alles boven de lijn is excess return boven de markt.

Bron: Dimensional Fund Advisors

Fama en French zijn niet bijzonder over waarom boekwaarde / marktwaarde risico's meet, hoewel zij en anderen een aantal mogelijke redenen hebben gesuggereerd. Hoge boek- / marktwaarden kunnen bijvoorbeeld betekenen dat aandelen schaars zijn, tijdelijk laag verkopen omdat toekomstige inkomsten twijfelachtig lijken, wat betekent dat waardeobjecten risicovoller zijn dan gemiddeld - precies het tegenovergestelde van wat een traditionele bedrijfsanalist u zou vertellen. De bedrijfsanalist zou zeggen dat hoge boek / marktwaarden een koopmogelijkheid aangeven omdat de aandelen er goedkoop uitzien ten opzichte van de intrinsieke waarde. Ongeacht de redenering is er één ding dat je moet wegnemen van het drie-risicofactorenmodel - de geschiedenis heeft aangetoond dat aandelen met een kleine waarde doorgaans een hoger rendement en een hogere volatiliteit hebben dan de aandelenmarkt als geheel. Dus, door zorgvuldig het bedrag van enkele aandelen met een kleine waarde in uw portefeuille te beheren, kunt u bovengemiddelde rendementen behalen.(Zie Opties sluiten onder intrinsieke waarde voor meer informatie.)
Marktcycli
Activaklassen hebben unieke cycli. Als de groei goed gaat, kan de waarde minder goed zijn en vice versa. In sommige jaren kunnen kleine en waardeaandelen het beter doen dan de markt; in andere landen kunnen ze ondermaats presteren. Het vergt veerkracht en psychologische paraatheid om de keren te overleven dat ze onderpresteren. Vergeet niet dat beleggen in kleine en waarde-aandelen op de lange termijn de bottom line zou moeten vergroten, maar beleggers moeten begrijpen dat hun portefeuille de markt niet elk jaar op dezelfde manier zal volgen (en dat is OK).

Het bepalen van de mate waarin uw portefeuille moet zijn gebaseerd op de drie risicofactoren, is de uitdaging voor de belegger. Kantelen naar kleine en waardeaandelen helpt u om boven het wereldwijde marktrendement te komen, maar het portefeuillerisico moet worden getemperd door andere activa met lage correlaties toe te voegen (bijvoorbeeld obligaties, internationale aandelen, internationale kleine aandelen en internationale aandelen met een kleine waarde).

De onderste regel Wat heb je geleerd? Beleggers kunnen portefeuilles structureren die boven het rendement van de wereldwijde marktindex leveren door een strategische portefeuilleschaal te ontwerpen. Fundamentele theorieën zoals asset-allocatie en het three-factor-model kunnen een dramatische impact hebben op de manier waarop u belegt.

Bedenk dat het ontwerpen van een portefeuille die kleine en waardebedrijven bevoordeelt ten opzichte van puur marktrisico, over een langere periode hogere verwachte rendementen moet opleveren. Deze voordelen kunnen op betrouwbare wijze worden vastgelegd door passieve strategieën (zoals indexfondsen) die niet afhankelijk zijn van individuele aandelenselectie of markttiming. Zoals met veel dingen in het leven, gaat een beetje strategische planning een lange weg.