De seriepremière van 17 januari voor 'Miljarden', het hedgefondsdrama van Showtime, leverde 2. 99 miljoen views op, waarmee het de meest bekeken originele seriepremière is in de geschiedenis van het kabelnetwerk. Post-Enron, post-Bernie Madoff, post-subprime hypotheekcrisis, post-99%, post-flash trading, het Amerikaanse publiek toont ongekende interesse in het drama rond high finance en eigenlijk, hoe de worst wordt gemaakt.

Het succes van "Miljarden" is een game-changer. Van oudsher heeft tv bewezen onvruchtbare grond te zijn voor shows over financiën. Jarenlang kon het publiek niet genoeg tv-shows krijgen over artsen en advocaten. Er waren tientallen. Wat betreft shows over dat derde beroep waar je ouders naar op zoek waren - investment banking - leek er geen aanbod of vraag te zijn. In 1996, een van de eerste ontdekkingen in het genre, FOX's "Winst", werd geannuleerd na het eerste seizoen. Ditto TNT's "Bull" (2000-2001). Beiden waren de lievelingen van critici.

Maar dat was toen, en dit is het nu. De hernieuwde interesse van het Amerikaanse publiek in financiële drama's werd voor het eerst duidelijk in de filmindustrie. In tegenstelling tot het Michael Douglas voertuig "Wall Street" in 1987, gaan de fictionalizations van vandaag over details in op de dagelijkse uitvoering van transacties en de structurering van exotische financiële producten. Voorbeelden zijn "The Wolf of Wall Street" (2013), "Margin Call" (2011) en HBO's "Too Big To Fail" (2011). De "The Big Short" van dit jaar trok grote acteurs, grote kassabonnen en Oscarknikkers aan. Eigenaardig, aangezien de laatste film ging over de labyrintische wereld van door hypotheek gedekte effecten - het instrument dat de schuld kreeg van de Subprime Crisis.

"Miljarden", die zijn derde aflevering deze zondag (22.00 uur Eastern) uitgezonden, toont aan hoeveel en hoe weinig de wereld van het bankwezen is veranderd. Ja, het hedgefonds CEO Bobby "Axe" Axelrod (Damian Lewis) draagt ​​een sweatshirt met ritssluiting in plaats van een pak. Ja, hedendaagse quants hebben het oor van de CEO, in plaats van te worden behandeld als backoffice-nerds zoals in de jaren negentig. Aan de andere kant laat "Miljarden" zien dat Wall Street (in dit geval een Westport, op CT gebaseerd hedgefonds) veel overblijfselen behoudt van de pre-stochastische modelleringsdagen. De menselijke basismotieven en -onzekerheden zijn ongewijzigd.

En het maakt nog steeds echt uit waar je naar school ging. Axe heeft een chip op zijn schouder omdat hij een Hofstra grad is van Yonkers; hij verwijst minachtend naar een medewerker als 'Princeton-Wharton'. Zijn aartsvijand, U. S. Procureur Chuck Rhoades (de omnitalented Paul Giamatti), is een klimop Leaguer uit een monied gezin. Dus ja, daar is wat wrevel.En niet alleen omdat Rhoades fantaseert over het vervolgen van Axe voor financiële vergrijpen.

Eveneens ongewijzigd is de trots die de bankiers in grove taal opbrengen: in één scène vertelt een compliance-officier van Axe aan werknemers dat hij wil dat de reputatie van het bedrijf 'zuiverder is dan die van de Maagd Maria vóór haar eerste menstruatie'. Dit is een continuüm met de Wall Street-omgeving uit de jaren tachtig die Michael Lewis in zijn boek "Liar's Poker" opsomde. Volgens Lewis was de ethos van de Salomon Brothers in die dagen dat je 's morgens wakker moest worden om "de ezel van een beer te bijten" en een "Big Swinging Dick" te zijn. Het enige echte verschil is dat vrouwen net zo veel plezier hebben van genitale metaforen als hun mannelijke tegenhangers.

Tot nu toe heeft de show zich niet gewaagd aan de kwantitatieve aspecten van het moderne i-bankieren. Voor een hedgefonds lijkt Ax Capital niet veel hedging te doen, behalve af en toe rond het woord 'short' te gooien. Het is ook een soort van campy in zijn schrijven, acteren en uitvoeren. Een argument tussen Rhoades en een financieel journalist, vermoedelijk bedoeld als een gespannen uitwisseling van bons mots , lijkt erop dat de twee mannen elk moment beginnen te lachen of uit te komen. En alle rijke kerels handelen alsof ze in de cast van 'Goodfellas' zitten.

Als de term 'minstrelshow' kan worden toegepast op een programma dat overdreven stereotyperend is voor de aardige witte mensen van de capriolen, dan is dat in feite wat er gaande is hier. Niettemin suggereert de triomf - en de timing - van "Miljarden" dat kijkers willen geloven dat hun bankiers ze verpesten.