a:

De Herfindahl-Hirschman-index kan worden gebruikt om het competitieve evenwicht in sport te bepalen. Een competitief evenwicht is gewenst in de sport omdat onzekerheid in de uitkomsten van seizoenen en individuele games tot verhoogde publieke belangstelling leidt. Deze publieke belangstelling resulteert in hogere tv-beoordelingen, verhoogde aanwezigheid en meer sponsoring. Uiteindelijk vertalen deze allemaal naar hogere inkomsten.

Daarom hebben sportcompetities er voortdurend naar gestreefd om een ​​groter concurrentiesaldo te creëren. De Herfindahl-Hirschman-index is een hulpmiddel om te beoordelen of deze maatregelen succesvol zijn geweest. Het wordt berekend door het marktaandeel van elk bedrijf in een concurrerende markt te nemen en dit cijfer vervolgens te kwadrateren. De indexwaarde van Herfindahl-Hirschman is dan gelijk aan de som van al deze gekwadrateerde marktaandeelaantallen. Een hogere indexwaarde zou gelijk staan ​​aan een minder competitieve balans.

Een monopolistische industrie met één bedrijf met 100% marktaandeel zou bijvoorbeeld de maximale waarde van 10.000 hebben. Een volledig gefragmenteerde industrie waar niemand meer dan 1% marktaandeel heeft, zou resulteren in een heel klein aantal. Voor sportcompetities zou de relevante statistiek te verwachten overwinningen versus daadwerkelijke overwinningen in plaats van marktaandeel zijn.

Onderzoekers hebben de Herfindahl-Hirschman-index aangepast om het competitieve evenwicht in sport te bepalen door de standaardafwijking van winverhoudingen binnen het seizoen te nemen in vergelijking met de standaarddeviatie van winstratio's in het ideale geval waarin winsten worden toegekend. Met deze statistiek kunnen onderzoekers bepalen hoe teams presteren in verhouding tot de verwachtingen. Immers, een sportcompetitie waarin de favoriet elke keer wint, zou niet erg opwindend zijn voor fans. Het zou de ultieme aanwijzing zijn voor een gebrek aan competitief evenwicht.

Sportcompetities met een groter concurrentiesaldo vinden een groter verschil tussen verwachtingen en realiteit. Natuurlijk is de toenemende populariteit en waardering van sportfranchises ook een bewijs dat het competitieve evenwicht sterk blijft in sportcompetities. Sporten zijn van seizoen tot seizoen onvoorspelbaarder geworden als gevolg van veranderingen door competitie officials.

Vanwege deze veranderingen zijn dynastieën zeldzaam geworden in de sport. De 20ste eeuw werd gedomineerd door teams die jarenlang, of zelfs tientallen jaren, een sport domineerden. Hervormingen zoals de salariskap maken dit moeilijker. De salarislimiet dwingt een harde pet op de spelersuitgaven voor elk team, ongeacht of het team in Oklahoma City of New York City is. Dit resulteert in goede spelers die goede teams verlaten voor hogere salarissen op slechte teams.

--3 ->

Dit zorgt voor pariteit en leidt tot een veel meer gelijkmatige talendistributie in de competitie. Zonder de salarislimiet kunnen teams in grote markten dynastieën creëren door de hoogste salarissen te betalen. Een andere maatregel om een ​​competitieve balans te creëren, is teams met de slechtste records kansen te geven om de best beschikbare inkomende spelers te selecteren.

Hiermee wordt een cyclisch proces gecreëerd waarin de slechtste teams de mogelijkheid hebben om hun teams het meest te verbeteren door de meest veelbelovende nieuwkomers te selecteren en deze in de komende jaren te laten slagen. Naast de hogere inkomsten en het publieke belang, is de lage waarde van de Herfindahl-Hirschman-index wetenschappelijk bewijs dat de inspanningen van de sportcompetities werken.