Net als een centrale bank is een currency board de monetaire autoriteit van een land die bankbiljetten en munten uitgeven. In tegenstelling tot een centrale bank is een currency board echter niet 'de laatste geldschieter' en ook niet de 'bank van de overheid'. Een currency board kan alleen functioneren of parallel aan een centrale bank werken; dit laatste komt echter niet vaak voor. Dit weinig bekende type geldsysteem bestaat al net zo lang als de meer algemeen gebruikte centrale bank en wordt door veel grote en kleine economieën gebruikt. (Voor meer informatie over centrale banken, zie het artikel Wat zijn centrale banken ?)

Zelfstudie: de Federal Reserve

een alternatief voor de centrale bank? In de conventionele theorie geeft een currency board lokale bankbiljetten en munten in omloop af die "verankerd" zijn aan een vreemde valuta (of grondstof), die ook wel de reservevaluta wordt genoemd. De ankervaluta is een sterke, internationaal verhandelde valuta (meestal de Amerikaanse dollar, euro of Britse pond), en de waarde en stabiliteit van de lokale valuta zijn direct gekoppeld aan de waarde en stabiliteit van de buitenlandse ankervaluta ten opzichte van. Bijgevolg is de wisselkoers in een currency-board-systeem strikt vastgesteld. (Raadpleeg het artikel Floating And Fixed Exchange Rates voor meer informatie over waarom bepaalde wisselkoersen worden vastgesteld, terwijl andere dat niet zijn.)

Met een currency board wordt het monetaire beleid van een land niet beïnvloed door de beslissingen van de monetaire autoriteit (zoals gebruikelijk in een centraal banksysteem) maar wordt bepaald door vraag en aanbod. Het currency board geeft eenvoudig bankbiljetten en munten uit en biedt de service om lokale valuta om te zetten in de ankervaluta tegen een vaste wisselkoers. Een orthodoxe currency board kan de rentetarieven niet proberen te manipuleren door een discontovoet in te stellen, en omdat een currency board niet leent aan banken of de overheid, is het enige middel dat een overheid nodig heeft om geld bijeen te brengen door middel van belastingen of lenen, niet door te drukken meer geld (een belangrijke oorzaak van inflatie). Ook komen de rentetarieven overeen met die van de thuismarkt van de ankervaluta.

Conversies en verbintenissen In theorie moet een valutaraad beschikken over ten minste 100% van de beschikbare reservevaluta en een langetermijnengagement hebben voor de lokale valuta. Als zodanig is een currency board verplicht om een ​​vaste wisselkoers te gebruiken en een minimumbedrag aan reserves aan te houden, zoals bepaald door de wet.

De activa van de anker-valutareserves van een currency board - die op zijn minst gewoonlijk honderd van alle lokale bankbiljetten en munten in omloop zijn - zijn doorgaans laagrentende obligaties en / of andere soorten effecten. Zo wordt in een currency-board-systeem de geldbasis (M0) 100% gedekt door externe reserves.Een currency board zal doorgaans iets meer dan 100% aanhouden om al zijn verplichtingen (uitgegeven bankbiljetten en munten) te dekken.

Een currency board moet zich ook volledig inzetten voor de volledige mogelijkheid om de lokale valuta om te zetten in de ankervaluta. Dit betekent dat er geen beperkingen mogen zijn voor particulieren en bedrijven om de lokaal uitgegeven valuta om te ruilen voor de ankerplaats en om zowel lopende als kapitaalrekeningtransacties uit te voeren.

Beyond the Last Resort Anders dan een centrale bank houdt een currency board geen bankdeposito's aan die rente genereren en winst opleveren. Daarom is de currency board niet de geldschieter in laatste instantie van het banksysteem: als een bank faalt, zal de currency board de bank niet redden. Hoewel een commerciële bank niet noodzakelijk verplicht is om zelfs 1% reserves aan te houden om schulden te dekken (vraag op deposito's), hebben sommigen betoogd dat het in een traditioneel currency board-systeem zelden voorkomt dat banken falen.

Waar worden ze gevonden? Historisch gezien is een currency board net zo oud als de centrale bank en vindt het net als de laatste zijn oorsprong in de Engelse bankwet van 1844. In de praktijk zijn de meeste currency boards echter in kolonies gebruikt, waarbij de moeder land en de economieën van het lokale land zijn gebonden.

Echter, met de-kolonisatie, hebben veel nieuwe soevereine staten gekozen voor een currency board-systeem om kracht en prestige toe te voegen aan hun vers gedrukte valuta's. U vraagt ​​zich misschien af ​​waarom dergelijke landen de ankervaluta niet alleen lokaal hebben gebruikt (in plaats van lokale bankbiljetten en munten uit te geven). Het antwoord is tweeledig: 1) een land kan profiteren van het verschil tussen de rente op de ankervaluta-reserves en de kosten voor het in omloop houden van bankbiljetten en munten (passiva); 2) om nationalistische redenen geven de gedoloniseerde landen er de voorkeur aan hun onafhankelijkheid uit te oefenen door de uitgifte van een lokale valuta.

Bankdirecties voor moderne dagen Er is beargumenteerd dat moderne valutaraadborden in de praktijk niet orthodox zijn en in werkelijkheid valutaraad-achtige systemen zijn die een combinatie van methoden gebruiken wanneer ze functioneren als monetaire autoriteit. Een centrale bank kan bijvoorbeeld op zijn plaats zijn, maar met regels die dicteren hoeveel reserves zij moet aanhouden en het niveau van de vaste wisselkoers, of, omgekeerd, een valutaraad mag niet ten minste 100% reserves aanhouden. Vandaag hebben nieuwe onafhankelijke staten, zoals Litouwen, Estland en Bosnië, valutaraad-achtige systemen geïmplementeerd (lokale valuta's zijn verankerd aan de euro). Argentinië had tot en met 2002 een currency board-achtig systeem (verankerd in de Amerikaanse dollar) en veel Caribische staten hebben dit systeem tot op heden gebruikt.

Hongkong, misschien wel het meest bekende land waarvan de economie een currency board in dienst heeft, heeft in 1997/1998 een financiële crisis doorgemaakt, toen speculatie de rente deed stijgen en de waarde van de Hongkong dollar daalde. Gezien echter wat we nu over currency boards weten, lijkt het moeilijk voorstelbaar hoe en waarom de Hongkong-dollar zou kunnen vallen onder speculatie: de valuta is een verankerde valuta tegen een vaste wisselkoers, die ten minste 100% van zijn geld heeft basis gedekt door externe reserves (in dit geval waren buitenlandse reserves gelijk aan driemaal de totale M0).De vaste wisselkoers bedroeg HKD 7. 80 tot USD 1. 00. Analisten beweren echter dat, omdat de currency board zich overgeeft aan onorthodox gedrag en begonnen is met maatregelen om het monetaire beleid te beïnvloeden en te sturen, beleggers begonnen te speculeren of de HKMA zou gebruik inderdaad zijn reserves indien nodig. De perceptie dat de currency board niet langer op een orthodoxe manier zou functioneren en de bereidheid van de currency board om de pin van de lokale valuta te verdedigen (in tegenstelling tot zijn bekwaamheid) waren dus voldoende om de HK-dollar onder druk te zetten en te laten tuimelen. Toen de rol van de HKMA in de economie begon te vervagen, verloor de currency board zijn geloofwaardigheid, met als gevolg dat de economie van Hong Kong een klap kreeg en de bevoegdheden van zijn monetaire autoriteit opnieuw moest evalueren. (Meer informatie over crises in het verleden in Van Booms naar Bailouts: de bankencrisis van de jaren 1980 .)

Conclusie Welk systeem - het currency board of de centrale bank - is beter? Er zijn geen voorbeelden die deze vraag zouden kunnen beantwoorden. In de praktijk verdienen elementen van elk systeem, hoe subtiel ook, erkenning. Elke monetaire autoriteit heeft geloofwaardigheid nodig om te kunnen functioneren. Zodra beleggers hun vertrouwen in het systeem beginnen te verliezen, is het systeem - of het nu een currency board, een centrale bank of zelfs een beetje van beide is - mislukt.