Net als een renteswap is een valutaswap een contract om cashflows uit te wisselen van sommige vastrentende verplichtingen (bijvoorbeeld het ruilen van betalingen van een lening met vaste rente voor betalingen van een lening met variabele rentevoet ). Bij een renteswap bevinden de cashflows zich in dezelfde valuta, terwijl bij valuta-swaps de cashflows in verschillende monetaire coupures zijn. Swap-transacties worden meestal niet vermeld op de bedrijfsbalansen.

Zoals we eerder hebben vermeld, vinden de kasstromen van een renteswap plaats op gelijktijdige data en worden ze tegen elkaar gesaldeerd. Bij een valutaswap zijn de kasstromen in verschillende valuta's, dus ze kunnen niet salderen. In plaats daarvan worden volledige hoofdsom- en rentebetalingen uitgewisseld.

Valutaswaps stellen een instelling in staat om hefboomvoordelen te genieten die het in bepaalde landen zou kunnen genieten. Een hoog aangeschreven Duitse onderneming met een uitstekende kredietwaardigheid kan bijvoorbeeld in euro's luidende obligaties tegen een aantrekkelijk tarief uitgeven. Het kan die obligaties dan bijvoorbeeld in Japanse yen ruilen tegen betere voorwaarden dan het zou kunnen door rechtstreeks naar de Japanse markt te gaan waar zijn naam en kredietrating misschien niet zo voordelig zijn.

Bij de oprichting van een swapovereenkomst wisselen de tegenpartijen nominale principals uit in de twee valuta's. Gedurende de looptijd van de swap betaalt elke partij de rente (in de valuta van de hoofdsom) aan de ander. Op de eindvervaldag maakt elk een definitieve ruil (tegen dezelfde contante koers) van de initiële hoofdbedragen, waardoor de initiële uitwisseling wordt teruggedraaid. Over het algemeen heeft elke partij in de overeenkomst een comparatief voordeel ten opzichte van de andere partij met betrekking tot vaste of variabele tarieven voor een bepaalde valuta. Een typische structuur van een vast-voor-zwevende valutaswap is als volgt:

Het berekenen van de betalingen bij een valutaswap
Laten we een voorbeeld bekijken:

Firma A kan Canadese valuta lenen met een percentage van 10% of kan Amerikaanse valuta lenen met een variabele rente gelijk aan LIBOR van zes maanden. Firma B kan Canadese valuta lenen tegen een koers van 11% of USD tegen een koers met variabele rente gelijk aan LIBOR van zes maanden. Hoewel firma A Canadese valuta goedkoper kan lenen dan firma B, heeft het een lening met variabele rentevoet nodig. Daarnaast heeft firma B een lening met een vaste-rente Canadese dollar nodig. De lening is voor US $ 20 miljoen en zal binnen twee jaar vervallen.

Wie heeft het comparatieve voordeel?
Om te bepalen wie het comparatieve voordeel heeft, moet u rekening houden met de vaste tarieven voor elke onderneming voor de vereiste valuta. In dit geval is het A-percentage van 10% lager dan dat van firma B van 11%, dus bedrijf A heeft een comparatief voordeel in de vaste valuta. Dat betekent dat firma B een comparatief voordeel heeft met betrekking tot de variabele rente.