De samenstelling van het bbp van Indonesië heeft in de loop der jaren veel veranderingen ondergaan: van een economie die sterk afhankelijk is van de landbouw tot een meer evenwichtige en ontwikkelde economie, waarbij de sectoren industrie en dienstverlening het meest bijdragen aan het bbp. Volgens gegevens van de Wereldbank in 2014 draagt ​​de landbouw 14% bij aan het BBP van de natie, terwijl de sectoren industrie en dienstverlening elk ongeveer 43% bijdragen.

De geschiedenis van de economie van Indonesië

Indonesië kent sinds de zeventiende eeuw een lange Nederlandse koloniale heerschappij, gevolgd door de Japanse invasie in 1942. Indonesië slaagde er pas in 1949 zijn ware soevereiniteit van Nederland te verwerven. Onder de eerste president Sukarno, het land werd geïsoleerd van het Westen en werd beroofd van broodnodige buitenlandse hulp, en de economie ondervond hyperinflatie als gevolg van massale financieringstekorten gefinancierd door het drukken van geld. Generaal Soeharto werd in 1967 de tweede president van het land en markeerde het begin van het tijdperk van de 'Nieuwe Orde'. Er was een opmerkelijke afname van armoede en economische groei toen hij beleid introduceerde dat Indonesië in staat stelde om een ​​gemiddeld jaarlijks groeipercentage van 7% te klokken tussen 1965-1997, net voordat de Aziatische financiële crisis toesloeg.

De ernst van de crisis en de negatieve gevolgen ervan voor de economie van Indonesië werden weerspiegeld door de daling van het bruto binnenlands product (bbp), die in 1998 met 13,6% daalde en een groei van 0. 3% in 1999. Indonesië leerde van de crisis en de regering introduceerde veel beschermend beleid en maatregelen die de economie hielpen de financiële crisis van 2008 beter te doorstaan. Het jaarlijkse BBP van Indonesië is sinds 2000 gemiddeld met 3% gegroeid en de omvang van het BBP bedraagt ​​$ 888. 5 miljard, volgens de Wereldbank. (Zie voor meer informatie: drie valuta's die profiteren van lage olieprijzen.)

Agrarische sector

De rol van de landbouwsector (inclusief bosbouw, visserij, veeteelt en teelt van gewassen) in het BBP van Indonesië is in de loop van de jaren kleiner geworden. In 1965 droeg het 51% van het BBP bij, daalde tot 24% in 1980, en daalde verder tot ongeveer 14% in 2014. Hoewel de afhankelijkheid van de landbouw als een arbeidsgenerator geleidelijk is afgenomen van 56% in 1980 tot 44% in 1995 tot 35% in 2012, in absolute aantallen, blijft het agrarische personeelsbestand groeien.

Indonesië is een belangrijke producent van landbouwproducten, met een meerderheid van zijn landbouwactiviteiten geconcentreerd op de eilanden Java en Bali, die slechts 7% van het totale land van Indonesië uitmaken. De agrarische sector in het land is een mix van boomgewassen en grote plantages voor palmolie en rubber, evenals voedselgewassen zoals rijst, maïs, sojabonen, cassave en pinda's.Indonesië is een belangrijke landbouwproducent en exporteur van rubber, kopra, palmolie, pitten, koffie, cacao en specerijen.

De overheid in Indonesië heeft "zelfvoorziening" voor zwaar geconsumeerde gewassen tot een van de topagenda's voor de landbouwsector gemaakt. Het land heeft de hoogste consumptie per hoofd van rijst ter wereld en is voor invoer afhankelijk van buurlanden zoals Thailand en Vietnam. Voorbij rijst omvat het zelfvoorzieningsprogramma maïs, suiker en sojabonen.

Industriële sector

De industriële sector is de motor van groei voor de Indonesische economie sinds de jaren 1970, kort nadat Suharto aan de macht kwam. Het aandeel van de industriële sector in het BBP, dat in 1965 zowat 13% bedroeg, steeg in 1980 met meer dan drie keer tot 42%. Productie en mijnbouw werden de aanjagers van economische ontwikkeling en verandering tijdens Suharto's regime, dat eindigde in 1998 met zijn ontslag. De financiële crisis van 1997 heeft de industriële sector echter geschaad en heeft de sector bijna een decennium lang in een recessie gezet.

Hoewel de sector bleef bijdragen aan het bbp, duurde het even voordat de buitenlandse investeerders weer vertrouwen kregen in het industriële potentieel van het land, dat dankzij de binnenlandse vraag is teruggekeerd als gevolg van een zich uitbreidende middenklasse in combinatie met lage lonen en een overvloed aan natuurlijke hulpbronnen. De sector is geleidelijk hersteld, hoewel het tempo van de groei is vertraagd. Productie en mijnbouw blijven een dominante rol spelen in de groei van het land en zijn de ontvangers van de meeste buitenlandse directe investeringen in het land.

Indonesië is rijk aan natuurlijke hulpbronnen. Het is een van de grootste producenten en exporteurs van steenkool, terwijl het behoort tot de top tien van goudproducenten ter wereld. De belangrijkste mijnbouw- en productieproducten van Indonesië zijn kolen, olie, goud, auto's, elektronica, meubels, papierproducten, textielproducten en schoeisel.

Servicesector

De dienstensector in Indonesië heeft altijd een redelijk aandeel in het bbp geleverd. Het nam echter een steeds belangrijker rol in de Indonesische economie in na de Aziatische financiële crisis. De crisis van 1997 verstoorde de industriële sector in Indonesië, van oudsher de pijlers van de nationale economie, en de dienstensector (waaronder banken, verzekeringen en financiën, toerisme, detailhandel, eten en drinken, media en entertainment, onderwijs en gezondheid). ) kwam te hulp. De dienstensector groeide sneller dan de industriële sector in de jaren 2000 en groeide met een snelheid van bijna 8% gedurende het laatste decennium. Het draagt ​​op dit moment 43% bij aan het Indonesische BBP.

Hoewel de dienstensector een belangrijke werkgelegenheidsgenerator is, is de arbeidsproductiviteit in de industriële sector hoog gebleven. In 1980 stelde de industriële sector ongeveer 13% van de beroepsbevolking tewerk en droeg een aandeel van 41% bij tot het bbp. Het bedrijf had 18% van de beroepsbevolking in dienst in 1995 en 22% in 2012, terwijl de bijdrage aan het bbp steeg tot respectievelijk 42% en 45%.De dienstensector daarentegen droeg in 1980 36% bij aan het BBP en had 30% van de beroepsbevolking in dienst. In 1995 steeg het aandeel van het BBP tot 40% en het had 38% van de beroepsbevolking in dienst, en in 2012 steeg zijn aandeel in het BBP tot 42%, bereikt door hetzelfde percentage van de Indonesische beroepsbevolking in dienst te nemen. (Zie voor meer informatie: Emerging Markets: analyse van het bbp van Thailand)

The Bottom Line

Het transformatie-verhaal van Indonesië is een van de meest indrukwekkende in de regio, maar het land kampt nog steeds met meerdere problemen, zoals een hoge inkomenssituatie ongelijkheid, middelmatige infrastructuur, corruptie en armoede. Ondanks de behoorlijke groei in de loop van de jaren, heeft de natie nog een lange weg te gaan om haar potentieel te ontketenen.