Er zijn veel manieren om portfolio's te bouwen en te beheren, maar in de wereld van de hoge financiën heeft een actieve managementstrategie de aandacht getrokken van veel topspelers, en terecht. Deze specifieke strategie wordt "enhanced active equity" genoemd, maar je zult merken dat de meeste mensen het gewoon een 130/30 (of soms een 120/20) noemen. Lees verder om te ontdekken hoe verbeterde actieve equity uw portefeuille efficiënter en winstgevender kan maken.

Verbeterde indexering: een achtergrond voor verbeterde actieve equity
Verbeterde actieve equity is vergelijkbaar met een concept dat u misschien al kent, genaamd enhanced indexing. Verbeterde indexering heeft twee doelen voor ogen. De eerste is om uw portefeuille bloot te stellen aan een index (of een andere gegeven benchmark) om marktrendementen te realiseren. Het tweede doel is om exposure te bieden aan opbrengsten die zijn afgeleid van actief beheer. Deze combinatie van doelen kan worden bereikt door de portefeuille bloot te stellen aan een index met behulp van een combinatie van aandelen en derivaten. Dit laat een deel van het oorspronkelijke kapitaal beschikbaar voor managers om te gebruiken voor het genereren van actieve long returns (met andere woorden, kopen en vasthouden).

De combinatie van aandelen en derivaten biedt volledige blootstelling aan marktrendementen, terwijl managers het resterende kapitaal kunnen gebruiken om actief beheerde rendementen te genereren.

Als een belegger bijvoorbeeld een portefeuille van $ 1 000 heeft en deze wil beleggen als een fonds met verbeterde index, kan het proces ongeveer als volgt verlopen: de belegger moet ervoor zorgen dat de $ 1, 000 wordt blootgesteld aan marktrendementen. Om dit te doen, zou hij of zij een combinatie moeten kopen van het eigen vermogen waaruit een bepaalde index bestaat en derivaten die de index vertegenwoordigen. Het kapitaal dat hiervoor wordt gebruikt, mag niet gelijk zijn aan 100% van het oorspronkelijke kapitaal vanwege de leverage die de derivaten bieden. Het is belangrijk op te merken dat de positie de belegger nog steeds blootstelt aan rendementen die gelijk zijn aan 100% van het oorspronkelijke kapitaal. Laten we voor dit voorbeeld veronderstellen dat de belegger $ 800 heeft gebruikt. De resterende $ 200 zou dan worden belegd in effecten waarvan de belegger meent dat deze beter zullen presteren dan de index.

Verbeterde indexering is nog steeds onderhevig aan een aantal beperkingen, zoals de long-only constraint (die beleggers beperkt tot longposities) en een beperkte hoeveelheid restrisico waaraan de totale portefeuille kan worden blootgesteld. blootgesteld. De hoeveelheid kapitaal blootgesteld aan restrisico wordt beperkt door de hoeveelheid kapitaal die niet wordt gebruikt om de index te volgen. Deze beperkingen suggereren dat verbeterde indexering een suboptimale aanpak kan zijn.

Verbeterde actieve equity: hoe het werkt
Door de versoepeling van de long-only-beperking te versoepelen en de variabele blootstelling aan restrisico's mogelijk te maken, leiden we naar de basis van de verbeterde actieve aandelenportefeuille.

Deze aanpak begint met een index, bij voorkeur een index die het meest lijkt op wat managers als benchmark gebruiken.Van daaruit wordt het resterende risico verkregen door zowel long- als shortposities te nemen in effecten die de beheerder respectievelijk positief of niet leuk vindt. Het is belangrijk om te onthouden dat deze posities neutraal zijn wat betreft het gewicht van de portefeuille, waardoor we ons oorspronkelijke indexgewicht behouden en geen portefeuille met een bèta die gelijk is aan onze index.

Het belangrijke deel hier is echter de gelijke compensatie van long- en shortposities. Sommige makelaars vereisen geen contant onderpand bij het lenen van een aandeel voor short-selling, maar laten in plaats daarvan de klant toe een lange voorraadpositie als onderpand te gebruiken. Hierdoor kan de klant de opbrengst van de korte verkoop gebruiken om te beleggen in long-posities. In ruil voor het toestaan ​​dat de klant de aandelen leent, kan de makelaar hem of haar een klein percentage van het totale kapitaal van de uitgeleende aandelen in rekening brengen gedurende het hele jaar (zeg 0. 5%). Dit zou een aanvulling zijn op eventuele dividenden die kunnen optreden tijdens de korte verkoopperiode, net als een traditionele tussenpersoon.

Laten we nog een ander voorbeeld bekijken. Stel dat u een portfolio hebt met een startkapitaal van $ 1, 000. Van hieruit leent uw uitgebreide prime-broker u $ 300 aan aandelen uit voor een korte verkoop. U gebruikt de $ 300 aan opbrengsten van die korte verkoop om te beleggen in een aandeel dat u prefereert. Uw netto blootstelling is nu 130% lang en 30% kort. Uw totale netto blootstelling aan alle posities is 160% (100% geïndexeerd, 30% lang en 30% kort.) Ditzelfde voorbeeld zou kunnen worden gebruikt met 20% om 120 / 20s te maken, en 40% om 140 / 40s te maken. In dit specifieke voorbeeld heb je 130 / 30s gebouwd.

Omdat de lange en korte actieve posities aanvankelijk gelijk waren qua waarde en portefeuillegewicht, is het eenvoudig om de portefeuille aan te passen om de gewenste structuur te behouden door de longs gedeeltelijk af te stoten om korte verliezen te dekken, of omgekeerd. Een correct deel van de waarde kan worden overgedragen naar de tegenovergestelde positie om de portfolio terug te zetten naar de gewenste structuur.

Hoe verbeterde actieve equity in vergelijking met vergelijkbare strategieën
De acute lezer kan al weten wat deze managementtechniek beleggers toestaat om te doen in relatie tot een combinatie van andere strategieën. Een vergelijkbare strategie wordt aandelenmarktneutraal genoemd. Het werkt door in principe long- en shortposities te nemen die elkaar compenseren, zodat de portefeuille geen netto marktblootstelling heeft. Dit resulteert in rendementen die puur zijn afgeleid van restrisico. De andere portfoliostrategie is gewoon indexeren. Dit resulteert in rendementen die puur zijn afgeleid van marktrendementen (geen van residueel risico).

Verbeterd actief eigen vermogen, door het gebruik van een verbeterde prime broker, stelt een beheerder in staat om blootstelling te verkrijgen aan zowel pure marktrendementen als aan onbeheerde actieve rendementen. Wat ooit extra kapitaal zou hebben vereist, kan nu via één portefeuille worden gerealiseerd, wat leidt tot een hoger rendement. Deze hogere rendementen zijn het nuttigst voor managers die verantwoordelijk zijn voor het toewijzen van delen van grote portefeuilles, zoals beheerders van pensioenfondsen.

De bottom line
Kortom, het gebruik van enhanced active equity kan van grote waarde zijn voor elke belegger om het potentieel te krijgen voor een hoger rendement op minder kapitaal.Door de verbeterde primaire brokerage-structuur te ontwikkelen, kunnen lange voorraadposities worden gebruikt als onderpand voor korte voorraadposities. Dit verandert in wezen de regels voor portfoliobeheer. Door de beperking van de lange termijn te versoepelen en een beperking van het resterende risico te elimineren, kunnen we een meer optimale oplossing voor portefeuillebeheer creëren.