Er is een verscheidenheid aan ideeën over het reguleren van de markt. Velen zeggen dat de markt zichzelf moet reguleren, terwijl anderen beweren dat de overheid de financiële markten moet reguleren. Enkelen beweren dat zelfregulering de beste optie is.

In de loop der jaren zijn er veel financiële voorschriften. Deze worden gebruikt om beurscrashes te verminderen, om ervoor te zorgen dat de klant eerlijk wordt behandeld en om diegenen te ontmoedigen die erop uit zijn het systeem te scammen. Dit zijn de belangrijke financiële regels van de afgelopen eeuw of zo, en hoe ze de markt en de individuen helpen.

De bankwet van 1933: De Glass-Steagall Act

29 oktober 1929, staat berucht bekend als Black Tuesday. De Grote Neerstorting die plaatsvond op die datum fungeerde als een katalysator voor de Grote Depressie die miljoenen levens in de VS beïnvloedde. Terwijl het land vocht om de economie weer op het goede spoor te krijgen, werden veel voorschriften aangenomen om een ​​nieuwe depressie in te dammen. Een daarvan was de bankwet van 1933, beter bekend als de Glass-Steagall Act (GSA).

Veel mensen waren het erover eens dat de aandelenmarkt instortte, waardoor de Dow vanaf een hoogte van 381. 17 op 3 september 1929, naar een dieptepunt van 41. 22 op 8 juli 1932, was de resultaat van banken die overijverig zijn met hun investeringen. Het idee was dat commerciële banken te veel risico's namen met hun geld en het geld van hun klanten.

De GSA maakte het voor commerciële banken die geld leenden moeilijker om speculatief te beleggen. Banken waren beperkt tot slechts 10% van hun inkomsten uit beleggingen (met uitzondering van staatsobligaties). Het doel was om beperkingen aan deze banken te stellen om een ​​nieuwe ineenstorting te voorkomen. De verordening kreeg veel tegenspoed, maar hield stand tot in 1999 werd ingetrokken.

De bankwet van 1935

Een onderdeel van de GSA was het opzetten van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). De FDIC heeft een permanente structuur gekregen in de bankwet van 1935. Deze belangrijke verordening deed echter meer dan dat. Het hielp bij de oprichting van het Federal Open Market Committee (FOMC), de belangrijkste speler in monetaire beleidsvorming, en herstructureerde de bestuursleden van de reservebank en hoe die comités werden geleid.

De effecten hiervan zijn zo verankerd in ons huidige geld- en financiële beleid dat het moeilijk is om het systeem zonder deze handeling te laten functioneren. Door deze raden in te stellen, worden de beslissingen die geld nemen, uit de politiek verwijderd. Dit betekent dat als Republikeinen, Democraten, Onafhankelijken of een andere partij uiteindelijk het Witte Huis controleren, zij het geldbeleid van de natie niet kunnen controleren.

De federale depositoverzekeringswet van 1950

Hoewel de FDIC in 1933/1935 werd opgericht, was de verzekering waarvan we weten dat onze deposito's vandaag nog niet volledig zijn ontwikkeld tot 1950.De Federal Deposit Insurance Act van 1950 maakte het zo dat depositoverzekeringen worden gesteund door het volledige vertrouwen en krediet van de regering van de Verenigde Staten.

Dit wil niet zeggen dat deposito's niet in 1933 waren verzekerd. Integendeel, ze waren anders verzekerd. In de loop van de tijd is het verzekeringsbedrag gewijzigd om gelijke tred te houden met de inflatie. In 1934, toen de oorspronkelijke verzekering in werking trad, waren de mensen gedekt voor $ 2, 500. Vandaag is dat bedrag verhoogd naar $ 250.000.

Financial Institutions Reform, Recovery and Enforcement Act van 1989

Tijdens de In de jaren tachtig van de vorige eeuw ondergingen de VS een crisis op het gebied van sparen en lenen. Deze crisis is een van de grootste financiële schandalen in de geschiedenis van de Verenigde Staten en levert een enorme bijdrage aan de hoge rente van de jaren tachtig. Tijdens dit decennium verhuisden mensen hun geld van spaar- en leeninstellingen naar geldmarktfondsen om te ontsnappen aan Verordening Q (een regeling die de hoeveelheid rente die een deposant kan verdienen bij een spaar- en leeninstituut) beperkt. Om te proberen de inleggers terug te winnen, begonnen de spaargelden en leningen te beleggen in risicovollere beleggingen, en werden ze ondertussen gesteund door de Federale Spaar- en Leningverzekeringsmaatschappij (de FDIC voor spaar- en kredietinstellingen). Het resultaat was een financiële crisis.

De reactie was het aannemen van de Financial Institutions Reform, Recovery and Enforcement Act (FIRREA). Deze actie hielp om de Resolution Trust Corporation op te zetten om zuinigheid te beëindigen die niet langer solvabel was. Het hielp ook bij het terugbetalen van inleggers die tijdens het proces geld verloren.

In totaal heeft het het spaar- en leningenproces gestroomlijnd en mede vorm gegeven aan de manier waarop ons geld wordt gestort en vandaag de rente verdient.

Verbeteringwet federale depositoverzekeringsmaatschappij van 1991

Een deel van FIRREA was om spaartegoeden en leningen te laten steunen door de FDIC. Deze wet in 1991 hielp de macht van de FDIC te versterken door hen toe te staan ​​deposito's in spaar- en kredietinstellingen te garanderen. Het stond de FDIC ook toe geld van de Schatkist te lenen als ze een grote claim hadden.

Dodd-Frank Act van 2010

De grote recessie is een financiële crisis waar velen van ons zeer vertrouwd mee zijn. Het is de meest recente crisis die heeft geresulteerd in veel regelgeving, een aanzienlijke hoeveelheid terugslag en een duw voor meer macht voor de consument. De Grote Recessie werd gestimuleerd door de hypotheekcrisis en werd relatief snel ingepakt ondanks zijn grootte.

Een gevolg van de crisis was de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010. De wet omvat een breed scala aan verschillende regelingen en wetten, die allemaal streven naar één doel: "Om de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten door de verantwoordingsplicht en transparantie in het financiële stelsel te verbeteren, om een ​​einde te maken aan "te groot om failliet te gaan", om de Amerikaanse belastingbetaler te beschermen door reddingsoperaties te beëindigen, consumenten te beschermen tegen praktijken van misbruikmakende financiële diensten en voor andere doeleinden. "

De oprichting van het Bureau voor consumentenbescherming (CFPB) heeft aanzienlijke gevolgen voor de consument.Deze afdeling is de pleitbezorger van de consument. Zij zijn de waakhonden om misbruik van de wetten te voorkomen en om ervoor te zorgen dat de consument niet wordt misbruikt.

De bottom line

Dit zijn enkele van de belangrijkste regels die de afgelopen eeuw van kracht zijn geworden. Het zijn enkele van de grootste verordeningen die hebben bijgedragen aan ons monetair beleid, ons economisch beleid, ons investeringsbeleid en hoe het geld in het algemeen werkt in de Verenigde Staten. Als consument kunnen we onze financiële adviseurs, bankiers, Federal Reserve en CFPB vertrouwen vanwege het toezicht dat deze regels hebben geboden.

Zelfs als sommige niet naar behoren werken, kunnen ze worden ingetrokken, aangepast of gewijzigd. Uiteindelijk is het doel van deze voorschriften om de economie stabieler te maken en ervoor te zorgen dat de consument de drijvende kracht is. (Lees meer over het onderwerp, hier: Wat was de Glass-Steagall Act?).