a:

Bijna alle werkgevers maken kosten die verband houden met hun werknemers, die verder gaan dan alleen hun loon. Veel van deze kosten worden beschouwd als "marginale" voordelen en omvatten zaken als ziekteverzekering, maaltijdplannen of vervoersdiensten. Om de secundaire arbeidsvoorwaarden te berekenen, moeten werkgevers eerst en vooral vaststellen welke van hun voordelen als niet-salaris worden beschouwd. Dit is niet altijd eenvoudig; het Bureau of Labor Statistics bijvoorbeeld beschouwt overwerk als een voordeel, terwijl andere bureaus overwerk als onderdeel van het salaris van een werknemer beschouwen. Nadat alle secundaire voordelen zijn geïdentificeerd en een kostenwaarde is toegewezen, kunnen ze worden opgeteld en gedeeld door het aantal beschikbare gewerkte uren in een jaar om de gemiddelde kosten van secundaire kosten te vinden.

Het toewijzen van de juiste kosten voor de dollar aan uitkeringen is niet altijd gemakkelijk, omdat sommige voordelen, zoals vakantiedagen, van immateriële aard zijn. Waarderingsregels voor extralegale voordelen worden besproken in de Internal Revenue Service of IRS, publicatie 15-B. De meest gebruikelijke methode voor het toekennen van waarde is via de Algemene waarderingsregel, die probeert een eerlijke marktwaarde te bieden voor geleverde voordelen.

Een andere manier om voordelen in natura te representeren, is door een berekening van de "voordelenlast". U kunt de baten van de voordelen van de organisatie identificeren door de uitkeringskosten van al uw werknemers te delen door hun totale salariskosten. Misschien wel de belangrijkste reden om secundaire voordelen te berekenen, is om gebruik te maken van de belastingaftrek die de IRS biedt voor bepaalde soorten voordelen. Zo zijn de ziekteverzekeringspremies betaald door werkgevers namens hun werknemers belastingvrij en fiscaal aftrekbaar.