a:

Agentschapstheorie wijst op potentiële problemen die kunnen optreden wanneer agenten en opdrachtgevers verschillende belangen hebben. Opdrachtgevers huren agenten in om de belangen van opdrachtgevers te vertegenwoordigen. Agenten, werkzaam als werknemers, worden verondersteld en verplicht om de belangen van de principaal te dienen. Er doen zich problemen voor wanneer de agent verschillende interesses gaat dienen, zoals de interesses van de agent. Er is dus een conflict tussen de belangen van opdrachtgevers en agenten wanneer elke partij verschillende beweegredenen heeft, of er zijn prikkels die de twee partijen op gespannen voet plaatsen. Dit wordt anders het probleem van de belangrijkste agent genoemd. De aanbevolen oplossing houdt in dat opdrachtgevers de belangen van hulppersonen ombuigen met incentives.

Omdat agenten handelen in overeenstemming met hun eigen belangen, kan het veranderen van prikkels om deze interesses opnieuw te sturen gunstig zijn voor opdrachtgevers. Als u bijvoorbeeld prikkels instelt voor het behalen van verkoopquota, kunnen meer verkopers dagelijkse verkoopdoelen bereiken. Als de enige stimulans die beschikbaar is voor verkopers, uurloon is, kunnen werknemers een stimulans hebben om de verkoop te ontmoedigen. Het creëren van incentives die hard werken aan projecten die het bedrijf ten goede komen, stimuleert over het algemeen meer werknemers om in het beste belang van het bedrijf te handelen. Door agent- en hoofddoelen op elkaar af te stemmen, probeert agency-theorie de kloof te overbruggen tussen werknemers en werkgevers die zijn gecreëerd door het probleem met de hoofdagent.

Deze kloof kan ook een verschil in kennis en informatie vertegenwoordigen. Een perfecte vertegenwoordiging van bedrijfsbelangen vereist, zoals de theorie zegt, een perfecte kennis van hoe de belangen van het bedrijf het best kunnen worden nagestreefd en hoe deze belangen kunnen worden geïdentificeerd. Agenten en opdrachtgevers hebben mogelijk verschillende opvattingen over wat de belangen van het bedrijf zijn en kunnen dienovereenkomstig handelen in verschillende bedrijfsplannen.

Bedrijfsleiders en aandeelhouders kunnen bijvoorbeeld verschillende opvattingen hebben over de belangen van het bedrijf. Handelen over deze verschillende belangen kan frustratie en onenigheid veroorzaken tussen investeerders en het bedrijf zelf. Om dit probleem te voorkomen, zijn inspanningen nodig om de communicatie te herstellen en de kennis van investeerders te vergroten. Wijzigingen in incentives en compensaties voor bestuurders, naast verbeterde relaties met investeerders, kunnen het evenwicht herstellen. Het aanpakken van dit probleem, volgens de agentschapstheorie, verbetert het concurrentievermogen en een betere winstgevendheid van de markt volgt meestal.

In 2013 begon Apple te eisen dat leidinggevende medewerkers en leden van de raad van bestuur aandelen in het bedrijf hadden. Deze stap was bedoeld om de belangen van de directie af te stemmen op die van de aandeelhouders. Management heeft in theorie niet langer baat bij acties die de aandeelhouders schaden, aangezien de aanzienlijke investering van leidinggevenden hen dwingt hun eigen belangen te beschouwen als identiek aan de belangen van beleggers.Leidinggevenden, ingehuurd door aandeelhouders om de belangen van het bedrijf en dus de beste belangen van beleggers te vertegenwoordigen, moeten aandacht besteden aan kwesties die van invloed zijn op de gezondheid van het bedrijf en groei op de lange termijn. Apple is van mening dat deze inspanning om het probleem van de hoofdagent aan te pakken, de winstgevendheid voor investeerders kan verbeteren en het bedrijf concurrerend kan houden voor de toekomst.