a:

De Federal Reserve, die het monetaire beleid in de Verenigde Staten controleert, heeft op enkele belangrijke manieren invloed op de stortingsmultiplier. De meest directe is door de reserveratio van de ledenbank in te stellen. Een verhoging van de reserveratio zou de depositomultiplicatoren voor banken verlagen, terwijl een versoepeling van de reservevereisten de depositomultiplicatoren zou verhogen. De Fed betaalt ook grote banken een kleine rente voor het parkeren van geld bij de Federal Reserve Bank; geld dat bij de Fed wordt aangehouden, wordt niet uitgeleend en voegt niets toe aan de multiplier. Ten slotte kan de Federal Reserve deelnemen aan open-markttransacties (OMO) om de rente, liquiditeit en de algehele vraag naar spaargeld of leningen in de economie te beïnvloeden.

Reserve Ratio

De Federal Reserve heeft de wettelijke bevoegdheid om het bedrag aan bankdeposito's dat bij de hand moet worden gehouden en niet uitgeleend mag worden, te wijzigen. Dit is wat uiteindelijk het maximale niveau van de deposit multiplier in de economie bepaalt.

De maximale stortingsvermenigvuldiger is altijd het omgekeerde van de reserveratio. Als de Federal Reserve bijvoorbeeld verklaart dat alle banken minstens 25% van hun deposito's moeten aanhouden, is de stortingsvermenigvuldiger gelijk aan 4. Als de vermenigvuldiger 10% is, is de vermenigvuldigingsfactor 10.

< ! --2 ->

Rentetarieven en open-markttransacties

Over het algemeen is de vraag naar spaarrekeningen positief gecorreleerd met de reële rente. Omgekeerd is de vraag naar leningen negatief (of omgekeerd) gecorreleerd met de rente.

Wanneer de Fed rentetarieven target door de geldhoeveelheid via OMO te vergroten of te verkleinen, verandert dit het aantal leningen dat banken meestal hebben. Zelfs als de maximaal mogelijke vermenigvuldigingsfactor 10 is (dankzij een reserveratio van 10%), kan een hoge rente de leningen ver beneden de maximumdrempel duwen.