a:

Monetair beleid beïnvloedt het Fisher-effect omdat het de nominale rentevoet bepaalt. Het Fisher-effect is een economische theorie die door econoom Irving Fisher is voorgesteld om de reële rentetarieven te bepalen. Hij berekende de reële rente door het verschil te nemen tussen nominale rente en inflatie. Op basis van het Fisher-effect, als de rente 5% is, maar de inflatie 3% is, dan is de reële rente 2%.

Naast het bepalen van de rente, is het monetaire beleid voortdurend aan het vormgeven en reageren op de inflatie. Bescheiden inflatieniveaus zijn bedoeld om de economische activiteit te stimuleren, maar het wordt in toom gehouden door de rente te verhogen als wordt gevreesd voor overdreven inflatie. In wezen heeft het Fisher-effect twee inputs: nominale rentetarieven en inflatie.

Nominale rentetarieven worden door centrale banken bepaald om de beste combinatie van prijsstabiliteit en economische groei te vinden. Inflatie is een belangrijke factor in dit proces. Daarnaast hebben veranderingen in rentetarieven een groot effect op de inflatie. Wanneer de rente stijgt, gaan de geldleveringscontracten over naarmate het geld wordt omgezet in vastrentende activa of spaarrekeningen en uit de omloop. Wanneer de tarieven worden verlaagd, verhoogt dit de geldhoeveelheid, wat leidt tot hogere prijzen als meer dollars activa achtervolgen.

Buiten extreme omstandigheden hebben rentetarieven en inflatie een positieve relatie. Ze kunnen echter afwijken gedurende perioden waarin centrale banken zich concentreren op het creëren van banen en het vergroten van de economische activiteit. Uiteindelijk heeft het monetaire beleid een grote invloed op het Fisher-effect, omdat het rechtstreeks de nominale rentetarieven controleert. Monetair beleid beïnvloedt de inflatie op de lange termijn; op korte termijn beïnvloedt inflatie het rentebeleid.