a:

Marginale analyse kan worden gebruikt als een betrouwbare procedure voor het berekenen van marginale rendementen tussen verschillende investeringsmogelijkheden. De mate van complexiteit die vereist is voor een op investeringen gebaseerde marginale analyse hangt af van de instrumenten die worden overwogen. Idealiter zou een investering altijd een groter marginaal voordeel moeten opleveren dan de marginale kosten.

Het marginale voordeel voor de meeste beleggingen is het verwachte netto rendement - de totale winst voor de belegger. Omgekeerd zijn de marginale kosten van de meeste investeringen de kosten van kapitaal plus extra alternatieve kosten.

De procedure van marginale analyse

Marginale analyse is de fundamentele economische besluitvormingsprocedure. Het concept achter het nemen van marginale beslissingen is incrementalisme.

Beschouw als volgt een belegger die 100 gewone aandelen in de aandelen van een bedrijf bezit. Hij debatteert over het kopen van nog eens 20 aandelen. Hij zou kunnen overwegen hoe zijn portefeuille eruit zou zien of wat zijn totale rendement zou kunnen zijn met 120 aandelen, maar dit zou de verkeerde manier zijn om marginale analyses te benaderen.

Gemiddelde kosten en geaggregeerde outlooks zouden slechts secundair moeten zijn. In plaats daarvan moet de belegger rekening houden met de marginale kosten van de incrementele beslissing: de kosten van de 20 aandelen, de tijd die gemoeid is met onderzoek, de extra risicoblootstelling en de andere bestedingen van het geld.

Hij moet ook proberen de marginale uitkering voor de 20 aandelen alleen te berekenen. Als hij echt marginaal wilde worden, zou hij elk aandeel afzonderlijk kunnen overwegen. Hij moet doorgaan met de investering als hij anticipeert op de kosten van de investeringsbeslissing tot $ 300, maar het marginale voordeel is meer dan $ 300.

Theoretisch moet de belegger aandelen blijven kopen totdat de marginale voordelen gelijk zijn aan de marginale kosten. Dit kan echter heel moeilijk zijn om perfect te anticiperen.