a:

De marginale spaarneiging wordt gebruikt in de Keynesiaanse macro-economie om de relatie tussen veranderingen in inkomen en veranderingen in besparingen te kwantificeren. De marginale neiging om te sparen wordt bepaald door de verandering in besparingen en de verandering in huishoudinkomen te berekenen.

Berekening van de marginale neiging tot sparen

De marginale neiging om te sparen wordt berekend door de verandering in besparingen te delen door de verandering in inkomen. De marginale neiging om te sparen bepaalt hoeveel van elke extra dollar aan inkomsten wordt gebruikt voor sparen in plaats van te worden uitgegeven voor consumptie van goederen en diensten.

Als het inkomen met $ 1 verandert, worden de wijzigingen opgeslagen met de waarde van de marginale neiging om te sparen. De marginale neiging om te sparen is eigenlijk een maat voor de helling van de spaarlijn, die wordt gecreëerd door de verandering in inkomen op de horizontale x-as uit te zetten en de besparingen op de verticale y-as te veranderen. De helling van de spaarlijn wordt weergegeven door de verandering in sparen en de verandering in inkomen, of verandering in y-as gedeeld door de verandering in de x-as. De waarde van de marginale neiging tot sparen varieert altijd tussen 0 en 1.

Voorbeeldberekening

Neem bijvoorbeeld aan dat een ingenieur $ 100, - inkomstenveranderingen heeft ten opzichte van het voorgaande jaar als gevolg van een loonsverhoging en bonus. De ingenieur besluit dat ze $ 50.000 van haar inkomsten aan een nieuwe auto wil spenderen en de resterende $ 50.000 wil sparen. Haar resulterende marginale neiging tot sparen is 0. 5, die wordt berekend door de besparing van $ 50.000 te delen door de $ 100, 000 verandering in inkomen. Daarom neemt haar spaarrekening voor elke extra $ 1 aan inkomsten met 50 cent toe.