a:

Volgens moderne portefeuilletheorie, of MPT, worden graden van risicoaversie gedefinieerd door het extra marginale rendement dat een belegger nodig heeft om meer risico te accepteren. Het vereiste extra marginale rendement wordt berekend als de standaardafwijking van het ROI, ook wel de vierkantswortel van de variantie genoemd.

Het algemene niveau van risico-aversie op de markten kan op twee manieren worden bekeken: door de risicopremie die wordt beoordeeld op activa boven het risicovrije niveau en door de daadwerkelijke prijsstelling van risicovrije activa, zoals Amerikaanse staatsobligaties. Hoe sterker de vraag naar veilige instrumenten, hoe groter de kloof tussen het rendement van risicovolle versus niet-risicovolle instrumenten. Prijzen voor Treasurys zouden ook moeten stijgen, waardoor de opbrengsten lager worden.

Moderne Portfolio Theorie en Risico

Toen MPT werd geïntroduceerd, leek de definitie van risico, of de standaarddeviatie van het gemiddelde, onorthodox. In de loop van de tijd werd standaardafwijking waarschijnlijk de meest gebruikte meter voor beleggingsrisico.

Standaardafwijking laat zien hoe dramatisch het rendement van een item in een bepaalde periode oscilleert. Een handelsbereik rond de gemiddelde prijs kan worden gecreëerd met behulp van de opgaande en neergaande trend zoals gemeten door standaarddeviatie. Beleggers gebruiken deze informatie om mogelijke rendementen voor toekomstige portefeuilles te schatten.

Degenen die meer risicoavers zijn, willen meestal activa met lagere standaarddeviaties. Een lagere afwijking van het gemiddelde duidt erop dat de prijs van het actief minder volatiliteit ervaart en dat er een lagere kans is op groot verlies. Agressieve beleggers zijn comfortabel met een hogere standaardafwijking omdat dit suggereert dat een hoger rendement ook mogelijk is.

De reden dat standaarddeviatie zo algemeen wordt geaccepteerd, is dat deze altijd wordt uitgedrukt in dezelfde eenheden en dezelfde verhoudingen als de onderliggende gegevens. De standaardafwijking van de hoogte wordt bijvoorbeeld uitgedrukt in voet of inch, terwijl de standaardafwijking voor aandelenkoersen wordt uitgedrukt in dollarprijs per aandeel. Andere risico-metrieken ontwikkelen zich in overeenstemming met MPT, inclusief bèta, R-kwadraat en omzettingssnelheid.

Mogelijke tekortkomingen met MPT en risico

Hoewel historisch gezien zeldzaam, is het mogelijk om een ​​beleggingsfonds of beleggingsportefeuille met een lage standaardafwijking te hebben en geld te verliezen. Verliezen op de markt zijn vaak steil en van korte duur; kleine standaardafwijkingen hebben de neiging minder in kortere perioden te verliezen dan andere. Aangezien de risico-informatie achterlijk is, is er geen garantie dat toekomstige rendementen hetzelfde patroon volgen.

Een groter, lastiger probleem is dat standaardafwijking relatief van aard is. Stel dat een belegger kijkt naar twee gebalanceerde beleggingsfondsen. Eén heeft een standaardafwijking van vijf eenheden en de andere een standaardafwijking van 10 eenheden.Zonder andere informatie kan MPT de belegger niet vertellen of vijf laag, gemiddeld of hoog is. Als vijf laag is, is 10 misschien gemiddeld. Als vijf hoog is, kan 10 extreem hoog zijn. Beleggers die standaardafwijkingen gebruiken, moeten de tijd nemen om de juiste context te vinden.