Hoewel sommige beleggers koplopers zijn en hun eigen onderzoek doen, proberen veel beleggers de portefeuilles van bekende beleggers, zoals Warren Buffett of Berkshire Hathaway, na te bootsen, in de hoop in staat te zijn geld in te zamelen. op de rendementen van die beleggers van wereldklasse. Maar het kopiëren van de portefeuille van een andere belegger, met name de portefeuille van een institutionele belegger, kan best gevaarlijk zijn. Dus, voordat je op de copycat-bandwagon springt, moet je de valkuilen van deze benadering van beleggen leren kennen.

Een onvermogen om voldoende te beleggen Holdings
Het is niet ongebruikelijk dat een grote institutionele belegger, zoals een beleggingsfonds, meer dan 100 aandelen in een bepaalde portefeuille bezit. Zelfs Berkshire Hathaway (het beleggingsvehikel van Warren Buffett), die de neiging heeft om te investeren in minder aandelen, in tegenstelling tot meer, bezit aandelen in veel verschillende openbare bedrijven!

Institutionele beleggers zoals Warren Buffett kunnen hun risico spreiden over een aantal bedrijven, zodat als een bepaald bedrijf, sector, bedrijfstak of zelfs land een moeilijke periode doormaakt, andere beleggingen de speling kunnen opvangen. Helaas hebben de meeste individuele beleggers noch het geld, noch de financiële middelen om een ​​dergelijke diversificatie ooit te bereiken.

Wat doen beleggers als ze zich realiseren dat ze niet zoveel posities kunnen behouden als een institutionele belegger?

Gewoonlijk kopieert of bootst de individuele belegger een klein deel van de holdings van de instelling na (dat wil zeggen, investeert zwaar in sommige holdings en negeert anderen volledig). Helaas kunnen hier problemen optreden, vooral als een of meer van deze kernactiviteiten naar het zuiden gaan.

Het onvermogen van een individuele belegger om het diversificatieprofiel van een instelling adequaat na te bootsen en het risico te beperken, is een belangrijke reden waarom veel individuen er niet in slagen om de grootste beleggingsfondsen te overtreffen - zelfs als ze soortgelijke beleggingen behouden.

Verschillende beleggingshorizons
Veel mensen noemen zichzelf graag langeretermijnbeleggers, maar als het erop aankomt, willen de meeste beleggers resultaten zien in de eerste 12 tot 24 maanden dat ze een bepaalde aandelen bezitten. In feite lijken instellingen gemiddeld veel meer geduld te hebben dan hun tegenhangers van individuele beleggers.

Kortom, zelfs als individuele beleggers een diversificatie bereiken die lijkt op de instellingen die ze willen nabootsen, kunnen ze zich misschien niet veroorloven of hebben ze het geduld om gedurende een periode van vijf of tien jaar op een bepaalde investering te zitten. In plaats daarvan moeten ze mogelijk een beroep doen op de fondsen om een ​​huis te kopen, betalen voor school, kinderen krijgen of zorgen voor een noodsituatie, en dit kan een ongunstig effect hebben op hun beleggingsprestaties.

Institutionele kennis / onderzoek
Ondanks regelingen die bedoeld zijn om het speelveld tussen individuen en instellingen gelijk te trekken (zoals Reg FD, waarin de verantwoordelijkheid voor het openbaar maken van een bedrijf wordt geschetst), hanteren instellingen vaak teams van ervaren brancheanalisten.Deze getrainde experts hebben doorgaans veel contacten in de hele supply chain en hebben vaker contact met het managementteam van een bepaalde onderneming dan de gemiddelde individuele belegger.

Dit relatieve gebrek aan kennis over het toekomstige winstpotentieel, mogelijkheden voor groei, concurrentiekrachten enz. Kan een ongunstig effect hebben op de beleggingsresultaten. In feite is een gebrek aan kennis een andere belangrijke reden waarom veel individuele beleggers de neiging hebben om in de loop van de tijd minder goed te presteren dan beleggingsfondsen.

Dit wordt verergerd door het feit dat analisten kunnen zitten wachten op nieuwe informatie, terwijl de "gemiddelde Joe" moet werken en andere zaken moet behandelen. Dit creëert een vertragingstijd voor individuele beleggers, die kunnen voorkomen dat ze op het best mogelijke moment in- of uitstappen.

De vinger aan de pols houden op instellingen is zwaar

Zelfs als een persoon genoeg geld heeft om zich voldoende te diversifiëren, de bereidheid om posities te behouden voor een langere periode en de mogelijkheid om meerdere bedrijven nauwkeurig te volgen en te onderzoeken, is het moeilijk om de acties van de meeste instellingen te kopiëren.
Waarom? Omdat, in tegenstelling tot Berkshire Hathaway, veel beleggingsfondsen aandelen kopen en gedurende een bepaald kwartaal met grote kracht verkopen.

Wat gebeurt er tussendoor? Eerlijk gezegd blijven degenen die de portefeuille van de instelling willen nabootsen, gissen, wat een uiterst risicovolle strategie is, vooral in een volatiele markt.

De handelskosten kunnen enorm zijn en de behandeling kan variëren Per definitie hebben instellingen zoals beleggingsfondsen meer geld om te beleggen dan de gemiddelde retailbelegger. Het is misschien niet verrassend dat het feit dat deze fondsen zoveel geld hebben en het hele jaar door zo veel transacties uitvoeren, ervoor zorgt dat detailhandelaren die deze rekeningen onderhouden, over hen heen fawnen.

Fondsen krijgen vaak een gunstige behandeling. Het is zelfs niet ongebruikelijk dat sommige fondsen een cent (of in sommige gevallen een fractie van een cent) per aandeel betalen om een ​​groot blok van aandelen te verkopen of te kopen - terwijl individuele beleggers doorgaans 5-10 cent per aandeel betalen.
Hoewel er regels zijn om dit te voorkomen (en tijd- en verkoopstempels die bewijzen wanneer bepaalde handelskaartjes werden ingevoerd), zien de instellingen hun handelsactiviteiten vaak eerder dan die van retailbeleggers. Hierdoor kunnen ze gunstiger entry- en exitpunten realiseren.

Kortom, de kans is groot dat het individu, ongeacht zijn of haar vermogen, nooit in staat zal zijn om zo'n voorkeursbehandeling te krijgen. Zelfs als het individu in staat zou zijn om een ​​instelling te matchen in termen van bezit en diversificatie, zou de instelling waarschijnlijk het hele jaar door minder dollars aan transacties besteden, waardoor zijn beleggingsprestaties, op nettobasis, in het algemeen beter worden.

Bottom Line

Hoewel het in theorie misschien goed klinkt om de beleggingsstijl en het profiel van een succesvolle instelling na te bootsen, is het vaak veel moeilijker (zo niet onmogelijk) om dit in de praktijk te doen.Institutionele beleggers hebben middelen en kansen die de individuele belegger niet kan verwachten te evenaren. Particuliere beleggers kunnen op langere termijn meer baat hebben bij een investeringsstrategie die beter is afgestemd op hun mogelijkheden.