De centrale bank is beschreven als "de laatste geldverstrekker", wat betekent dat de centrale bank haar economie moet voorzien van middelen wanneer commerciële banken een tekort aan levering niet kunnen dekken. Met andere woorden, de centrale bank voorkomt dat het banksysteem van het land faalt. Het primaire doel van centrale banken is echter om de valuta's van hun landen prijsstabiliteit te bieden door de inflatie te beheersen. Een centrale bank treedt ook op als regelgevende autoriteit van het monetaire beleid van een land en is de enige aanbieder en drukker van bankbiljetten en munten in omloop. De tijd heeft bewezen dat de centrale bank het best in deze hoedanigheid kan functioneren door onafhankelijk te blijven van het fiscale beleid van de overheid en daarom niet beïnvloed door de politieke belangen van enig regime. De centrale bank moet ook volledig worden ontdaan van alle commerciële bankbelangen.

De opkomst van de Centrale Bank

Vandaag is de centrale bank eigendom van de overheid maar gescheiden van het ministerie van financiën van het land. Hoewel de centrale bank vaak de "bank van de regering" wordt genoemd omdat deze de aankoop en verkoop van staatsobligaties en andere instrumenten behandelt, mogen politieke beslissingen de verrichtingen van de centrale bank niet beïnvloeden. Natuurlijk varieert de aard van de relatie tussen de centrale bank en het heersende regime van land tot land en blijft deze met de tijd evolueren. Om de stabiliteit van de valuta van een land te waarborgen, moet de centrale bank de regulator en autoriteit zijn in de bank- en geldsystemen.

Historisch gezien is de rol van de centrale bank sinds de oprichting van de Bank of England in 1694 gegroeid. Sommigen zijn het erover eens dat het concept van de moderne bank centrale bank verscheen pas in de 20e eeuw toen problemen zich ontwikkelden in het commerciële banksysteem. Zo ontstond de moderne functie van de centrale bank als antwoord op een reeds bestaande commerciële bankstructuur.

Tussen 1870 en 1914, toen wereldmunten werden gekoppeld aan de gouden standaard (GS), was handhaving van prijsstabiliteit een stuk eenvoudiger omdat de hoeveelheid goud die beschikbaar was, beperkt was. Bijgevolg kon monetaire expansie niet alleen plaatsvinden door een politieke beslissing om meer geld te drukken, dus was de inflatie gemakkelijker te controleren. De centrale bank was op dat moment in de eerste plaats verantwoordelijk voor het handhaven van de converteerbaarheid van goud in valuta; het gaf biljetten uit op basis van de goudreserves van een land. (Lees voor meer informatie The Gold Standard Revisited .)

Bij het uitbreken van WO I werd de GS verlaten en het bleek dat regeringen in tijden van crisis begrotingstekorten hadden (omdat het kost geld om oorlog te voeren) en meer middelen nodig hebben, zal het drukken van meer geld bestellen. Terwijl de regeringen dat deden, stuitten ze op de inflatie.Na de Eerste Wereldoorlog kozen veel regeringen ervoor om terug te gaan naar de GS om te proberen hun economieën te stabiliseren. Hiermee groeide het bewustzijn van het belang van de onafhankelijkheid van de centrale bank van de politieke machine.

Tijdens de verontrustende tijden van de Grote Depressie en de nasleep van de Tweede Wereldoorlog hebben de wereldregeringen overwegend de voorkeur gegeven aan een terugkeer naar een centrale bank, afhankelijk van het politieke besluitvormingsproces. Deze opvatting kwam vooral voort uit de noodzaak om controle te krijgen over door oorlog getroffen economieën; bovendien kozen landen met nieuw verworven onafhankelijkheid ervoor om de controle over alle aspecten van hun land te behouden - een verzet tegen het kolonialisme. De opkomst van de beheerde economieën in het Oostblok was ook verantwoordelijk voor meer overheidsingrijpen in de macro-economie. Kort na de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog kwam de onafhankelijkheid van de centrale bank en de overheid echter weer terug in de mode in de westerse economieën en heeft ze de overhand gekregen als de optimale manier om een ​​liberaal en stabiel economisch regime te bereiken.

Hoe de bank een economie beïnvloedt

Van een centrale bank kan worden gezegd dat deze twee hoofdfuncties heeft: (1) macro-economisch bij het reguleren van inflatie en prijsstabiliteit en (2) micro-economie bij het functioneren als lender of last resort. (Voor achtergrondinformatie over macro-economie, zie Macroeconomic Analysis .)

Macroeconomic Influences

Omdat het verantwoordelijk is voor prijsstabiliteit, moet de centrale bank het inflatiepeil reguleren door de geldhoeveelheid te beheersen door middel van Monetair beleid. De centrale bank voert openmarkttransacties uit die de markt met liquiditeit injecteren of extra geld absorberen, wat rechtstreeks van invloed is op het niveau van de inflatie. Om de hoeveelheid geld in omloop te verhogen en de rente (kosten) voor het lenen te verlagen, kan de centrale bank staatsobligaties, wissels of andere door de overheid uitgegeven bankbiljetten kopen. Dit kopen kan echter ook leiden tot hogere inflatie. Wanneer het geld moet absorberen om de inflatie te verminderen, zal de centrale bank staatsobligaties op de open markt verkopen, waardoor de rente stijgt en ontleningen worden ontmoedigd. Open-markttransacties zijn het belangrijkste middel waarmee een centrale bank inflatie, geldhoeveelheid en prijsstabiliteit controleert. Als u meer wilt weten over dit onderwerp, leest u De Federal Reserve (Fed) Zelfstudie .

Micro-economische invloeden

De oprichting van centrale banken als lender of last resort heeft de noodzaak van hun vrijheid van zakelijk bankieren gestimuleerd. Een commerciële bank biedt fondsen aan klanten op basis van wie het eerst komt, het eerst maalt. Als de commerciële bank niet voldoende liquide is om aan de eisen van haar klanten te voldoen (commerciële banken houden doorgaans geen reserves aan die gelijk zijn aan de behoeften van de hele markt), kan de commerciële bank zich wenden tot de centrale bank om extra geld te lenen. Dit biedt het systeem op een objectieve manier stabiliteit; centrale banken kunnen geen bepaalde commerciële bank begunstigen. Als zodanig zullen veel centrale banken commerciële bankreserves aanhouden die gebaseerd zijn op een verhouding tussen de deposito's van elke commerciële bank.Zo kan een centrale bank van alle commerciële banken verlangen dat ze bijvoorbeeld een verhouding van 1: 10 reserveren / storten behouden. Het afdwingen van een beleid van commerciële bankreserves fungeert als een ander middel om de geldhoeveelheid in de markt te beheersen. Niet alle centrale banken vereisen echter dat commerciële banken reserves deponeren. Het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld heeft dit beleid niet terwijl de Verenigde Staten dat wel doen.

De snelheid waarmee commerciële banken en andere lenende faciliteiten kortetermijnfondsen van de centrale bank kunnen lenen, wordt de discontovoet genoemd (die door de centrale bank wordt vastgesteld en een basisrentetarief voor de rentetarieven bevat). Er werd geargumenteerd dat, om open-markttransacties efficiënter te maken, de disconteringsvoet de banken moet beschermen tegen eeuwigdurende leningen, wat de geldhoeveelheid van de markt en het monetaire beleid van de centrale bank zou verstoren. Door te veel te lenen circuleert de commerciële bank meer geld in het systeem. Het gebruik van de discontovoet kan worden beperkt door deze onaantrekkelijk te maken bij herhaald gebruik. (Lees voor meer informatie Understanding Microeconomics .)

Transitional Economies

De huidige opkomende economieën worden geconfronteerd met problemen zoals de overgang van gemanagede naar vrije markteconomieën. De grootste zorg is vaak het beheersen van de inflatie. Dit kan leiden tot de oprichting van een onafhankelijke centrale bank, maar het kan enige tijd duren, aangezien veel ontwikkelingslanden de controle over hun economieën behouden in een poging om de controle over hun macht te behouden. Maar overheidsingrijpen, direct of indirect via fiscaal beleid, kan de ontwikkeling van de centrale bank belemmeren. Helaas worden veel ontwikkelingslanden geconfronteerd met burgerlijke wanorde of oorlog, wat een regering kan dwingen om geld weg te leiden van de ontwikkeling van de economie als geheel. Niettemin lijkt een factor die bevestigd lijkt te worden, namelijk dat voor de ontwikkeling van een markteconomie een stabiele valuta nodig is (hetzij via een vaste of een zwevende wisselkoers). De centrale banken in zowel industriële als opkomende economieën zijn echter dynamisch omdat er geen gegarandeerde manier is om een ​​economie te leiden, ongeacht de ontwikkelingsfase.

De bottom line

Centrale banken zijn verantwoordelijk voor het toezicht op het monetaire systeem voor een natie (of groep van naties), samen met een breed scala aan andere verantwoordelijkheden, van het toezicht op het monetaire beleid tot het uitvoeren van specifieke doelen zoals valutastabiliteit, lage inflatie en volledige werkgelegenheid. De rol van de centrale bank is in de loop der tijd steeds belangrijker geworden, maar in de VS blijven haar activiteiten evolueren.