a:

Een van de belangrijkste voordelen van het gebruik van de dekkingsgraad van de vaste kosten is dat het een goede, fundamentele beoordeling biedt voor kredietverstrekkers of beleggers om het basisvermogen van een bedrijf om zijn huidige financieringsniveau te beheren, te beoordelen. Een ander voordeel is dat het een completere beoordeling oplevert dan een alternatieve financiële leverage ratio, de rentedekkingsratio, omdat het naast de rentebetalingen op financiering leasebetalingen omvat. Het grootste nadeel van het gebruik van de dekkingsgraad van de vaste kosten is dat er geen rekening wordt gehouden met belangrijke veranderingen in het werkkapitaal die zich bij een snelgroeiend bedrijf kunnen voordoen.

De dekkingsgraad van de vaste kosten is een elementaire financiële hefboom of solvabiliteitsratio die gewoonlijk door kredietverstrekkers wordt gebruikt om het vermogen van een onderneming om de financiering te beheren te evalueren. Het geeft de beschikbare dekking van het bedrijf weer om tegemoet te komen aan de vaste financieringskosten van rentebetalingen en leasekosten. Deze ratio is daarom vooral handig voor het evalueren van bedrijven met aanzienlijke leasekosten. De dekkingsratio met vaste kosten meet de toereikendheid van de inkomsten vóór rente, belastingen en leasebetalingen om vaste rentebetalingen en leases te dekken. De ratio wordt berekend door het totaal van de inkomsten vóór rente en belastingen, of EBIT, en leasebetalingen te delen door het totale bedrag aan rente en leasebetalingen.

De dekkingsgraad van de vaste kosten is vergelijkbaar met de rentedekkingsratio, maar biedt het extra voordeel dat rekening wordt gehouden met de lopende kosten voor leasetermijnen samen met de basisfinancieringskosten van regelmatige rentebetalingen. Vanzelfsprekend is deze extra berekening belangrijker, afhankelijk van het bedrag aan leasebetalingen dat een bedrijf verplicht is te betalen en helemaal niet van belang voor een bedrijf zonder leasekosten.

Een hogere dekkingsgraad van de vaste kosten wijst op een grotere financiële solvabiliteit, omdat uit de berekening van de ratio blijkt hoeveel keer per jaar de onderneming in staat is om de vereiste jaarlijkse vaste financieringsbetalingen te doen. De ratio biedt het voordeel dat het een eenvoudige berekening is voor geldschieters of beleggers die gemakkelijk kan worden gedaan met informatie die direct beschikbaar is in de resultatenrekening en de balans van een bedrijf. Wat wordt beschouwd als een acceptabele verhouding varieert van industrie tot industrie en de specifieke business, maar een ratio van 1. 25: 1 is een minimale standaard die gewoonlijk door kredietverstrekkers wordt gebruikt. Een verhouding van 1. 5: 1 of hoger wordt over het algemeen als goed tot uitstekend beschouwd. Zoals bij alle aandelenevaluatieratio's, wordt de ratio het best gebruikt door te kijken naar sectorgemiddelden voor vergelijkbare bedrijven of door te kijken naar de historische trend van het bedrijf wat betreft financiële dekking.

Een belangrijk nadeel of tekortkoming van de dekkingsgraad van de vaste kosten is dat het, hoewel het bedoeld is om het vermogen van de kasstroom van een bedrijf om financieringsverplichtingen te voldoen, meet, maar geen rekening houdt met de belangrijke kasstroomvariabele van een belangrijke verandering in werkkapitaal. Het niveau van het werkkapitaal van een bedrijf kan drastisch veranderen wanneer het bedrijf snel groeit en substantiële veranderingen in debiteuren of voorraadniveaus ondergaat. Daarom kan de bestudering van de dekkingsgraad van een bedrijf met een vaste vergoeding worden verbeterd door ook rekening te houden met andere financiële ratio's, zoals de schuldgraad van de onderneming of de kasconversiecyclus.