a:

Industrialisatie is de transformatie van een samenleving van een agrarische economie naar een industriële samenleving. Industrialisatie heeft een enorm positieve invloed op de lonen, de productiviteit, de welvaart, de sociale mobiliteit en de levensstandaard. Tijdens de industrialisatie neigen alle lonen te stijgen, hoewel het loon van sommigen veel sneller stijgt dan andere.

De impact van industrialisatie kan worden begrepen door naar historische gegevens te kijken of door de logische economische gevolgen ervan te beoordelen. Levensstandaard, traditioneel gemeten als reëel inkomen per persoon, neemt exponentieel toe tijdens en na de industrialisatie.

Lonen vóór industrialisatie

Volgens onderzoekers van de Fed in Minneapolis was het bruto binnenlands product (BBP) per hoofd van de bevolking vrijwel ongewijzigd ten opzichte van de opkomst van landbouwverenigingen tot 1750; ze schatten een inkomen per hoofd van $ 600 voor deze periode (met behulp van 1985 dollar).

In landen als Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten - waar het economisch beleid de grootste industrialisatie mogelijk maakte - bedroeg het inkomen per hoofd van de bevolking in 2010 meer dan $ 25.000 (in dollars van 1985).

De Wereldgezondheidsorganisatie definieert "absolute armoede" als levend van minder dan $ 2 per dag, hoewel andere definities tussen $ 1 liggen. 25 en $ 2. 50. Volgens deze normen leefde het gemiddelde individu in elke samenleving in de wereld in absolute armoede tot in 1750. <<> Werk in het agrarische leven ging vaak gepaard met werken zolang de zon op was, alleen stoppen omdat er geen licht meer was. Werknemers woonden vaak op bevel van hun heren (ongeacht hun titel). Van kinderen werd verwacht dat zij op zeer jonge leeftijd begonnen te werken en de meeste mensen mochten de vruchten van hun arbeid niet houden. De productiviteit was chronisch laag. Dit veranderde met de industriële revolutie.

De industriële revolutie

Grootschalige industrialisatie begon in Europa en de VS aan het einde van de 18e eeuw na de goedkeuring van kapitalistische economische principes. Onder invloed van denkers als John Locke, David Hume, Adam Smith en Edmund Burke, was Engeland het eerste land dat de nadruk legde op individuele eigendomsrechten en gedecentraliseerde economieën.

Onder deze filosofie, bekend als het klassieke liberalisme, beleefde Engeland de vroegste industriële ontwikkeling. Lage overheidsuitgaven en lage belastingniveaus, samen met het einde van de Mercantilist Era, veroorzaakten een explosie van de productiviteit. De reële lonen in Engeland groeiden langzaam van 1781 tot 1819 en verdubbelden vervolgens tussen 1819 en 1851. Volgens econoom NFR Crafts steeg het inkomen per persoon van de armsten in Engeland tussen 1760 en 1860 met 70%. Tegen die tijd had de industrialisatie bereikt meest van Europa en de U.S.

De vervanging van het landbouwleven was dramatisch. In 1790 vormden boeren 90% van de beroepsbevolking in de VS. In 1890 daalde dat aantal tot 49%, ondanks een veel hoger niveau van productie. De boeren vormden in 1990 slechts 2,6% van de Amerikaanse beroepsbevolking.

The Economics of Industrialization

Vóór de opkomst van het klassieke liberalisme werd veel van de door een werknemer gegenereerde rijkdom belast. Er werd zeer weinig geïnvesteerd in kapitaalgoederen, dus de productiviteit bleef zeer laag.

Kapitaalontwikkeling werd mogelijk zodra particulieren konden beleggen in concurrerende bedrijven en ondernemers banken konden benaderen voor zakelijke leningen. Zonder deze kunnen handelaren het zich niet veroorloven om te innoveren of superieure kapitaalgoederen te ontwikkelen. Massaproductie leidde tot goedkopere goederen en meer winst.

Werknemers zijn productiever met de kapitaalgoederen van de industrialisatie, en bedrijven hebben een prikkel om de lonen op te storten naar marginale inkomstenproducten wanneer ze strijden om arbeiders.