a:

De liquide activa van een bedrijf kunnen eenvoudig worden omgezet in contanten om op korte termijn aan financiële verplichtingen te voldoen. Liquiditeit is het vermogen van een onderneming om haar schulden te betalen met behulp van haar liquide middelen.

De meest voorkomende soorten liquide activa voor alle bedrijven, van banken tot elektronicafabrikanten, zijn geld op betaal- en spaarrekeningen en verhandelbare effecten, zoals aandelen en obligaties. Zeer liquide effecten kunnen snel en gemakkelijk worden gekocht en verkocht zonder hun prijs te beïnvloeden. Het liquideren van een aandeleninvestering is net zo eenvoudig als het plaatsen van een bestelling, wat vrijwel onmiddellijk tot de verkoop van aandelen leidt tegen de huidige marktprijs.

De liquiditeit van een bank wordt bepaald door haar vermogen om alle verwachte uitgaven te dekken, zoals financieringsleningen of betalingen op schulden, waarbij alleen liquide middelen worden gebruikt. Idealiter zou een bank een niveau van liquiditeit moeten handhaven dat haar ook in staat stelt om onverwachte uitgaven te doen zonder andere activa te hoeven liquideren. Hoe groter het kussen van liquide activa ten opzichte van verwachte verplichtingen, hoe groter de liquiditeit van de bank.

Om het belang van liquiditeit voor de aanhoudende solvabiliteit van een bank te begrijpen, helpt het om het verschil te begrijpen tussen liquide en illiquide of vaste activa. Illiquide activa kunnen niet snel worden omgezet in contanten, inclusief onroerend goed en uitrusting die op de lange termijn waarde aan het bedrijf bieden. Het gebruik van illiquide activa om aan financiële verplichtingen te voldoen is niet ideaal. Verkopen van onroerend goed om aan financiële verplichtingen te voldoen, bijvoorbeeld, is inefficiënt en mogelijk duur. Als er snel geld nodig is, kan het bedrijf de woning met korting verkopen om de liquidatie te bespoedigen,.

Bovendien kan het liquideren van dit soort activa om schulden te betalen een nadelige invloed hebben op het vermogen van een onderneming om te functioneren en winst te genereren op de weg. Een kledingfabrikant die zijn apparatuur moet verkopen om leningen af ​​te lossen, zal moeite hebben om consistente productieniveaus te handhaven en zal waarschijnlijk nieuwe schulden moeten aangaan om vervangingen aan te schaffen. Liquidatie van vaste activa is een laatste redmiddel voor een kortetermijnprobleem dat op de lange termijn verwoestende gevolgen kan hebben.

Tijdens de financiële crisis van 2008 werd duidelijk dat banken niet de winkels met liquide activa aanhielden die nodig waren om aan hun verplichtingen te voldoen. Veel banken leden plotseling de intrekking van depositovergoedingen of bleven miljarden dollars achter in onbetaalde leningen vanwege de crisis rond de subprime-hypotheken. Zonder een voldoende buffer aan liquide middelen om ze door moeilijke tijden te vervoeren, raakten veel banken snel insolvent. Uiteindelijk was het bankwezen in zo'n slechte staat dat de regering moest ingrijpen om een ​​totale economische ineenstorting te voorkomen.

De liquiditeitsdekkingsratio-regel is ontwikkeld om ervoor te zorgen dat banken een voldoende liquiditeitsniveau handhaven om herhaling van 2008 te voorkomen. Volgens de nieuwe regel moeten alle banken liquide activa die gelijk zijn aan of groter zijn dan 100% hun totale verwachte uitgaven voor een periode van 30 dagen. In het geval van een plotse inkomensdaling of een onverwachte aansprakelijkheid, kunnen banken al hun financiële verplichtingen nakomen zonder nieuwe schulden aan te hoeven nemen of vaste activa te liquideren, waardoor ze de tijd hebben om het probleem op te lossen voordat het een nieuwe financiële ramp wordt.