a:

De standaarddeviatie, of SD, meet de hoeveelheid variabiliteit of dispersie voor een dataset van een onderwerp uit het gemiddelde, terwijl de standaardfout van het gemiddelde, of SEM, meet hoever de steekproefgemiddelde van de gegevens is waarschijnlijk afkomstig van het ware populatiegemiddelde. De SEM is altijd kleiner dan de SD. De formule voor de SEM is de standaardafwijking gedeeld door de vierkantswortel van de steekproefomvang. De formule voor de SD vereist een aantal stappen. Neem eerst het kwadraat van het verschil tussen elk gegevenspunt en het steekproefgemiddelde en zoek de som van die waarden. Verdeel die som vervolgens door de steekproefomvang min één, wat de variantie is. Neem tenslotte de vierkantswortel van de variantie om de SD te krijgen.

De SEM beschrijft hoe nauwkeurig het gemiddelde van de steekproef is ten opzichte van het ware gemiddelde van de populatie. Naarmate de grootte van de voorbeeldgegevens groter wordt, neemt de SEM af ten opzichte van de SD. Naarmate de steekproefomvang toeneemt, is het ware gemiddelde van de populatie bekend met een grotere specificiteit. Het vergroten van de steekproefomvang biedt daarentegen ook een meer specifieke meting van de SD. De SD kan echter meer of minder afhankelijk zijn van de spreiding van de aanvullende gegevens die aan het monster zijn toegevoegd.

De SD is een maat voor de volatiliteit en kan worden gebruikt als risicomaatstaf voor een investering. Activa met hogere prijzen hebben een hogere SD dan activa met lagere prijzen. De SD kan worden gebruikt om het belang van een prijsbeweging in een activum te meten. Uitgaande van een normale verdeling ligt ongeveer 68% van de dagelijkse prijsveranderingen binnen één SD van het gemiddelde, met ongeveer 95% van de dagelijkse prijsveranderingen binnen twee SD's van het gemiddelde.