a:

De langetermijnvooruitzichten van de banksector blijven cyclisch, maar met minder volatiliteit dan in het verleden. Gezien structurele veranderingen in de banksector mogen beleggers niet verwachten dat het zijn dominante positie in de Amerikaanse economie opnieuw zal innemen in termen van omvang en verdienvermogen die het bezette vóór de financiële crisis van 2007-2008.

Als gevolg van de financiële crisis zijn er belangrijke hervormingen ingevoerd om beleggen in banken een minder risicovolle onderneming te maken. Deze zelfde maatregelen hebben ook het vermogen van banken om geld te verdienen aangetast door strengere regels voor handelsactiviteiten, strengere normen voor leningen en mandaten voor hogere kapitaalreserves.

Vóór de Amerikaanse financiële crisis was de banksector de grootste sector van de Amerikaanse economie. Sindsdien is de banksector aanzienlijk geslonken. Vier jaar na de beursbodem in maart 2009 ging de bredere aandelenmarkt nieuwe hoogtepunten halen met grote industriegroepen zoals consumentenaandelen, technologieaandelen en transportaandelen.

Terwijl deze marktsegmenten hun hoogtepunten ten opzichte van de vorige bullmarkt overschreden, bleef de banksector daarentegen 50% achter op de toppen. Aan de onderkant daalde de sector met bijna 90%, terwijl velen failliet gingen. Deze stand van zaken onthulde de nieuwe norm voor banken. Tijdens de huizenzeepbel waren banken heel avontuurlijk geweest bij het betreden van nieuwe markten, gebruikmakend van leverage om het rendement te verbeteren en kapitaal aan het werk te zetten.

Uiteindelijk eindigde de gestage stijging van de huizenprijzen. Dat, in combinatie met een overmatige uitbreiding van het krediet dat leidde tot wanbetalingen in hypotheken met subprime-back-ups en deflatie in alle woninggerelateerde activa, leidde tot aanzienlijke verliezen op de bankbalansen. Door leverage waren velen insolvent. Deze crisis werd intenser naarmate de liquidatie tot gedwongen verkopen leidde, met als gevolg nog lagere activaprijzen.

Uiteindelijk heeft de Amerikaanse regering stappen ondernomen om giftige activa van de bankbalansen te verwijderen, kapitaal in de banken in te brengen en stappen te ondernemen om de financiële omstandigheden via het monetaire beleid te verbeteren. Er was een enorme politieke prijs voor deze acties. Een grote publieke terugslag resulteerde in druk op politici om een ​​nieuwe financiële reddingsoperatie te voorkomen.

De regering Obama en het Congres bereikten uiteindelijk de Dodd-Frank Act, waardoor het vermogen van de banken om te veel risico te nemen werd geëindigd. Er waren grenzen aan hefboomratio's en verplichte strikte kapitaalniveaus van hoge kwaliteit ten opzichte van activa, evenals liquide activa die een jaar meegingen in geval van een crisis. Bepaalde bedrijven werden als te groot beschouwd om te falen, wat in feite betekende dat ze strengere eisen hadden.

In wezen zou het falen van de bedrijven zo'n catastrofale schade toebrengen aan het financiële systeem dat het goedkoper is voor de overheden om hen te redden. Dit is een impliciete verzekering voor de banken. Obligatierendementen op schulden zijn om deze reden lager dan bedrijven met vergelijkbare grondslagen in verschillende sectoren.

Als de Dodd-Frank Act vóór de financiële crisis was ingevoerd, zou dit veel van de excessen die aan de mislukking hadden bijgedragen hebben voorkomen. Het zou ook hebben verhinderd dat de sector zou groeien en een dominante rol zou gaan spelen in de Amerikaanse economie, zoals zij deed. Dit is de nieuwe realiteit voor banken; ze zullen doorgaan met meer geld verdienen als de economie verbetert, maar wegen naar groei worden stilgelegd.