a:

Banken kunnen schulden securitiseren om redenen die onder meer risicobeheer, balansproblemen, een grotere hefboomwerking van kapitaal en het profiteren van initiëringskosten omvatten. De schuld wordt gesecuritiseerd door het poolen van bepaalde soorten schuldinstrumenten en vervolgens een nieuw financieel instrument te creëren uit de gepoolde schuld. De soorten schuldinstrumenten die worden gebruikt, kunnen woninghypotheken, commerciële hypotheken, autoleningen of creditcardverplichtingen zijn. De banken ontvangen vergoedingen voor de verkoop van de nieuwe schuldzekerheid.

Banken kunnen er baat bij hebben het met de gesecuritiseerde schuld samenhangende wanbetalingsrisico van hun balansen af ​​te trekken om meer gebruik van hun kapitaal mogelijk te maken. Door hun schuldenlast en risico te verminderen, kunnen banken hun kapitaal efficiënter gebruiken. De gesecuritiseerde instrumenten die zijn gecreëerd door het poolen van de schuld staan ​​bekend als collateralized debt obligations (CDO's). Het securitisatieproces creëert extra liquiditeit voor schuldinstrumenten. Hoewel het ongebruikelijk is dat individuele beleggers CDO's bezitten, kunnen verzekeringsmaatschappijen, banken, beleggingsfondsen en hedgefondsen in CDO's handelen om meer rendement te behalen dan gewone Schatkist.

Verschillende niveaus van de schuld, bekend als tranches, worden verkocht aan beleggers. De tranches zijn gegroepeerd op basis van verschillende factoren, waaronder het risiconiveau voor de tranche of de looptijd van de betalingen voor de tranche. Tranches krijgen vaak ratings die duiden op hun waargenomen risico. De tranchebeoordeling bepaalt het bedrag van hoofdsom en rente die beleggers ontvangen voor het kopen van dat schuldniveau. Risicovolle tranches vereisen hogere rentetarieven, terwijl tranches met hogere ratings minder rente betalen. Wanbetalingen over subprime-hypotheken die in veel CDO's zijn opgenomen, worden vaak genoemd als redenen voor de financiële crisis van 2008.