Arbitrage is het exploiteren van prijsverschillen binnen verschillende markten van vergelijkbare of identieke activa om risico's met een laag risico of zonder risico te genereren, na verrekening van transactiekosten en informatiekosten. Arbitragehandel is niet alleen legaal in de Verenigde Staten, maar moet worden aangemoedigd, omdat het bijdraagt ​​aan marktefficiëntie. Bovendien dienen arbitrageurs ook een nuttig doel door op te treden als intermediair en liquiditeit te verschaffen op verschillende markten.

Arbitrage en marktefficiëntie

Door te proberen te profiteren van prijsverschillen, dragen handelaren die zich bezighouden met arbitrage bij aan de efficiëntie van de markt. Een klassiek voorbeeld van arbitrage zou een actief zijn dat op verschillende markten tegen verschillende prijzen handelt - een duidelijke schending van de "Law of One Price". Een handelaar kan van deze foute prijs profiteren door het actief te kopen op de markt die de lagere prijs biedt en het terug te verkopen op de markt die tegen de hogere prijs koopt. Dergelijke winsten zullen, na verrekening van transactiekosten, ongetwijfeld bijkomende traders aantrekken die zullen proberen hetzelfde prijsverschil te benutten, en bijgevolg zal de arbitragekans verdwijnen wanneer de prijzen van het actief zich over de markten uitbalanceren. In termen van internationale financiering zal deze convergentie leiden tot koopkrachtpariteit tussen verschillende valuta's.

Bijvoorbeeld, als hetzelfde type activa in de Verenigde Staten goedkoper is dan in Canada, zouden Canadezen over de grens reizen om het actief te kopen, terwijl Amerikanen het actief zouden kopen, het zouden brengen naar Canada en doorverkopen op de Canadese markt. Om de transacties te vergemakkelijken, zouden Canadezen US-dollar (USD) moeten kopen, terwijl ze Canadese dollars (CAD) zouden verkopen om het actief in de VS te kopen, en Amerikanen zouden de CAD die ze van hun verkopen hadden ontvangen, moeten verkopen het actief in Canada om USD te kopen om in Amerika te spenderen. Deze acties zullen leiden tot de appreciatie van de Amerikaanse dollar en de waardevermindering van de Canadese valuta. In de loop van de tijd zal het voordeel van de aankoop van dit activum in de Verenigde Staten verdwijnen tot de prijzen convergeren.

Een ander voorbeeld van arbitrage dat tot prijsconvergentie leidt, is te zien op de termijnmarkten. Futures-arbitrageurs proberen het prijsverschil tussen een futures-contract en de onderliggende waarde te benutten en vereisen een gelijktijdige positie in beide activaklassen. Kort gezegd: als het futures-contract aanzienlijk hoger geprijsd is dan de onderliggende waarde, kan de arbitrageur, na verantwoording van de 'cost of carry'- en rentetarieven, lang op de onderliggende waarde gaan en tegelijkertijd het futures-contract shorten. De arbitrageur zou de fondsen lenen om de onderliggende waarde tegen de contante koers te kopen en het termijncontract kort te verkopen.Na het opslaan van de onderliggende waarde, kan de arbitrageur het actief tegen de toekomstige prijs leveren, de geleende gelden terugbetalen en profiteren van het netto verschil.

Wanneer het rendement van deze transactie hoger is dan de kosten voor het lenen van het activum, evenals de kosten voor het opslaan van het activum, kan er een arbitrage-mogelijkheid zijn.

Het omgekeerde van deze positie is om tegelijkertijd de onderliggende waarde ter plaatse te verkorten terwijl het futures-contract lang duurt. Dit gebeurt wanneer de futures-prijzen aanzienlijk lager zijn dan de spotprijs. Zoals je je wel kunt indenken, zullen elke keer dat een prijsverschil optreedt tussen een futures-contract en zijn onderliggende waarde, traders een van de bovengenoemde transacties aangaan voordat de inefficiëntie ongebreideld groeit. Naarmate meer en meer traders proberen arbitraire winsten te maken, zal de prijs van het futures-contract worden verlaagd (naar boven) en zal de onderliggende waarde worden opgedreven (naar beneden). Beide zaken dragen bij aan een eerlijke en efficiënte prijszetting van de termijnmarkten.

Arbitrageurs als market makers

Wanneer arbitrageurs hetzelfde activum op verschillende markten kopen en verkopen, fungeren ze in feite als financiële tussenpersonen en dus als liquiditeitsverschaffers op de markten. Bijvoorbeeld, de opties handelaar die call opties schrijft als ze vindt dat ze te duur zijn, kan haar positie afdekken door long stock te gaan. Daarbij treedt zij op als tussenpersoon tussen de opties en de aandelenmarkt. Dat wil zeggen, ze koopt aandelen bij een aandelenverkoper terwijl ze tegelijkertijd een optie verkoopt aan een optie-koper en bijdraagt ​​aan de algehele liquiditeit van de twee markten. Evenzo zou de toekomstige arbitrageur een tussenpersoon zijn tussen de termijnmarkt en de markt van de onderliggende waarde.

De bottom line

Er is een overvloed aan arbitragetechnieken die kunnen worden uitgevoerd wanneer er sprake is van marktinefficiëntie. Naarmate meer en meer arbitrageurs proberen deze risico- of laagrisicovoorwaarden na te bootsen, verdwijnen deze kansen, wat leidt tot een convergentie van de prijzen. Om deze reden is arbitrage niet alleen legaal in de Verenigde Staten (en de meeste ontwikkelde landen), maar ook gunstig voor de markten als geheel en bevorderlijk voor algemene marktefficiëntie.