a:

Een bedrijf dat geld nodig heeft voor algemene bedrijfsactiviteiten op lange termijn, kan kapitaal aantrekken door middel van eigen vermogen of langlopende schulden. Of een bedrijf schulden of eigen vermogen gebruikt om kapitaal aan te trekken, hangt af van de relatieve kapitaalkosten, de huidige schuld / kapitaalratio van de onderneming en de verwachte kasstroom. Eigen vermogen is een verzamelnaam voor niet-schuldgeld dat is geïnvesteerd in het bedrijf, en het is normaal gesproken een verschuiving in de samenstelling van eigendomsbelangen. Schuldfinanciering is over het algemeen goedkoper, maar het creëert kasstroomverplichtingen die het bedrijf goed moet beheren.

Over het algemeen is het eigen vermogen minder riskant dan de langlopende schulden. Meer eigen vermogen heeft de neiging om gunstigere boekhoudkundige ratio's te produceren die andere investeerders en potentiële kredietverstrekkers gunstig beoordelen. Aandelen komen ook met een hele reeks opportuniteitskosten, vooral omdat bedrijven sneller kunnen groeien met schuldfinanciering.

Hoewel het gebruikelijk is om de termen 'schuld' en 'eigen vermogen' te gebruiken alsof ze afzonderlijk naar algemene homogene bronnen verwijzen, zijn er feitelijk veel verschillende subcategorieën.

Aandelen

Aandelen kunnen bijvoorbeeld verwijzen naar aanvullende financiering met privégeld van bestaande eigenaren - de oprichter neemt meer van zijn persoonlijke fondsen op. Het kan verwijzen naar bijdragen van angel-investeerders of durfkapitalisten die een kans op hogere toekomstige winsten zien. Eigen vermogen kan zelfs een overheidssubsidie ​​of een andere directe subsidie ​​omvatten.

Voor beursgenoteerde ondernemingen is aandelen gelijk aan de uitgifte van aandelen van de onderneming. Dit is misschien wel het meest wispelturige van alle aandelenkapitaalmethoden, omdat aandeelhouders zeer schichtig kunnen zijn en lijden aan een 'eens gebeten, tweemaal verlegen' mentaliteit als ze geen rendement meer zien.

Het besluit om schulden te gebruiken wordt sterk beïnvloed door de structuur van de kapitaaloverdracht. Winsten moeten worden gedeeld met aandelenbeleggers. Als de investering groot genoeg was, zouden aandelenbeleggers toekomstige zakelijke beslissingen kunnen beïnvloeden.

Lange-termijnschuld

Een opeisbaar verschuldigd bedrag binnen een jaar of korter wordt kortlopende schuld (of een kortlopende schuld) genoemd. Schulden met een looptijd langer dan een jaar zijn langlopende schulden (langlopende schulden).

Bedrijfsschulden, door hun aard, geeft een andere partij een claim tegen toekomstige zakelijke inkomsten. Als een bank of obligatiehouder vandaag $ 10.000 aan een bedrijf geeft, verwacht de bank of obligatiehouder dat het bedrijf toekomstige inkomsten van $ 10.000 plus de aangegroeide rente zal terugbetalen.

Dit creëert een andere impliciete verplichting voor het bedrijf: het moet nu genoeg toekomstige inkomsten genereren om de bedrijfskosten te dekken en de $ 10.000, plus rente terug te betalen.Meer specifiek moet het genoeg doorlopende cashflow genereren om de lopende rentelasten te dekken.

Misschien is het grootste voordeel van langetermijnschuld dat het expansie mogelijk maakt zonder onmiddellijke inkomstenverplichtingen. Startups of ondernemingen met een kaskrach kunnen schulden gebruiken om te slaan terwijl het ijzer heet is als de huidige reserves onvoldoende zijn.

Lange termijn aflossing

Aandelen en langlopende schulden moeten beide in de loop van de tijd worden terugbetaald. Leningen hebben zeer duidelijke, directe aflossingen met gespecificeerde rentebedragen en vervaldata. Het eigen vermogen wordt afgelost door aanhoudende winsten en waardevermeerdering van activa, wat de mogelijkheid biedt tot meerwaarden.

Hoewel de aflossing op langlopende schulden meer gestructureerd is en een grotere wettelijke verplichting heeft dan aandelen, is aandelenkapitaal vaak duurder in de tijd. Succesvolle bedrijven moeten doorgaan met het blijven aanbieden aan aandeelhouders van aandelen in eeuwigheid; langlopende schulden vervallen uiteindelijk.