a:

De eerste stap in het creëren van regels voor internationaal investeringsbankieren vond plaats in 1930, toen de Bank for International Settlements of BIS werd opgericht in Basel, Zwitserland. De BIS is opgericht om informatie-uitwisseling te bevorderen en economisch onderzoek te bevorderen. Andere opmerkelijke regelgevende of politieke organen zijn de International Organization of Securities Commissions, of IOSCO, en de Verenigde Naties, of de VN. Sinds de crisis in de financiële sector van 2008 is de druk om strenge internationale regels voor investeringsbanken vast te stellen toegenomen.

AD:

Internationale voorschriften van Bazel

De meest recente internationale regels voor investeringsbanken zijn aangekomen als onderdeel van het Basel III-akkoord. Basel III werd geproduceerd door de BIS en ontworpen om in fasen over meerdere jaren te worden geïmplementeerd, waardoor investeringsbanken enige tijd kunnen aanpassen. De eerste reguleringsfase vond plaats in juni 2011. Dit leidde tot minimum kapitaalratio's en herdefinieerde kapitaal om meer restrictief te zijn, idealiter voorkomend dat banken hun risico's onderschatten. Investeringsbankiers hadden grotendeels bezwaar tegen dergelijke maatregelen en voerden aan dat de verkeerde toepassingen van de overheid en de regelgeving net zo verantwoordelijk waren voor de crash.

AD:

Basel III stelde ook nieuwe eisen aan de ratio's voor liquiditeitsdekking; investeringsbanken werden gedwongen voldoende liquide middelen aan te houden om een ​​hypothetische periode van 30 dagen van "financiële stress" te weerstaan. Deze maatregelen zijn in 2013 geïmplementeerd. De laatste vereisten voor Basel III zullen pas in 2019 worden vastgesteld, maar sommigen betwijfelen of BIS zich aan die tijdlijn zal houden.

Internationale reactie op financiële crisis

AD:

Na de wereldwijde recessie in 2008 volgden de eerste en meest uitgebreide beperkingen op internationale investeringsbanken met de Basel III-regelgeving. Er zijn echter andere acties ondernomen door nationale regeringen en centrale banken.

De IOSCO en de Financial Stability Board, of FSB, verhoogden hun lidmaatschap en invloed. Veel voorgestelde regelwijzigingen en kapitaalvereisten werden in de volgende jaren aanbevolen, maar implementatie en handhaving zijn ongrijpbaarder gebleken. Veel van deze problemen kwamen voort uit verschillende niveaus van bestaande overheidsinterventie tussen lidstaten.

De FSB identificeerde investeringsbanken die kwalificeerden als systematisch belangrijke financiële instellingen, of SIFI's, op basis van hun omvang en marktbelang. Het idee was om een ​​backstop te creëren voor deze banken. Deze redenering is vergelijkbaar met de "te groot om te falen" -argumenten in de Verenigde Staten tijdens de financiële reddingsoperaties.

De International Association of Insurance Supervisors, of IAIS, heeft een methode ontwikkeld om systematisch belangrijke verzekeraars te vinden die mogelijk ook een backstop kunnen krijgen.Deze maatregelen baren bij sommige economen bezorgdheid over het feit dat de wereldgemeenschap grootschalig moreel risico veroorzaakte. Daarnaast zijn grote investeringsbanken vervolgd voor massale schadevergoeding voor activiteiten in verband met renteschandalen, schendingen van obligatiehandel en andere complexe of naar verluidt risicovolle gedragingen.

Nationale en multilaterale verordeningen

Ondanks de nadruk op internationale regelgeving sinds de crisis van 2008, vinden de meeste regelgeving op het gebied van investeringsbanken op nationaal niveau plaats. In het geval van lidstaten van de Europese Unie of de EU, zijn er multilaterale regelingen zoals EU-brede beperkingen van kapitaaleisen.