a:

Duur meet de gevoeligheid van obligatiefondsen voor rentewijzigingen. Een hogere duration betekent dat het fonds een groter risico loopt om in waarde te dalen als de rente stijgt. Dit staat bekend als duurrisico. De durationwaarde voor een obligatiefonds houdt rekening met het rendement, de coupon, de eindvervaldag en de call-kenmerken van de obligaties. Over het algemeen hebben langlopende obligaties een groter durationrisico dan kortlopende obligaties. Een rentestijging beïnvloedt de waarde van een 30-jarige lening nadeliger dan een obligatie met een looptijd van vijf jaar.

AD:

Het renterisico voor obligaties hangt nauw samen met het durationrisico en is een onderdeel van de durationmaatregel. Als de rente omhoog gaat, dalen de obligatiewaarden. De koersen van obligaties en rentetarieven hebben een omgekeerde relatie tot elkaar. Stel bijvoorbeeld dat een obligatie 5% rente betaalt, wat in de buurt ligt van de huidige geldende rentetarieven. Als de rente stijgt naar 7% en nieuwe obligaties worden uitgegeven tegen dat hogere tarief, worden de nieuwere obligaties aantrekkelijker, terwijl de obligatie die slechts 5% rente betaalt, minder gewenst is. Zo zal de prijs van de obligatie die 5% betaalt in waarde dalen als gevolg van minder vraag.

AD:

Obligatie fondsbeheerders gebruiken vaak duration bij de constructie van obligatieportefeuilles. Een obligatiefonds kan zich specifiek op een lage looptijd richten. Dit type fonds kan een looptijd van één tot drie jaar hebben en kan worden ontworpen om minder volatiliteit te hebben dan een langerlopend obligatiefonds. Zo'n fonds kan een alternatief zijn voor een kortlopend geldmarktfonds. Langeretermijnfondsen kunnen een looptijd van zes tot 25 jaar hebben. Een dergelijk fonds kan worden ontworpen als een minder volatiel alternatief voor aandelen.

AD: