a:

Inflatie wordt doorgaans gedefinieerd als een aanhoudende stijging van het prijsniveau van goederen en diensten. Er bestaat geen brede consensus over de primaire oorzaak van de inflatie, maar de meeste economen zijn het erover eens dat bepaalde mechanismen in de economie, vooral de prijsstijgingen van grondstoffen en valutadevaluatie, er sterk aan bijdragen. Inflatie heeft het potentieel om het rendement op vastrentende beleggingen aanzienlijk te verminderen en beleggers moeten het effect op hun vermogen volgen.

De reële rente omvat het effect van inflatie op een belegging. De nominale rente van een obligatie houdt bijvoorbeeld geen rekening met de inflatie en een belegger zal dat bedrag alleen in geaccumuleerde waarde verdienen wanneer de inflatie nul is. De reële rente van een obligatie, die de werkelijke winst of het werkelijke verlies van de belegger aangeeft, wordt berekend door de inflatie af te trekken van de nominale rentevoet. Als de nominale rente bijvoorbeeld 4% is en de inflatie 3%, is de reële rente 1%. Als de inflatie hoger is dan de nominale rentevoet, zal de obligatiehouder verlies lijden. Aangezien veel beleggers vertrouwen op obligaties als een voorspelbare bron van inkomsten, kunnen ze aanzienlijke verliezen lijden tijdens perioden van hoge inflatie.

Een van de meest problematische aspecten van inflatie is dat de impact op beleggingen niet expliciet wordt vermeld, dus de belegger moet deze zelf in de gaten houden. Er zijn twee belangrijke inflatie-indicatoren: de producentenprijsindex (PPI) en de consumentenprijsindex (CPI). De PPI bestaat uit prijzen van consumptiegoederen en kapitaalgoederen die aan producenten worden betaald (meestal door detailhandelaren) en inflatoire trends worden eerder weerspiegeld dan in de CPI, dus de PPI kan nuttig zijn voor beleggers als een vroeg signaal. De CPI omvat alleen detailhandelsprijzen, hoewel deze veel meer worden gevolgd dan de PPI. Wanneer economen het hebben over stijgende inflatie, bedoelen ze meestal een stijging van de CPI.