a:

Een loonprijsspiraal doet zich voor wanneer lonen en prijzen stijgen in een zichzelf in stand houdende cyclus die inflatoire druk uitoefent op de economie en de koopkracht van consumenten aantast. Het begint vaak tijdens een periode van volledige werkgelegenheid wanneer bedrijven hun lonen verhogen om de beste werknemers aan te trekken. Deze verhoogde loonkosten dwingen bedrijven om prijzen voor goederen en diensten te verhogen om de marges te behouden die ze willen. Als reactie op hogere prijzen eisen werknemers verdere loonstijgingen en de spiraal zet zich voort.

Terwijl loon-prijsspiralen de rentetarieven niet rechtstreeks beïnvloeden, houden de genomen maatregelen om ze tegen te houden vaak hoge rentetarieven in. De overheid doet dit om de geldhoeveelheid te beperken, en regeert daardoor de inflatie door het geld dat al in omloop is waardevoller te maken.

Inflatie Spiraal

Het beste voorbeeld van een loonprijsspiraal in de Verenigde Staten vond plaats in de jaren zeventig, een decennium gekenmerkt door een dubbele cijfers van de inflatie en de kosten van levensonderhoud die veel lage loontrekkenden onder druk zetten. . Er zijn verschillende theorieën in overvloed over wat de inflatie van de jaren zeventig raakte, waaronder een olielevieschok in 1973 en president Nixon die de Amerikaanse dollar van de goudstandaard verwijderde. Eens in feite werd deze inflatiespiraal notoir moeilijk te stoppen.

Hoe de spiraal werd gestopt

Uiteindelijk kwam er een oplossing in augustus 1979, toen president Carter Paul Volcker aannam als voorzitter van de Federal Reserve. Volcker geloofde terecht dat een rentepiek de inflatie zou verstikken. Hij voerde beleidsmaatregelen uit die de rentetarieven naar een ongekend niveau van bijna 20% duwden, maar de inflatie daalde fors. Een onaangenaam neveneffect van Volcker's acties was een diepe recessie die duurde tot eind 1982. De recessie was echter tijdelijk en het herstel was krachtig, terwijl de inflatie nooit meer het niveau van de jaren zeventig heeft bereikt.