a:

Minderheidsbelangaandeelhouders hebben doorgaans weinig invloed. Het niveau van invloed kan echter variëren, afhankelijk van de vraag of het bedrijf openbaar of privé is en welke voorwaarden zijn opgenomen in de documenten over de eigendom van de aandelen.

Voor overheidsbedrijven is het bezit over het algemeen verspreid over een zeer groot aantal aandeelhouders, zodat een individuele aandeelhouder doorgaans geen aanzienlijke macht heeft. Om invloed te krijgen, moet een aandeelhouder doorgaans 5 tot 10% van de uitstaande aandelen hebben om een ​​bestuurszetel te krijgen. Eenmaal in een stoel van de raad van bestuur kan een aandeelhouder niet individueel beslissingen nemen, maar kan hij consensus rond het bestuur opbouwen. Als alternatief kan de aandeelhouder een meer vijandige aanpak volgen en bepaalde eisen van het bedrijf stellen en deze eisen delen door middel van brieven aan het publiek. Dit is een benadering die zakelijke raiders zoals Carl Icahn in de jaren tachtig beroemd hebben gemaakt.

Voor privébedrijven kan de dynamiek een beetje anders zijn. Minderheidsbeleggingen in aandelen zijn meestal onderhandelde transacties waarbij de meerderheidseigenaar en potentiële belegger onderhandelen over de voorwaarden waarmee de belegger zou beleggen. In een onderhandeling hebben potentiële beleggers in minderheidsbelangen veel verschillende instrumenten om invloed of macht te verwerven, hoewel ze geen controlerende stem hebben. Deze tools omvatten voorkeursretouren, liquidatievoorkeuren, board seats, toestemmingsrechten, tag-along bepalingen en put-opties.

Preferente rendementen en liquidatievoorkeuren zijn vergelijkbaar omdat ze de minderheidsbelegger een minimumrendement bieden voordat de meerderheidsaandeelhouder enige waarde ontvangt. Dit dwingt meerderheidseigenaars om beslissingen anders te nemen dan ze anders zouden doen. Bestuurszetels en toestemmingsrechten zijn ook vergelijkbaar in die zin dat de minderheidsbeleggers onderhandelen over welke beslissingen kunnen worden genomen met een gewone meerderheid versus een super meerderheid van de aandelen. Als een partnerschap 51/49% is, kan een minderheidsinvesteerder eisen dat acquisities bijvoorbeeld een 60% -stemming vereisen, zodat de meerderheidseigenaar niet verder kan gaan zonder goedkeuring van een minderheid. Tag-along-bepalingen en put-opties zijn vergelijkbaar omdat ze de minderheidsbelegger een weg naar liquiditeit bieden en niet vast kunnen blijven zitten als ze het bedrijf voor altijd bezitten als de meerderheidseigenaar nooit verkoopt.