Banken en verzekeringsmaatschappijen zijn beide financiële financiële instellingen, maar ze hebben niet zoveel gemeen als u misschien denkt. Hoewel ze wel overeenkomsten vertonen, zijn hun bewerkingen gebaseerd op verschillende modellen die tot opmerkelijke verschillen tussen hen leiden.

Hoewel banken onder federaal en staatstoezicht staan ​​en sinds de financiële crisis van 2007 die tot de Dodd-Frank Act leidde, meer onder toezicht staan, zijn verzekeringsmaatschappijen alleen onderworpen aan regelgeving op staatsniveau. Verschillende partijen hebben opgeroepen tot meer federale regulering van verzekeringsmaatschappijen, met name gelet op het feit dat American International Group, Inc. (AIG), een verzekeringsmaatschappij, een belangrijke rol speelde in de crisis.

Beide zijn financiële tussenpersonen

Een overeenkomst tussen banken en verzekeringsmaatschappijen is dat zij beide financiële tussenpersonen zijn. Een bank neemt uw deposito's en betaalt u rente voor hun gebruik, en draait zich vervolgens om en leent het geld uit aan kredietnemers die er meestal een hogere rente voor betalen. Zo verdient de bank geld op het verschil tussen de rente die zij u betaalt en de rente die zij in rekening brengt aan degenen die er geld van lenen. Het fungeert effectief als een financiële tussenpersoon tussen spaarders die hun geld storten bij de bank en beleggers die dit geld nodig hebben.

Een verzekeringsmaatschappij verzekert haar klanten daarentegen van bepaalde risico's, zoals het risico op een auto-ongeluk, of het risico dat een huis in brand raakt. In ruil voor deze verzekering betalen hun klanten hun reguliere verzekeringspremies. Verzekeringsmaatschappijen beheren deze premies door gepaste investeringen te doen, waardoor ze ook fungeren als financiële intermediairs tussen klanten en de kanalen die hun geld ontvangen. Verzekeringsmaatschappijen kunnen bijvoorbeeld het geld verdelen in beleggingen zoals commercieel onroerend goed en obligaties.

Onderworpen aan renterisico

Wijzigingen in rentetarieven zijn van invloed op allerlei soorten financiële instellingen. Banken en verzekeringsmaatschappijen zijn geen uitzonderingen. Gezien het feit dat een bank zijn deposanten een rentepercentage betaalt dat concurrerend is, zou het misschien zijn rentevoeten moeten verhogen als de economische omstandigheden dit rechtvaardigen. Over het algemeen wordt dit risico beperkt, omdat de bank ook een hogere rente op haar leningen kan aanrekenen. En veranderingen in rentetarieven kunnen ook een negatieve invloed hebben op de waarde van de beleggingen van een bank.

Verzekeringsmaatschappijen lopen ook renterisico. Omdat zij hun premiegeld beleggen in verschillende beleggingen, zoals obligaties en onroerend goed, zouden zij een daling van de waarde van hun beleggingen kunnen zien wanneer de rente omhoog gaat. En in tijden van lage rentetarieven lopen ze het risico dat ze niet genoeg rendement uit hun beleggingen halen om hun polishouders te betalen wanneer de vorderingen opeisbaar worden.

Banken worden geconfronteerd met een Asset-Liability Mismatch

Banken accepteren kortlopende deposito's en verstrekken leningen op lange termijn. Dit betekent dat er een mismatch is tussen hun verplichtingen en hun vermogen. In het geval dat een groot aantal van hun deposanten hun geld terug willen, bijvoorbeeld in een scenario van een bankrun, kan het zijn dat ze haastig met het geld moeten komen.

Voor een verzekeringsmaatschappij zijn de verplichtingen echter gebaseerd op bepaalde verzekerde gebeurtenissen. Hun klanten kunnen een uitbetaling krijgen als het evenement waarvoor ze verzekerd zijn, zoals het verbranden van hun huis, wel gebeurt. Ze hebben anders geen claim op de verzekeringsmaatschappij. Verzekeringsmaatschappijen hebben de neiging om het premiegeld dat ze ontvangen op de lange termijn te beleggen, zodat ze in staat zijn om hun verplichtingen na te komen zodra ze zich voordoen. Hoewel het mogelijk is om bepaalde verzekeringspolissen voortijdig in te wisselen, gebeurt dit op basis van de behoeften van een persoon. Het is onwaarschijnlijk dat een zeer groot aantal mensen tegelijkertijd hun geld willen, zoals het geval is bij een run op de bank. Dit betekent dat verzekeringsmaatschappijen beter in staat zijn om hun risico te beheren.

Systemische interconnectie

Een ander verschil tussen banken en verzekeringsmaatschappijen is de aard van hun systemische banden. Banken opereren als onderdeel van een breder banksysteem en hebben toegang tot een gecentraliseerde betalings- en clearingorganisatie die ze samenbindt. Dit betekent dat het mogelijk is om systemische besmetting van de ene bank naar de andere te verspreiden vanwege dit soort interconnectie. Amerikaanse banken hebben ook toegang tot een centraal banksysteem, via de Federal Reserve, en haar faciliteiten en ondersteuning.

Verzekeringsmaatschappijen maken echter geen deel uit van een gecentraliseerd verrekenings- en betalingssysteem. Dit betekent dat ze niet zo vatbaar zijn voor systemische besmetting als banken. Ze hebben echter geen geldschieter in laatste instantie, in het soort rol dat de Federal Reserve dient voor het banksysteem.

Banken creëren geld

Banken gebruiken de bedragen die hun klanten storten om een ​​grotere hoeveelheid leningen te maken en daarmee geld te creëren. Omdat hun deposanten dagelijks slechts een deel van hun deposito's eisen, houden banken slechts een deel van deze deposito's in reserve en lenen ze de rest van hun deposito's uit aan anderen.

Verzekeringsmaatschappijen investeren en beheren de gelden die ze van hun klanten ontvangen voor eigen voordeel. Hun onderneming creëert geen geld in het financiële systeem.

Regulatory Authority

In de Verenigde Staten zijn banken en verzekeringsmaatschappijen onderworpen aan verschillende regelgevende instanties. Nationale banken en hun dochterondernemingen worden gereguleerd door het kantoor van de controleur van de valuta, of het OCC. In het geval van door de staat gecharterde banken worden ze door de Federal Reserve Board gereguleerd voor banken die lid zijn van het Federal Reserve-systeem. Net als bij andere door de staat gecharterde banken vallen ze onder de bevoegdheid van de Federal Deposit Insurance Corporation, die ze verzekert. Verschillende toezichthouders voor het bankwezen van de staat houden ook toezicht op de staatsbanken.

Verzekeringsmaatschappijen zijn echter niet onderworpen aan een federale regelgevende instantie. In plaats daarvan vallen ze onder de bevoegdheid van verschillende staatsgarantiebonden in de 50 staten. In het geval dat een verzekeringsmaatschappij faalt, int het staatsgarantiebedrijf geld van andere verzekeringsmaatschappijen in de staat om de polishouders van de gefailleerde onderneming te betalen.

De bottom line

Banken en verzekeringsmaatschappijen zijn beide financiële instellingen, maar ze hebben verschillende bedrijfsmodellen en lopen verschillende risico's. Hoewel beide onderhevig zijn aan renterisico, hebben banken meer een systematische koppeling en zijn ze meer vatbaar voor runs van deposanten. Hoewel de verplichtingen van verzekeringsmaatschappijen meer op lange termijn zijn en ze niet het risico lopen op hun geld te lopen, nemen ze de afgelopen jaren meer risico, bijvoorbeeld door uit te breiden naar producten zoals lijfrentes, wat leidt tot dringt aan op meer regulering van verzekeringsmaatschappijen.