De geschiktheid van een investering voor een bepaalde persoon vormt de kern van het beleggingsproces. Dit concept is van fundamenteel belang, zowel vanuit juridisch oogpunt als qua het verstandig en voorzichtig inzetten van het geld van een belegger. Wanneer geld wordt geïnvesteerd niet passend , is er een grote kans op onaanvaardbare verliezen (of juist zeer lage rendementen) en een aanzienlijk leed voor de belegger. Hier zullen we het begrip geschiktheid bekijken vanuit het perspectief van een makelaar / adviseur.
De aard van geschiktheid
Dus wat is precies een geschikte investering? Het concept betekent dat een belegging geschikt is in termen van het vermogen van een investeerder en (persoonlijke omstandigheden) om een ​​bepaald risiconiveau aan te nemen. Het is essentieel dat aan beide criteria wordt voldaan. Als een belegging geschikt moet zijn, volstaat niet dat een belegger risicovriendelijk is. Hij of zij moet ook een financiële positie hebben om bepaalde kansen te nemen. Het is ook noodzakelijk om de aard van de risico's en de mogelijke gevolgen te begrijpen. (Zie voor meer informatie over dit onderwerp Logica gebruiken om risico en Personalizing Risk Tolerance te onderzoeken.)

AD:

Praktisch en juridisch belang
Waarom is geschiktheid een probleem? Het grootste probleem is dat beleggers vaak niet begrijpen wat risico betekent , terwijl makelaars misschien in de verleiding komen om mensen te adviseren in de richting van risicovollere beleggingen. Verder complicerend is het feit dat beleggingen met een te laag risico net zo schadelijk kunnen zijn voor de portefeuille van een belegger als die met ongeschikte risiconiveaus. Daarom vraagt ​​geschiktheid om investeringen die noch te riskant zijn, noch te risicomijdend voor een bepaalde belegger. (Zie voor achtergrondinformatie over dit concept Bepaling van het risico en de risicopiramide .)

AD:

Volgens de Amerikaanse wet moet een tussenhandelaar een redelijke basis hebben om te geloven dat een belegging voldoet aan de behoeften en doelstellingen van een klant. Helaas is de geschiktheid niet altijd helemaal duidelijk. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat zelfs een risicovriendelijke belegger niet 100% van zijn of haar totale vermogen op de aandelenmarkt mag zetten, wanneer het percentage daalt naar bijvoorbeeld 60% of lager, wordt het probleem minder duidelijk. Als een belegger wat vastgoed bezit en een conservatief pensioenplan heeft, krijgen de cijfers van 80% en 60% een ander perspectief in vergelijking met iemand zonder andere activa. Rekening houden met leeftijd en andere aspecten van de persoonlijke en financiële situatie van de cliënt is ook cruciaal.

AD:

Een andere manier om naar de geschiktheid te kijken, is dat het gaat om investeringen die gewoon niet geschikt zijn voor iemand. Het is bijvoorbeeld onwaarschijnlijk dat iemand op de rand van zijn pensioen zijn of haar hele rekening op de termijnmarkt zou krijgen. Het kan echter voorkomen dat dezelfde persoon 50% van zijn of haar portefeuille in conventionele aandelen kan hebben, hoewel dit te riskant kan zijn voor iemand die op het punt staat met pensioen te gaan, op welk moment een portefeuille van ongeveer 25% aandelen over het algemeen als meer geschikt wordt beschouwd.(Zie voor meer Inkomensbeheer tijdens pensionering .)

Geschiktheid komt grotendeels neer op het toewijzen van activa. Zowel de wet als goede investeringspraktijken verbieden dat iemand wordt geadviseerd in een activaspreiding die op dat specifieke moment voor die bepaalde persoon niet logisch is. De portefeuille van een belegger moet voldoende gediversifieerd zijn om een ​​redelijk rendement te genereren met een redelijk risiconiveau. (Voor meer informatie hierover, zie Asset Allocation Strategies .)

De dynamische aard van geschiktheid
De geschiktheid is constant in beweging. Zoals hierboven aangegeven, is wat geschikt is voor iemand die 30 jaar oud is heel anders dan wat die persoon nodig heeft als hij of zij 60 is. Trouwen, kinderen krijgen, grote bedragen ophalen of een baan verliezen, zou aanleiding moeten zijn voor een heroverweging van geschiktheid. Zoals gebruikelijk komt dit neer op risico en liquiditeit. Als iemand zijn geld snel nodig heeft, kan het misschien niet worden vastgezet in aandelen of andere investeringen op langere termijn. Voor degenen die op lange termijn het beste uit hun geld willen halen, kan zoiets als staatsobligaties geschikt zijn.

Kennis en begrip
Voor beleggers spelen kennis en inzicht ook een rol bij geschiktheid. Dit betekent niet dat alleen omdat een belegger begrijpt welke risico's verbonden zijn aan futures, deze investering geschikt is. Beleggers moeten echter inzicht hebben in de risico's van de effecten in hun portefeuilles.
Als een belegger een ingewikkelder investeringsvehikel, zoals een gestructureerd product, niet begrijpt, kan iets eenvoudiger, zoals een beleggingsfonds, meer geschikt zijn. Vanuit een verkoopperspectief, wat iets ongeschikt maakt in het kader van het begrip van de belegger, is een belegger een goed verkopen dat hij of zij anders niet zou kopen. Dit kan worden gezien als een misbruik van het onbegrip van de belegger. En als er perfect goede alternatieven zijn waarmee een belegger meer bekend en comfortabeler is, is er misschien geen reden om complexere instrumenten aan te nemen.

Juridische dilemma's
Wat zegt de wet over ongeschikte investeringen? Als een investeerder puur op eigen initiatief investeert (bekend als execution only) en niemand heeft hem geadviseerd dit te doen, kan de wet niet veel doen. Aan de andere kant, als een makelaar of bank een investeerder adviseert over een ongeschikte belegging, kan die financiële professional aansprakelijk zijn voor de verliezen van de belegger, op voorwaarde dat de persoon kan aantonen dat de investering echt ongeschikt was en dat de makelaar of adviseur de risico's niet heeft genomen duidelijk. Als gevolg hiervan zullen voorzichtige makelaars in sommige gevallen alleen echt risicovolle en mogelijk ongeschikte beleggingen verkopen als kopers een document ondertekenen waarin staat dat zij op de hoogte zijn van de risico's die aan deze beleggingen verbonden zijn.

Natuurlijk hebben bedrijven over het algemeen een rechtsbijstandverzekering, zodat ze het zich kunnen veroorloven om claims van ongeschiktheid voor de rechtbank te bestrijden. Als beleggers echter duidelijke documentatie over risicomijding kunnen produceren en dat een kennelijk risicovolle investering hen duur heeft gekost, dan maken ze een kans in de rechtszaal.Maar voor beleggers blijft rechtszaken een rotsachtige weg, die vaak niet minder kostbaar is dan de ongeschikte investeringen zelf.

Conclusie
Niemand zou ooit investeringen moeten doen die niet geschikt zijn voor hun persoonlijke omstandigheden en de bereidheid om risico's te nemen. In het uiterste geval kunnen echt ongeschikte investeringen een portefeuille ruïneren, maar in nog geringere gevallen kan dit veel stress veroorzaken voor beleggers. Niets in het beleggingsproces is belangrijker dan het correct toewijzen van activa. Bovendien moet het proces om de geschiktheid te waarborgen regelmatig worden gecontroleerd door zowel investeerders als adviseurs.