De resultaten van de parlementsverkiezingen van 7 juni in Turkije schokten beleggers. De iShares MSCI Turkey ETF (TUR TURiShares MSCITur42. 94 + 4. 22% Created with Highstock 4. 2. 6 ) gedaald naar een laag in de loop van de dag van $ 42. 46 op maandag 8 juni, 8. 5% korting op de vrijdagsluiting van $ 46. 42, voordat je iets herstelt om te sluiten bij $ 43. 35.

De lira daalde met 3. 4% ten opzichte van de dollar, waarmee hij het tempo van zijn steile daling in het jaar tot nu toe opslokte.

Een andere groep kijkers van Turkije, die een bepaald klein eiland met veel van de handelaren die de Turkse markten ontvluchtten, had een andere reactie. De redactie van de New York Times noemde hun opinie over het onderwerp 'Democratie wint in Turkije' en viert dezelfde resultaten die investeerders in paniek brachten. Wat geeft?

The Optimistic Take

De regerende Justice and Development Party (AKP) van president Recep Tayyip Erdogan won de meerderheid van stemmen, ongeveer 41%, en verloor 54 zetels; het heeft nu 258 van de 550 zetels in de Grand National Assembly. De belangrijkste oppositie Republikeinse Volkspartij (WKC) won 25% van de stemmen, waardoor het 7 zetels op 132 bracht. De Nationalistische Bewegingspartij (MHP) won 16% van de stemmen en behaalde 28 zetels voor een totaal van 80.

Voor het eerst overschreed de People's Democratic Party (HDP) de drempel van 10% die nodig was om vertegenwoordiging te krijgen, 13% van de stemmen en in totaal 80 stoelen. Het Koerdische blok, dat de basis vormt voor de steun van de partij, had eerder onafhankelijke kandidaten aangeworven om de 10% -regel te omzeilen.

Het pro-democratische publiek heeft alle reden om deze resultaten te vieren. Een supermodaliteit van 367 plaatsen voor de AKP zou het mogelijk hebben gemaakt om schadelijke wijzigingen in de grondwet door te voeren zonder ze voor te leggen aan een referendum. Deze zouden een sterk uitvoerend presidentschap hebben gevormd uit wat nu een grotendeels ceremoniële positie is, en dat zou de steeds autocratischere Erdogan prima hebben aangepast.

Vanaf 2003 tot hij president werd in augustus, diende Erdogan als premier. Hij had de AKP in 2001 opgericht uit de ruïnes van de Islamistische Welzijnspartij, die in 1997 door een staatsgreep werd verdreven en later werd verbannen. Het Turkse leger heeft zichzelf lang gezien als de verdediger van het secularisme van de Kemalisten en nam regeringen neer die het in 1971 en 1980 als een islamist beschouwde.

Toen de AKP in 2002 met een bulldozer zijn macht in de macht kreeg, kon Erdogan niet aan de macht komen vanwege een veroordeling van 1998 voor het aanzetten tot religieuze haat. Adequaat genoeg heeft een constitutioneel amendement deze belemmering in december van dat jaar opgeheven en hij won in maart de verkiezingen.

De economische geloofsbrieven van Erdogan zijn indrukwekkend. Onder de AKP kelderde de inflatie.

Het BBP is meer dan verdrievoudigd, van $ 232. 5 miljard in 2002 tot $ 822. 1 miljard in 2013.

Erdogan kan ook de eer opeisen dat hij Turkije's ten val gebrachte gelukkige militairen heeft verdedigd door middel van een reeks processen die gericht zijn op een vermeend coupplot. Velen waren verheugd over de verschuiving naar een stabielere burgerregering.

Aan de andere kant maakte het deel uit van een schrijnend patroon waarin Erdogan de macht consolideerde. Hij verpletterde een corruptiesonde in zijn administratie, noemde het een 'couppoging' en koppelde het aan de verbannen geestelijke en voormalige AKP-bondgenoot Fetullah Gulen. In het ontwortelen van de "parallelle staat" beschuldigde hij zijn tegenstanders ervan te hebben gebouwd, de boodschap leek l'état, c'est moi . Het nieuwe paleis van Erdogan versterkt de Louis XIV-vergelijkingen nog meer.

Er is weinig tegenwerking van de politiek dat Erdogan geen poging tot een staatsgreep zal merken of zal toeschrijven aan samenzwerende buitenlandse agenten en vijfde colonnes. Hij heeft journalisten gevangen gezet en sociale media geblokkeerd. Turkije staat op plaats 149 van de 180 landen op de World Press Freedom Index van 2015.

Zijn enthousiasme voor het uitschakelen van de Syrische president Bashar al-Assad heeft hem ertoe gebracht een oogje dicht te knij- pen voor zogenaamde jihadisten die de grens oversteken naar door ISIS bestuurd gebied, en de Turkse Koerdische bevolking en haar partners in de NAVO ergeren. De weigering van Turkije om in te grijpen in het gevecht over Kobane bracht deze spanningen in schrille opluchting.

Het meest beruchte voorbeeld van de sterke man tactiek van Erdogan is de reactie van zijn regering op de Gezi Park demonstraties in mei 2013, die hij alweer een 'couppoging' noemde. Aanvankelijk verzetten demonstranten zich tegen een gepland bouwproject, maar de paranoïde regering schiep de anti-administratieprotesten die ze vreesde door een overijverig hardhandig optreden. Negen mensen werden gedood en duizenden gewond.

In een krachtig symbool van de impact van de verkiezingen was een van de zwaarst getroffen aandelen een fabrikant van gepantserde voertuigen voor het onderdrukken van oproer. De hoop is dat het plan van Erdogan om de Poetin van Turkije te worden, is ontspoord.

Opdoemende onzekerheid

Zoals Richard Barley schreef voor The Wall Street Journal de dag na de verkiezingen: "Markten haten onzekerheid." Voor al het optimisme dat door de verkiezing is gegenereerd, is het enige duidelijke resultaat dat de AKP niet de vrije hand krijgt om de grondwet te herschrijven.

Aangezien geen enkele partij een meerderheid in het parlement heeft, moet de AKP in de komende 45 dagen een coalitie vormen of een nieuwe verkiezing tegemoet zien. De rechtse MHP is vanuit ideologisch oogpunt de meest waarschijnlijke partner, maar de partij heeft in ieder geval publiekelijk geweigerd lid te worden van een coalitie. De steun zou grote concessies vergen en waarschijnlijk vredesbesprekingen met de gewelddadige oppositie Koerdistan Worker's Party (PKK) ontsporen. De WK-centrum-links is een schot in de verte.

De HDP, een Koerdische partij met banden met de PKK, kreeg steun boven zijn etnische basis door alomtegenwoordige oppositie tegen Erdogan te benutten, zodat partnerschap een non-starter lijkt. De resterende optie is een AKP-minderheidsregering, maar het winnen van een motie van vertrouwen zou een uitdaging zijn.

Een tweede verkiezing is een aparte mogelijkheid, die de marktzenuwen zou verergeren en mogelijk de winst van de HDP zou omkeren. Zoals Invesco Fixed Income Senior Portfolio Manager Banu Elizondo in de aanloop naar de verkiezing Barron's heeft verteld, als HDP de drempel voor vertegenwoordiging in het parlement niet haalt, kan dit leiden tot 'een sociale opstand'. > Aan de andere kant heeft Barley ook gelijk als hij zegt dat het resultaat van zondag een kans kan creëren. Beleggers zijn Turkse aandelen ontvlucht, waardoor ze nog goedkoper zijn dan voorheen. De iShares MSCI Turkey ETF werd eind mei verhandeld tegen 14 keer 7 keer de winst. Erdogan fungeerde aanvankelijk als katalysator voor groei, maar veranderde in de nachtmerrie van een investeerder. Hij heeft zich bemoeid met het monetaire beleid en er bij de centrale bank op aangedrongen de rentetarieven te verlagen op basis van zijn dubbele bewering dat hoge koersen op de een of andere manier de inflatie stimuleren en dat woekerpraktijken een zonde zijn.

En niets zet beleggers af zoals vergelijkingen met Poetin.

De bottom line

Beleggers die er vertrouwen in hebben dat een stabiele, waarschijnlijk MHP-AKP-coalitie kan worden uitgewerkt, kunnen overwegen de zucht van opluchting naar boven te rijden. De komende weken beloven echter gespannen te zijn en het is het beste om te wachten tot een overeenkomst vorm begint te krijgen. Erdogan's neo-Ottomaanse sultanaat is voor nu van tafel, maar de politieke impasse en de toenemende sociale spanningen die het kunnen vervangen, zijn weinig troost. Op de middellange termijn is er reden voor voorzichtig optimisme. Op de lange termijn zal Turkije aanzienlijke hervormingen moeten doorvoeren om de zogeheten 'val van middelmatige inkomens' te voorkomen. Als en wanneer dat zal gebeuren is het een raadsel.