a:

De financiële sector en de hypotheekinvesteringsindustrie gebruiken de loan-to-value-ratio om het kredietrisico van hypotheken te beoordelen. Bereken de loan-to-value-ratio door het hypotheekbedrag te delen door de getaxeerde waarde van de eigenschap.

Lenders evalueren de loan-to-value-ratio van een hypotheek voordat ze de lening dekken. Over het algemeen komen leners met lagere loan-to-value ratio's in aanmerking voor lagere hypotheekrente. Leners met hogere loan-to-value ratio's hebben hogere hypotheekrente.

Leners die een lagere loan-to-value ratio hebben, worden als minder risicovol beschouwd voor kredietverstrekkers omdat ze meer eigen vermogen in hun vastgoed hebben en minder geneigd zijn om hun lening niet in te lopen. In het geval dat kredietnemers hun leningen niet nakomen, zouden kredietverstrekkers een betere kans hebben om het onroerend goed in executie te verkopen voor minstens evenveel als de geldschieters verschuldigd zijn voor het geleende bedrag.

Aan de andere kant, hogere loan-to-value ratio's stellen hogere risiconiveaus voor de kredietgever. Als kredietnemers met hogere loan-to-value ratio's hun lening niet nakomen, zullen de kredietverstrekkers minder geneigd zijn om de panden te verkopen voor het bedrag dat ze verschuldigd zijn voor het geleende bedrag.

Neem bijvoorbeeld aan dat bank ABC geld leent aan twee huizenkopers. Koper A moet $ 100.000 lenen om een ​​eigendom van $ 120.000 te kopen, terwijl koper B $ 150.000 moet lenen om een ​​eigendom van $ 800.000 te kopen. De resulterende loan-to-value ratio van koper A is 83. 33% ($ 100, 000 / $ 120, 000 * 100%), terwijl de loan-to-value-ratio van koper B 18 is. 75% ($ 150, 000 / $ 800, 000 * 100%).

Bank ABC beschouwt de hypothecaire lening van koper A als een hoger risiconiveau omdat deze minder eigen vermogen bezit en het kan moeilijk blijken om het onroerend goed te verkopen in het geval de koper in gebreke blijft bij zijn lening.