a:

Intrinsieke waarde is een van de twee componenten - samen met de tijdswaarde - die traditioneel wordt gebruikt om de prijszetting van contracten met financiële opties te verklaren. Opties worden verkocht met een premie, of de kosten die de koper betaalt in ruil voor optierechten. Hoewel alle free-moving prijzen worden bepaald door vraag en aanbod, kijken handelaren en analisten naar intrinsieke waarde en tijdwaarde om te beslissen welke opties de moeite waard zouden moeten zijn.

Callopties verlenen hun kopers het recht om binnen een bepaald tijdsbestek een beleggingsinstrument tegen een specifieke prijs te kopen. De belegger kan bellen wanneer hij of zij gebruik maakt van zijn recht om het instrument te kopen en hij wil winst maken naarmate het actief stijgt in prijs. De intrinsieke waarde van de call-optie is gelijk aan de uitoefenprijs van het contract verminderd met de huidige handelsprijs van het instrument. De intrinsieke waarde kan nooit negatief zijn, dus alle waarden onder nul worden geretourneerd als nul en de optie zou geldontrouw zijn.

Wanneer de intrinsieke waarde groter is dan nul (uitoefenprijs is groter dan de marktwaarde van het huidige onderliggende instrument), is de optie in-the-money. Optiecontracten handelen echter niet altijd gelijk aan hun intrinsieke waarden. Elk verschil tussen de premie van de optie en de intrinsieke waarde ervan wordt over het algemeen gezien als een product van de tijd, de tijdwaarde waaraan de naam zijn naam ontleent. Over het algemeen zijn put-opties waardevoller, des te verder weg van de expiratie dan ze zijn, omdat er meer kans is dat de positie winstgevend wordt.

Het is mogelijk dat opties voor minder dan hun intrinsieke waarde worden verhandeld, hoewel dit volgens de klassieke tijdvervaltheorie nooit zou mogen gebeuren. Dit wordt vaak uitgelegd als een poging voor eigenaren van opties om hun posities te sluiten en ongewenste manipulatie tussen de prijzen van het instrument en de optie te vermijden.