Executives krijgen tegenwoordig niet alleen een basissalaris. Ze krijgen grote bonussen, levensverzekeringen, beveiligingsdiensten, reisdiensten en tal van andere voordelen waar jij en ik een arm en een been voor zouden geven. Bovendien ontvangen veel van deze zelfde leidinggevenden ook een voordeel (dat wil zeggen: contant geld) waarmee ze de belasting kunnen betalen die zij op deze voordelen hebben. Dit voordeel staat bekend als een "gross-up". Lees verder voor meer informatie over dit type compensatie en hoe dit beleggers kan beïnvloeden.

AD:

Waarom oprotten? Al in de jaren tachtig legde het Congres een accijns op "gouden parachutes", de lucratieve voordelen voor ontslag die aan topmanagers werden gegeven als het bedrijf werd overgenomen door een ander bedrijf. Het doel was om te voorkomen dat "hebberige" leidinggevenden enorme meevallers zouden opdoen bij een verandering in de controle over een bedrijf. (Voor meer informatie over CEO-vergoedingen, zie Management onder de microscoop plaatsen , Management van een bedrijf evalueren en Het deksel optillen bij CEO-compensatie .)

< ! - 2 ->

Het plan van het Congres werkte echter niet zoals gepland.

Crafty-platen beseften al snel een manier om de nieuwe wet te omzeilen. Dat wil zeggen dat besturen hun leidinggevenden simpelweg zouden compenseren, zodat alle belastingen die zij hebben opgelegd bij een wijziging in de controle, worden gedekt. In de loop der jaren breidde deze compensatiepraktijk zich uit tot belastingen die hogere leidinggevenden op veel andere bronnen van inkomsten (met inbegrip van extraatjes) hebben gemaakt.

AD:

De praktijk van het aanbieden van 'gross-ups' werd pas echt populair in de late jaren 90 en begin 00. Dat komt omdat personeelsopties (ESO's) de voorkeur hadden voor het bekleden van de portefeuille van leidinggevenden. En waarom niet? Aandelenopties waren een vorm van potentieel enorme compensatie die over een korte periode kon worden gerealiseerd - meestal een paar jaar. Bovendien kan de uitoefenprijs worden verkort (door middel van backdating) om de winst van een insider te maximaliseren. (Als u wilt blijven lezen over dit onderwerp, raadpleegt u De controverse over optiecorrecties , De "ware" kosten van papieropties en onze zelfstudie en evaluatie van ESO's .)

Aan het eind van de jaren negentig begonnen beleggers te klagen en drukte de pers een aantal spraakmakende artikelen over het bedrijfsoverschot in. Dientengevolge moesten de raden hun toevlucht nemen tot meer subtiele manieren om hun hogere kaderleden te compenseren.

Het was uit deze tas met trucs dat de brutaliteit naar boven kwam.

Het brutoloon verhogen Gezien het feit dat het salaris, de bonussen en de optiebetalingen van een manager historisch gezien zo veel aandacht hebben gekregen, leek de brutovergoeding een geweldig antwoord. Het heeft immers effectief geld uit de schatkist van het bedrijf naar het spaarvarken van de uitvoerende macht verplaatst, buiten de aandacht van de meeste mensen in de beleggingsgemeenschap. Dat komt omdat details met betrekking tot de bruto-opcompensatie doorgaans worden begraven in de voetnoten van de proxy-afschrift van het bedrijf.(Meer informatie in Voetnoten: Beginnen met het lezen van de kleine lettertjes .)

Ook omdat brutoloon verband houdt met belastingen (en geen brutaal extraatje lijkt te zijn, zoals een lidmaatschap van een landclub) lijkt erop dat de investeringsgemeenschap het grotendeels over het hoofd heeft gezien.

De houding van de gemeenschap begint echter te veranderen en bedrijven die brutoloon bieden, beginnen wat meer warmte te gebruiken. Dat is vooral te danken aan het feit dat steeds meer bedrijven in de afgelopen jaren hun toevlucht hebben genomen tot het gebruik van gross-ups. Dit kan zijn omdat op opties gebaseerde compensatiepakketten een deel van hun glans hebben verloren (veel van dat krediet gaat naar het schandaal van achteraf). (Lees verder over dit onderwerp in De gevaren van opties met een terugtreding en Reining in CEO Beloningen .)
Waarom zijn grote problemen slecht? De praktijk van het 'extraheren' van de beloning van een leidinggevende is op zich niet slecht, maar de praktijk wordt meestal op sluwe wijze uitgevoerd en de gemiddelde belegger heeft geen idee dat deze zelfs heeft plaatsgevonden. Naast de geheimzinnigheid kost het ook het bedrijf - en zijn aandeelhouders - veel geld.

Bedrijven in het nieuws Dus hoe gebruikelijk is het aanbieden van brutoloon?

In een Wall Street Journal artikel, "Een groeiende uitvoerende bonus: belastingen" (Europese editie, december 2005), verklaarde een studie van Towers Perrin, een adviesgroep voor compensatie, dat van de 1 000 openbare bedrijven die zij Bijgehouden, 77% boden gross ups als onderdeel van hun change in controleplannen in 2005. Ze vonden dat deze nummers waren scherp van de 55% in 1999 en 10% in 1987.

Veel bedrijven zijn beschuldigd van het misbruik van gross-ups. Laten we eens kijken naar een paar high profile bedrijven die hun brutale up-praktijken hebben gehad om het nieuws te maken:

• Gillette: De voormalige chief executive van de scheerapparatenmaker, James Kilts, zou naar verluidt maar liefst $ 13 miljoen hebben ontvangen bruto betalingen (gedeeltelijk ter dekking van belastingen) in verband met de verkoop van het bedrijf aan Proctor & Gamble in 2005.
• Coca Cola Bottling: Chief executive J. Frank Harrison III zou meer dan $ 4 miljoen hebben ontvangen over een periode van ongeveer vijf jaar (van 2000 tot 2005) om de belastingen op een beperkte beurs te dekken.
• Home Depot:
  Een snelle blik op de proxy-verklaring van het bedrijf onthult dat Nardelli tijdens zijn ambtstermijn tal van voordelen heeft vergaard, waarvan sommige variëren van reizen, de vergeving van een lening van ongeveer $ 10 miljoen en een high-end auto. De onderste regel

Wanneer u de proxy-instructie van een bedrijf doorleest en / of de beloning van een leidinggevende analyseert, zorg er dan voor dat u de voetnoten leest. Door de kleine lettertjes te doorzoeken, zult u merken dat veel bedrijven zich vriendelijk hebben gemaakt om hun leidinggevenden te beschermen tegen belastingen die de meeste anderen zouden moeten betalen.