Credit default swaps (CDS) zijn het meest gebruikte type kredietderivaat en een krachtige factor op de wereldmarkt. Het eerste CDS-contract werd geïntroduceerd door JP Morgan in 1997 en in 2012, ondanks een negatieve reputatie in de nasleep van de financiële crisis van 2008, bedroeg de waarde van de markt naar schatting $ 24. 8 biljoen, volgens Barclays Plc. In maart van hetzelfde jaar werd Griekenland geconfronteerd met de grootste soevereine wanbetaling die de internationale markten ooit hebben gekend, resulterend in een verwachte CDS-uitbetaling van ongeveer $ 2. 6 miljard aan houders. Lees verder om erachter te komen hoe credit default swaps werken en hoe beleggers hiervan kunnen profiteren.

ZIE: Wat gebeurt er in een kredietgebeurtenis?

Hoe ze werken
Een CDS-contract betreft de overdracht van het kredietrisico van gemeentelijke obligaties, obligaties van opkomende markten, door hypotheek gedekte waardepapieren of bedrijfsschulden tussen twee partijen. Het is vergelijkbaar met verzekeringen omdat het de koper van het contract, die vaak het onderliggende krediet bezit, biedt met bescherming tegen wanbetaling, een verlaging van de kredietwaardigheid of een andere negatieve "kredietgebeurtenis". De verkoper van het contract neemt het kredietrisico op zich dat de koper niet wenst te dragen in ruil voor periodieke protectiekosten die vergelijkbaar zijn met een verzekeringspremie, en is verplicht om alleen te betalen als zich een negatieve kredietgebeurtenis voordoet. Het is belangrijk op te merken dat het CDS-contract niet echt aan een obligatie gebonden is, maar in plaats daarvan ernaar verwijst. Om deze reden wordt de obligatie die betrokken is bij de transactie de 'referentieverplichting' genoemd. Een contract kan verwijzen naar een enkel tegoed of meerdere credits.

Zoals hierboven vermeld, verkrijgt de koper van een CDS bescherming of winst, afhankelijk van het doel van de transactie, wanneer de referentie-entiteit (de uitgever) een negatieve kredietgebeurtenis heeft. Als zich een dergelijke gebeurtenis voordoet, moet de partij die de kredietbescherming heeft verkocht en die het kredietrisico heeft verondersteld, de waarde van hoofdsom- en rentebetalingen die de referentielening aan de protectiekoper zou hebben betaald, afleveren. Aangezien de referentieobligaties nog steeds een lage restwaarde hebben, moet de koper van de protectie op zijn beurt hetzij de actuele contante waarde van de obligaties waarnaar wordt verwezen, hetzij de feitelijke obligaties aan de protectieverkoper leveren, afhankelijk van de voorwaarden die bij het begin van het contract zijn overeengekomen. . Als er geen kredietgebeurtenis plaatsvindt, ontvangt de verkoper van bescherming de periodieke vergoeding van de koper en de winst als de schuld van de referentie-entiteit goed blijft gedurende de looptijd van het contract en er geen uitbetaling plaatsvindt. De contractverkoper neemt echter het risico op grote verliezen als zich een kredietgebeurtenis voordoet.

Afdekking en speculatie
CDS hebben de volgende twee toepassingen.

• Een CDS-contract kan worden gebruikt als een hedge of verzekeringspolis tegen het in gebreke blijven van een obligatie of lening. Een persoon of bedrijf dat aan veel kredietrisico's wordt blootgesteld, kan een deel van dat risico verschuiven door bescherming te kopen in een CDS-contract.Dit kan te verkiezen zijn boven het direct verkopen van de zekerheid als de belegger de blootstelling wil verminderen en niet wil elimineren, een belastingterugval wil vermijden of de blootstelling voor een bepaalde periode wil elimineren.
• Het tweede gebruik is voor speculanten om "hun weddenschappen te plaatsen" over de kredietkwaliteit van een bepaalde referentie-entiteit. Met de waarde van de CDS-markt, groter dan de obligaties en leningen waarnaar de contracten verwijzen, is het duidelijk dat speculatie uitgegroeid is tot de meest voorkomende functie voor een CDS-contract. CDS bieden een zeer efficiënte manier om een ​​oordeel te vellen over het krediet van een referentie-entiteit. Een investeerder met een positieve kijk op de kredietkwaliteit van een bedrijf kan bescherming verkopen en de bijbehorende betalingen verzamelen in plaats van veel geld uit te geven om de obligaties van het bedrijf te belasten. Een belegger met een negatief beeld van het krediet van het bedrijf kan bescherming kopen voor een relatief kleine periodieke vergoeding en een grote uitbetaling ontvangen als het bedrijf in gebreke blijft bij zijn obligaties of een andere kredietgebeurtenis heeft. Een CDS kan ook dienen als een manier om toegang te krijgen tot vorderingen op vervaldatum die anders niet beschikbaar zouden zijn, toegang te krijgen tot kredietrisico wanneer het aanbod van obligaties beperkt is, of te beleggen in buitenlandse kredieten zonder valutarisico.

Een belegger kan de blootstelling van een obligatie of een obligatieportefeuille met behulp van CDS feitelijk repliceren. Dit kan zeer nuttig zijn in een situatie waarin een of meerdere obligaties moeilijk te verkrijgen zijn in de open markt. Met behulp van een portfolio van CDS-contracten kan een belegger een synthetische portefeuille van obligaties creëren met dezelfde kredietblootstelling en uitbetalingen.

Handel
Hoewel het grootste deel van de discussie gericht was op het aanhouden van een CDS-contract tot expiratie, worden deze contracten regelmatig verhandeld. De waarde van een contract fluctueert op basis van de toenemende of afnemende waarschijnlijkheid dat een referentie-entiteit een kredietgebeurtenis zal hebben. Verhoogde waarschijnlijkheid van een dergelijke gebeurtenis zou het contract meer waard maken voor de koper van bescherming, en minder waard voor de verkoper. Het omgekeerde doet zich voor als de kans op een kredietgebeurtenis vermindert. Een handelaar op de markt kan speculeren dat de kredietkwaliteit van een referentie-entiteit in de toekomst zal verslechteren en bescherming op zeer korte termijn zal kopen in de hoop van de transactie te profiteren. Een belegger kan een contract afsluiten door zijn belang aan een andere partij te verkopen, het contract te verrekenen door een ander contract aan de andere kant in te voeren met een andere partij of de voorwaarden te verrekenen met de oorspronkelijke tegenpartij. Omdat CDS's over de toonbank worden verhandeld (OTC), ingewikkelde kennis van de markt en de onderliggende activa met zich meebrengen en worden gewaardeerd met behulp van computerprogramma's van de industrie, zijn ze beter geschikt voor institutionele dan voor particuliere beleggers.

Marktrisico's
De markt voor CDS's is OTC en niet-gereguleerd, en de contracten worden vaak zo vaak verhandeld dat het moeilijk is om te weten wie aan elk einde van een transactie staat. Er is een mogelijkheid dat de risico-koper mogelijk niet de financiële kracht heeft om zich aan de bepalingen van het contract te houden, waardoor het moeilijk wordt om de contracten te waarderen.De hefboomwerking die bij veel CDS-transacties is betrokken, en de mogelijkheid dat een wijdverspreide neergang op de markt tot massale defaults kan leiden en het vermogen van risico-kopers om hun verplichtingen te betalen, uitdagen, verhoogt de onzekerheid.

De bottom line
Ondanks deze zorgen, zijn credit default swaps een nuttig portefeuillebeheer- en speculatietool gebleken en zullen waarschijnlijk een belangrijk en kritiek onderdeel blijven van de financiële markten.