29 oktober 1929, of 'Black Tuesday', markeert de dag waarop de Amerikaanse aandelenmarkt instortte, en daarmee de ernstigste economische crisis in de Amerikaanse geschiedenis op gang bracht die nu bekend staat als de Grote Depressie. Tegen 1933 was het BBP per hoofd van de bevolking in de VS bijna met 29% gedaald en het gemiddelde werkloosheidspercentage was gestegen van 3. 2% naar 25. 2%. Temidden van deze economische krimp, voerde Franklin D. campagne voor het Amerikaanse presidentschap over de belofte van een "nieuwe deal" voor het Amerikaanse volk. Hij won de verkiezing van 1932 door een aardverschuiving en begon een reeks hervormingen die, terwijl hij de ongelijkheid in het inkomen verminderde, de economie niet uit zijn depressieve toestand wist te halen - het zou de Tweede Wereldoorlog duren voordat dat eindelijk zou gebeuren.

AD:

De eerste 100 dagen

Bij zijn aantreden in 1933 ging Roosevelt direct aan de slag met het doorvoeren van hervormingen waarvan hij hoopte dat het de economie zou stabiliseren en banen zou bieden voor het Amerikaanse volk. In zijn eerste honderd dagen in functie voerde hij vele belangrijke wetten in, waaronder de Glass-Steagall Act en de Home Owners 'Loan Act. Hij voerde ook een aantal banencreatieplannen uit, zoals de Federal Emergency Relief Act (FERA) en het Civilian Conservation Corps (CCC).

AD:

Het belangrijkste stuk wetgeving was echter de National Industrial Recovery Act (NIRA). Roosevelt geloofde dat economisch herstel afhankelijk was van samenwerking ten koste van de concurrentie, en bijgevolg was de NIRA specifiek ontworpen om de concurrentie te beperken en tegelijkertijd zowel de prijzen als de lonen te laten stijgen. De wet stond industrieën toe een kartel te vormen, op voorwaarde dat deze bedrijfstakken de lonen zouden verhogen en collectieve arbeidsovereenkomsten met werknemers mogelijk zouden maken. De NIRA bleef van kracht tot 1935, toen het werd geregeerd door het Hooggerechtshof om ongrondwettig te zijn.

AD:

De tweede New Deal

De Supreme Court heeft de NIRA ingetrokken vanwege de schorsing van antitrustwetten en het binden van heimelijke afspraken met de betaling van hogere lonen. Sterk oneens met de nieuwe uitspraak slaagde Roosevelt erin de Nationale Arbeidsverhoudingswet (NLRA) aangenomen te krijgen in 1935, die weliswaar de antitrustwetgeving opnieuw instelde, maar toch een aantal arbeidsbepalingen versterkte, en in de praktijk negeerde de regering grotendeels de nieuwe antitrustwetten.

Onder de NLRA hadden werknemers nog meer macht om deel te nemen aan collectieve onderhandelingen en hogere lonen te eisen dan de NIRA. De nieuwe wet stelde ook strikte beleidsregels vast aan bedrijven die hen verbieden om deel te nemen aan discriminatie tussen werknemers op basis van vakbondsbetrekking, waardoor ze de rechten van werknemers bij zowel de overheid als de vakbonden moeten erkennen. De Nationale Raad voor Arbeidsverhoudingen (NLRB) werd ook opgericht om alle aspecten van de NLRA te handhaven.

Na het passeren van de NLRA zou het lidmaatschap van de vakbond drastisch stijgen van ongeveer 13% van de werkgelegenheid in 1935 naar ongeveer 29% in 1939. Maar terwijl het de onderhandelingspositie van de gemiddelde werknemer verbetert, wat in combinatie met een aantal van marginale verhoging van het belastingtarief op de topinkomens, geholpen om inkomensongelijkheid te verminderen, haalden de NIRA en NLRA de economie van de VS niet uit de depressieve toestand. (Zie voor meer informatie: Vakbonden: Helpen of kwetsen werknemers? )

Een zwak herstel

Hoewel de economie enigszins hersteld was onder de New Deal, was het veel te zwak voor de Het beleid van New Deal wordt ondubbelzinnig als succesvol beschouwd om Amerika uit de Grote Depressie te halen. In 1933, op het dieptepunt van de krimp, was het bruto binnenlands product (bbp) 39% lager dan de trend vóór de beurscrash van 1929, en in 1939 lag het nog 27% onder die trend. Evenzo was het aantal gepresteerde privé-uren 27% lager dan de trend in 1933 en lag het nog steeds 21% onder de trend in 1939. De werkloosheid bedroeg in 1939 nog steeds 19% en zou tot 1943 vóór de Depression-niveaus liggen. < Voor sommige economen is de zwakte van het herstel een direct gevolg van het interventionistische beleid van de Roosevelt-regering. Harold L. Cole en Lee E. Ohanian beweren dat het mededingingsbeperkende beleid van het koppelen van heimelijke praktijken aan hogere loonbetalingen het herstel veel erger maakte dan het had moeten zijn. Voor hen bleef de werkloosheid hoog vanwege de toegenomen onderhandelingspositie van werknemers in vakbonden en de hoge daarmee gepaard gaande lonen. Uiteindelijk beweren Cole en Ohanian dat het opgeven van deze concurrentiebeperkende beleidsmaatregelen samenvalt met het sterke economische herstel van de jaren veertig.

Hoewel de economie in de jaren veertig een sterk herstel doormaakte, zou een andere denkrichting beweren dat deze kracht te danken was aan de enorme budgettaire stimulans die werd veroorzaakt door een toename van de overheidsuitgaven voor de oorlogsinspanning. Dit meer Keynesiaanse perspectief zou beweren dat het beleid van Roosevelt veel te klein was om een ​​fiscaal stimulerend economisch herstel te bewerkstelligen.

Het is een misvatting om te denken dat de New Deal een tijd van groot expansief begrotingsbeleid was. Veel van de New Dealers waren nogal fiscaal conservatief, en daarom waren de sociale programma's die zij instelden gekoppeld aan aanzienlijke belastingverhogingen. Ze geloofden dat door schulden gefinancierde uitgaven, zoals wat de Britse econoom John Maynard Keynes voorstelde, meer een bedreiging vormden dan een stimulans voor de economie.

Philip Harvey beweert dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van maatschappelijke zorgen dan het creëren van een macro-economisch stimuleringspakket in Keynesiaanse stijl. In 1932 meende Roosevelt dat de taak die hij onder ogen moest zien "geen ontdekking of exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, of noodzakelijkerwijs meer goederen produceren" was, maar "de nuchtere, minder dramatische bedrijfsvoering van middelen en planten die al in de hand zijn … van het verdelen van rijkdom en producten meer rechtvaardig. "De belangrijkste zorg was niet de verhoogde productie en economische activiteit, die in combinatie met fiscaal conservatisme, gegarandeerd dat een toename van de sociale uitgaven veel te klein zou zijn om een ​​opzwepende economie op gang te brengen.In deze optiek zou de verhoogde besteding van de oorlogsinspanning nodig zijn om de economie de impuls te geven die zij hard nodig heeft. (Voor meer informatie, zie:

Waar komt stimuluseconomie vandaan?)

AD:

De bottom line

Het New Deal-beleid geïmplementeerd door Roosevelt heeft veel bijgedragen aan het verminderen van de inkomensongelijkheid in Amerika. Maar met betrekking tot de taak om een ​​economie in crisis te herstellen, was de New Deal een mislukking. Terwijl er nog steeds wordt gediscussieerd over de vraag of de interventies te veel of te weinig waren, bestaan ​​veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering en landbouwsubsidies, nog steeds. De erfenis van de New Deal is dat deze heeft bijgedragen aan het creëren van grotere gelijkheid en welvaart in Amerika.

AD: