a:

Het dividendkortingsmodel (DDM), ook bekend als het Gordon-groeimodel, gaat ervan uit dat een aandeel de gesommeerde contante waarde van alle toekomstige dividendbetalingen waard is. Dit is een populaire waarderingsmethode die wordt gebruikt door fundamentele beleggers en waarde-investeerders. In de vereenvoudigde theorie belegt een bedrijf zijn vermogen om toekomstig rendement te behalen, herinvesteert het noodzakelijke deel van die toekomstige opbrengsten om het bedrijf te behouden en te laten groeien, en draagt ​​het saldo van dat rendement over aan de aandeelhouders in de vorm van dividenden. Volgens de DDM wordt de waarde van een aandeel berekend als een ratio met het volgende jaarlijkse dividend in de teller en de disconteringsvoet minus de dividendgroei in de noemer. Om dit model te gebruiken, moet het bedrijf een dividend uitkeren en dat dividend moet op regelmatige basis op de lange termijn groeien. De disconteringsvoet moet ook hoger zijn dan het groeipercentage van het dividend om het model geldig te laten zijn.

De DDM kan worden aangepast om bedrijven te accommoderen met fluctuerende dividenduitkeringen, ervan uitgaande dat er op enig moment in de toekomst een stabiele dividendgroei op lange termijn is. Deze methode staat bekend als de meertraps DDM of de onstabiele DDM. Met deze waarderingsmethode moeten beleggers de waarde van individuele toekomstige dividenduitkeringen schatten en elk van deze betalingen naar huidige waarde verdisconteren. Zodra het toekomstige dividendpercentage stabiel wordt, kan de reguliere DDM-vergelijking worden toegepast op toekomstige betalingen en wordt de waarde van deze vergelijking verdisconteerd naar contante waarde op dezelfde manier als de onregelmatige betalingen. Het meertrapsmodel is beperkt omdat het uiteindelijk een stabiele dividendgroei in de toekomst vereist, en het veronderstelt dat veranderingen in het tempo in de onregelmatige periodes onmiddellijk zijn.