a:

Het basisdividendkortingsmodel (DDM) maakt een schatting van het constante groeipercentage, voor altijd, verwacht voor dividenden uit een aandeel. Deze constante groeisnelheid wordt afgetrokken door een andere schatting: de constante kosten van eigen vermogen. Het resulterende getal wordt gebruikt als de noemer aan één kant van de DDM-vergelijking.

Waarom een ​​eeuwigheid wordt gebruikt in het Dividend Discount-model

Er zijn twee redenen waarom de DDM een eeuwigdurende groeivoet hanteert. Een aandeel dat nooit wordt verkocht, is de facto een eeuwigheid; er zijn geen verval- of vervaldata op gewone aandelen.

Een tweede reden is eenvoud. Beleggers en analisten vinden het gemakkelijker om verdisconteerde dividendstromen te berekenen en te vergelijken wanneer een uniforme maatstaf - eeuwigheid - kan worden toegepast. Een alternatieve dividendtheorie zou het berekenen van gemiddelde of geschatte aandeelhoudersverhoudingen vereisen.

Het Gordon-model

Een doorlopend gebruik van DDM wordt ook wel een Gordon-model genoemd, genoemd naar de maker ervan, Myron Gordon. De standaard Gordon-modelvergelijking is: Aandelenprijs = (dividenden in de volgende periode) / ((constante kosten van eigen vermogen) - (geschatte constante groeivoet in dividenden))

Het uitdagende deel van het Gordon-model is het schatten van de groei van het dividend en het rendement. De meeste standaard gebruiken historische groeipercentages voor dividenden, hoewel anderen methoden hebben die zijn gebaseerd op een complexe fundamentele analyse.

Kijk goed naar de Gordon-modelvergelijking en het wordt duidelijk dat het niet goed overweg kan met snelgroeiende aandelen. Elke onderneming met een hoger dividendgroeipercentage dan verwacht, zou in een negatieve noemer resulteren.

In het beste geval is het Gordon-model een ruwe schatting. De veronderstelling over een vlakke, continue groei is bijna zeker verkeerd. De meeste analisten leren het elementaire Gordon-model voordat ze naar meerstappende DDM-modellen gaan.