a:

In de financiële sector kan de term 'gearing' in veel verschillende contexten worden gebruikt. In wezen is gearing een ratio die het percentage vrijlopende fondsen weergeeft, vergeleken met die waarvoor het bedrijf aansprakelijk is jegens een andere partij. Verschillende verschillende incarnaties van dit concept worden gebruikt in economie, accounting en beleggen om de financiële kracht en stabiliteit van een bedrijf te beoordelen. De ideale gearing ratio voor een bepaald bedrijf is grotendeels afhankelijk van zijn sector en de prestaties van vergelijkbare bedrijven. Het is een zeer vergelijkende en subjectieve metriek, maar toch een nuttig concept. Twee typen bijzonder belangrijke overbrengingsverhoudingen zijn nettoversnelling en kapitaaltransmissie.

Een netto gearingratio is echt een maatstaf voor het eigen vermogen versus de schuld in zijn puurste vorm. Hoewel verschillende verhoudingen in deze berekening kunnen worden gebruikt, is debt-to-equity het meest gebruikelijk. Uitgedrukt als een percentage, wordt deze waarde berekend door de totale schuld van een bedrijf te delen door het totale eigen vermogen. Afhankelijk van de situatie kan de totale schuld alleen betrekking hebben op langlopende rentedragende schulden. De meest uitgebreide vorm van deze ratio houdt echter rekening met alle schulden waarvoor het bedrijf aansprakelijk is. Een gearing ratio van 60% betekent dat de schulden van de onderneming gelijk zijn aan 60% van het eigen vermogen. Hoewel dit over het algemeen als een hoger financieel risico wordt beschouwd dan een bedrijf met een lagere nettoverslagverhouding, is er enige onenigheid onder degenen in de financiële sector over hoeveel schuld een goede schuld is. Sommigen wijzen erop dat omdat de rente op leningen wordt betaald met voor belastingsinkomsten, een bescheiden hoeveelheid schuld de belastingdruk van een bedrijf kan verlagen en het iets winstgevender kan maken. Sommigen beweren dat dit een bijzonder nuttige tactiek kan zijn voor startups.

Een capital gearing ratio geeft daarentegen de verhouding weer tussen de hoeveelheid kapitaal die een bedrijf put uit openbare aandelen ten opzichte van vaste rentedragende fondsen. Een vastrentend fonds kan kapitaal zijn uit elke bron waarvoor elk jaar een vast dividend of rentepercentage moet worden betaald.

Twee voorbeelden van dit type kapitaalbron zijn preferente aandelen of bankleningen. Een bedrijf dat bijvoorbeeld $ 10 miljoen aan kapitaal heeft uit de verkoop van openbare aandelen en $ 5 miljoen aan leningen heeft een totaal kapitaal van $ 15 miljoen en een netto gearing ratio van 2: 1. Een bedrijf dat meer kapitaal uit gewone aandelen haalt dan van rentedragende fondsen wordt beschouwd als low-geared. Over het algemeen wordt een bedrijf met hoge eisen dat meer geld betrekt bij rentedragende fondsen beschouwd als een groter financieel risico voor beleggers, aangezien het de eerste verantwoordelijkheid is om rente op leningen en dividenden aan preferente aandeelhouders te betalen, waardoor er mogelijk weinig overblijft voor dividenden aan de gemeenschappelijke aandeelhouders. aandeelhouder.