a:

Overbrengingsratio's vormen een brede categorie van financiële ratio's waarvan de verhouding schuld / eigen vermogen het overheersende voorbeeld is. Accountants, economen, investeerders, kredietverstrekkers en bedrijfsleiders maken allemaal gebruik van gearing ratio's om de relatie tussen eigen vermogen en schulden te meten. Je ziet vaak dat de schuld / eigen vermogen ratio de gearing ratio is, hoewel het technisch correcter zou zijn om dit als een gearing ratio te noemen.

"Gearing" verwijst eenvoudig naar financiële hefboomwerking. Overbrengingsverhoudingen zijn meer gericht op het concept van hefboomeffect dan andere ratio's die worden gebruikt in boekhoudkundige of beleggingsanalyses. Deze conceptuele focus voorkomt dat overbrengingsverhoudingen nauwkeurig worden berekend of geïnterpreteerd met uniformiteit. Het onderliggende principe gaat er in het algemeen van uit dat een of andere hefboomwerking goed is, maar dat een organisatie te veel risico's loopt.

Fundamenteel is gearing soms gedifferentieerd van leverage. Hefboomwerking verwijst naar het bedrag van de schuld dat wordt gemaakt met het oog op beleggen en het verkrijgen van een hoger rendement, terwijl gearing verwijst naar schulden samen met het totale eigen vermogen - of een uitdrukking van het percentage bedrijfsfinanciering door middel van lenen. Dit verschil is belichaamd in het verschil tussen de schuldgraad en de verhouding schuld / vermogen.

Anders gezegd, hefboomwerking verwijst naar het gebruik van schulden. Gearing is een type leverage-analyse waarin het eigen vermogen van de eigenaar is verwerkt, vaak uitgedrukt als een ratio in financiële analyse.

De schuld / eigen vermogen ratio vergelijkt de totale verplichtingen met het eigen vermogen. Het is een van de meest gebruikte en consistent gebruikte leverage / gearing ratio's, waarmee wordt uitgedrukt hoeveel leveranciers, kredietverstrekkers en andere crediteuren zich hebben gecommitteerd aan het bedrijf versus wat de aandeelhouders hebben toegezegd. Er bestaan ​​verschillende variaties op de verhouding schulden / eigen vermogen en verschillende onofficiële normen worden in verschillende sectoren gebruikt. Banken hebben vaak vooraf ingestelde beperkingen op de maximale verhouding schulden / eigen vermogen van kredietnemers voor verschillende soorten bedrijven die in schuldconvenanten zijn gedefinieerd.

De verhouding tussen de schuld en het eigen vermogen schommelt meestal tussen 0. 1 (bijna geen schuld ten opzichte van het eigen vermogen) en 0. 9 (zeer hoge schulden ten opzichte van het eigen vermogen). De meeste bedrijven streven naar een verhouding tussen deze twee uitersten, zowel om redenen van economische duurzaamheid als om investeerders of geldschieters aan te trekken. Schulden in aandelen, zoals alle gearing ratio's, weerspiegelen de kapitaalstructuur van het bedrijf. Een hogere ratio is niet altijd een slechte zaak, omdat schuld normaal gezien een goedkopere financieringsbron is en gepaard gaat met hogere belastingvoordelen.

De grootte en geschiedenis van specifieke bedrijven moeten in overweging worden genomen bij het bekijken van overbrengingsverhoudingen.Grotere, gevestigde bedrijven kunnen hun verplichtingen naar een hoger percentage van hun balansen duwen zonder ernstige zorgen te wekken. Bedrijven die niet over een lange staat van dienst beschikken, zijn veel gevoeliger voor hoge schuldenlast.

Alle bedrijven moeten een balans vinden tussen de voordelen van het benutten van hun activa met de nadelen die gepaard gaan met leenrisico's. Deze zelfde onzekerheid staat voor investeerders en geldschieters die met die bedrijven in wisselwerking staan. Overbrengingsverhoudingen zijn een manier om de financieel gezonde bedrijven te onderscheiden van de in moeilijkheden verkerende bedrijven.