a:

Zowel collateralized mortgage obligations (CMO's) als collateralized bond obligations (CBO's) zijn vergelijkbaar doordat beleggers betalingen ontvangen uit een pool van onderliggende activa. Het verschil tussen deze effecten ligt in het soort activa dat cashflow biedt aan beleggers.

Een CMO is een soort van door hypotheek gedekte beveiliging (MBS) met afzonderlijke pools van pass-through-beveiligingshypotheken die verschillende klassen van houders en looptijden (tranches) bevatten. Wanneer de hypotheken die ten grondslag liggen aan een GMO van slechte kredietkwaliteit zijn, zoals subprime-leningen, zal overcollateralisatie optreden.

Bij overcollateralisatie zal de emittent meer onderpand plaatsen dan nodig is in een poging om een ​​betere schuldclassificatie te verkrijgen van een ratingbureau. Een betere rating wordt vaak toegekend omdat beleggers - tot op zekere hoogte - worden opgevangen door een bepaald niveau van wanbetaling op hypotheken binnen de pool. De hoofdaflossingen van de hypotheken worden aan beleggers tegen verschillende tarieven betaald, afhankelijk van de tranche waarin de belegger koopt. (Zie voor meer informatie Winst uit hypotheekschuld met MBS .)

Anderzijds is een CBO een obligatie van beleggingskwaliteit die wordt ondersteund door een pool van laagwaardige schuldbewijzen, zoals junk bonds, in plaats van hypotheken. CBO's zijn opgedeeld in tranches op basis van verschillende niveaus van kredietrisico, in plaats van verschillende looptijden. Net als CMO's kunnen CBO's ook hun kredietwaardigheid verhogen. Hun kredietrating wordt echter verhoogd naar investment grade door de diversificatie van verschillende obligatiekwaliteiten, in plaats van via overcollateralisatie.

Voor een one-stop-shop over subprime-hypotheken en de meltdown van subprime raadpleeg je de Subprime-hypotheekfunctie .